Alþýðublaðið - 29.01.1961, Blaðsíða 15

Jane hdó og fylgdi Carc-
3ine upp stigann. tE herbei'gis
þar sem þerna 'hennar beið
þeirra.
Ég sagði Aliee að aðstoða
yður þar sem þér komuð ekki
með þemu yð'ar,“ sagði hún.
Hún leit á Caroiine, sem stóð
við spegilinn og tók ofan hatt
inn og sagði með aðdáun:
„En hvað þér hafið fallegt
hár!“
Caroline brosti með sjálfri
sér, því hún hafði alltaf litið
á háralit sinn sem sína verstu
hlið, en Jane Ravenshaw
virtist virkilega hrifin. Caro-
line fannst hún óvenjulega
aðlaðandi, ljóshærð og með
stór biliá augu, svo hún endur
galt gulíhamrana. Jane brösti
og hristi höfuðið.
„Ég er bara ivenjuleg,11
sagði 'hún í kvörtunarróm.
„En iþér, ungfrú Creswell,
hljótið alltaf að vekja at-
hygli.“ Hún hló. „Yður finnst
sennilega frekt af mér að
tal svona við yður eftir svo
Kvöldverðurinn var á enda
og konurnar tvær sátu á-
samt herra Ravenshaw fyrir
framan arininn í setustofu
Jane.
„Veit ungfrú Creswell eitt
hvað um það?“ spiurði Guy
brösandi. „Getið þér ekki
varpað neinni glætu á leynd
armálið madam?“
Caroline hristi höfuðið.
Hún gat ékki skiílið í því að
neinn gæti haft áhuga á per
sónulegum eignum hennar cg
auk þess leið hemii alltof
ve'l núna til að þetta skipti
hana einhverju máli. „Ég
skil það ekki“, sagði hún leti
lega. „Það Mýtur að hafa
skeð heima hjá frænda mín-
um að all;r vissu að ég á
ekkert verðmætt. Nema Lizz
fyrir henni svc er PelhamS
fyrir að þakka. Þó aillur heim~
urinn álíti að hann hafi far
ið af landi brott til að losna
við skuldheimtumenn verða
víst nánustu ættingjar að fá
að vita hvernig hann er.
Sem betur fer eru þeir fáir.
Sagðirðu henni isannleik-
ann?“
„Já ég bjóst við að þú vild
ir það. Hún var hálf mógðuð
yfir að þú skildir ekki gera
það sjálfur en ég sagði henni
að þú hefðir ekki haft tíma
til þess og ég gerði ráð fyr
ir að þú kæmir á morgun11.
Hann brosti og hristi höfuð
ið. „Gott hjá þér Jenne, en
því miður ekki rétt. Ég ætla
út að aka með ungfrú Cress-
weþ á mox-gun11. Caroline
leit snöggt í glaðleg augu
hans og fókk svo mikinn
hjartslátt að hún leit und-
an. „Ef hún viM gera mér
þá gleði að koma með mér“,
mætti herra Ravens!b>-«' lágt
■við.
hafði hún sagt blátt áfram.
„Ég bjóst ekki við að eiga eft
ir að sjá það. Hann sýndi
ungfrú LiníLey ekki meiri
kurteisi en nauðsyn krafði.
Creswell? Ég man eftir Rich-
ard Creswell síðan fyrir þrjá
fíu árum — aðlaðandi
skratti! Hann var ekki sér-
lega fallegur, en hann var ó-
venjulega aðlaðandi. Hann
giftii t Marianne Kelshall,
sem var jafn bláfátæk og
hann og hún dó þegar barnið
fæddist. Það eru víst tuttugu
og fimm ár síðan. Jaso, Guy
kemur með stúlkukindina
hingað? Ég kem aftur á mor.g-
un. Ég verð að komast að
því hvað þetta á að þýða. Þú
verður að segja mér hvernig
þér lízt á hana á morgun,
Jane.“
Nei, hugsaði Jane og leit á
karlmannlogan vangasvip
mágs síns. Það var ekki vert
að segja honum það. Hann
hafði aldrei viljað að neinn
skipti sér af einkamálum
skamma viðkynningu, en mér
finnst ég hafa þekkt yður
lengi. Má ég kalla yður Ca-
roline?11
„Gjarnan,11 sagði Croline
hlýlega. ,,Ég get ekiki nógsam
lega lýst því hve \dngjarn-
leiki yðar gleður mig. Ég ótt-
aðist ...“ hún þagnaði þegar
stúlkan, sem hafði cpnað kist
una veinaði af undrun.
„Hvað er að, Alice?11 spurði
Jane undrandi.
„Écj veit það ekki með
vissu, madam, en ég vildi
gjarnan að þér og ungfrúin
!séuð vitni að því að ég er að
opna kistuna. Ég vil ekki að
ungfrú Creswell álíti að ég
hafi farið svona með innihald
ið og ég geri ekki ráð fyrir
að hún hafi látið svona nið-
ur.“
Jene og Caroline gengu að
kistunni og litu iskelfingu
ilóstnar hvor á aðra. Þar
var alilt á rúi og stúi eins
og einhver hefði rótað mikið
í því án þess að hirða um
hvernig Það liti út e£tir með
íerðina. Alíce opnaði ferða-
itöskuna og sýndi þeim þegj-
andi. Sama ringulreiðin ríkti
þar.
„Nei“, sagðí Caroline
dræ-mt. „Ég lét ekki svona
niður. Það lítur út fyrir að
einhVer hafi rótað í dótinu
mínu.
13.
„En hvers vegna?“ spurði
Jane á-reiðanlega i tíunda
skipti. „Hvers vegna skyldi
einhver róta í farangri Car-
oline?“
ie frænka hafi haft mig grun
aða um aðstinga af með silf
urmuni hennar eða einhver
verðmæti!11
„Ég vildi óska að þú værir
alvarleg11, sagði Jane og þótt
ist móðgast. „Ég ‘hefði verið
utan við mig ef eitthvað slíkt
hefði komið fyrir mig, En
þú lítur á þetta a-Ht sem
-spaug!“
„Þú þekkir ungfrú Cres-
well ekki Vel ennþá11, sagði
Guy alvarlega. „Þegar þú
ert farin að kynnast henni
skilurðu að það þarf mikið
til að gera hana hrædda!!1
„Svo écr segi ykkur það
hr'eimt út“, sagði Caroline11,
þá hefur svo margt voðalegt
komið fyrir mig undanfarna
daga að mér f’nnst þett.a sma
munir einir. Fyrir viku hefði
mér fundist það sama og þér
Jane. Nú lít ég á þetta sem
hver.sdagslegan viðburð11.
Jane leit á þau til skiptis
cg hristí svo höfuðið. „Ég sé
að hvorugu ykkar finnst
þetta alvarlegt", sagði hún
brosandi. „Guv ég þarf að
isegja þér dálítið sem þér
finnst ef til vill ekki gleði-
legt. Lad-v D'nsnore beim-
sótti mig í dag“.
Hann leit snöggt á hana.
„Augusta frænka? Hvað
vild5 hún hingað?11
„Ég er hrædd um að for-
vitnin hafi rekið hana“, svar
aði Jane. „Hún kom beint
frá Lady Linley og vildi fá
frekari fréttir11.
Hann yppti öklum. „Það
skiptir lengu máli. Það er
bezt að halda engu leyndu
„Eiginl-ega skiptir það
engu máli“, sagði Jane og
virtist ads ekki sjá hverju
fram fór milli gesta hennar,
„þar Sem Lady Dinsmore
sagðist heldur vilja koma
hingað. Hún sagði líka að við
kæumumst ölj vel af án Pel
ham og að hvonki hún né
Sir Arthur myndu segja nein
um þetta. Ég held að hún hafi
meint það Guy“.
„Ég býst við því’’, sagði
hann kæruleysiíslega. „Aug-
usta frænka er hreikin af
hreinskilni sinni en þegar
heiður ættarinnar er í veði
getur hún þagað. Ég þakk
þér kærlega fyrir að lc-sa
mig við að segja henni það
Jane“.
Jane brösti til hans. Hún
fann enga þörf hjá sér til
að segja honum aðLady Dins
tnore hefðu ekki fundist af-
hrot yngsta meðlim ættarinn
ar skipta n-einu máli. Það
eina sem bún hafði hugsað
um var unga konan sem lék
aðaihlutverkið í ævintýrinu.
Lady Linley hafði auðsýni-
'lega gefið 'frúnni ranga hug
mynd um Cardline Og Jane
hafði lítið á það nem skyldu
sína að verja hana. Lady
Dinsmore hafði sýnt mikinn
sáhuga og loks isagt að það
lægi eitthvað á bak við
þetta allt.
„Guy að hugsa um kcnu?“
hans og jafnvel hún þorði
ekki að gera það. En nu hafði
hún séð Guy og Caroline sam
an eg efaðist ekki lengur um
að gamla konan hefði á réttu
að standa. En hún gerði sig
ánægða með að láta hlutina
ganga sinn -gang.
„Lady Dinsmore sagði mér
að Lady Linley ætlaði að ferð
ast til W-est-bridge. Það lítur
út fyrir að hún hafi ákveðið
að gera það bezta úr þessu
öllu, úr því að engu verður
breytt hvort eð er og ætli að
fullvissa fcreldra Wilde kap-
teins um að hún fyrir sitt
leyti gleðjist yfir þessu.11
„Það gleður mig mikið að
heyra þetta,“ sagði Caroline
innilega. „Ég bjóst við að
Lady Linley gsefi sig, en ég
áleit, að það tæki meiri tí-ma.
Henni þykir mjög vænt um
Roland og 'hún var ánægð
með að giefa honum dóttur
sína þangað til að þér komuð
asnalegum hugmyndum inn
hjá henni. Eftir það var ekki
unnt að koma vitinu fyrir
hana og þar með Mutu bæði
Jenny og Roland að verða ó-
hamingjusöm.11
„En svo tók 'hin hugmynda
ríka ungfrú Creswell málið
að sér,“ sagðf Guy stríðnis-
lega. „Það er ekki skrítið að
þér skulið vera sjáifumglöð
jaifn vel og alt hefur nú
'gengið.“
Eftir Sylvia Thorpe
„Vitanlega er ég það,“ svar
aði hún að bragði. „Það er
alltaí gott að koma-st að því
að maður hefur haft á réttu
að standa. Það er aðeins eitt,
sem ég er ekki ánægð með.
Ef Lady Linley er farin til
Westbridge og ég er á leið-
inni Brightstone Park losna
ég ekki við skam-maræðuna.11
„Farig þá ekki til Bright-
stone, madam,11 svaraði Guy.
„Verið hjá Jane.“
„Já, gerið það, Caroline,11
sagði Jane og tók um hand-
legg hennar. „Mia- langar svo
til að hafa þig hjá mér.“
Caroline leit á þau bæði.
Augu hennar voru einkenni-
lega gljáandi. „Þið eruð svo
vingj arnleg við mig bæði
tvö,“ sagði hún með titrandi
röddu. ,,En óg get ekki verið
hér. Ég get verið hjá Esther
frænku um stund þangað til
að ég frétti um einhverja
góða fjölskyldu, sem vantar
annaðhvort kennslukonu eða
barnastúlku. Éa hef góða
reynlsu í þeim efnum svo það
ætti ekki að verða erfitt11.
„En af hverju liggur þér
Svona á að fá þér nýja
stöðu?“ mótmælti Jane. „Mér
finnst að þú gætir dvalið eitt
'hvað hjá mér, Caroline.11
Caroline brosti og hristi
höfuðið. ,,Ef ég geri það, verð
ég löt og hvernig fer þá fyrir
mér? Vertu ékki svona skelfd
á svipinn. Það eru mörg ár
síðan mér skildiist að ég væri
nauðbeygð til að sjá fyrir
mér sjálf og þá lofaði ég því
að verða aldrei neinum
byrði.11 Hún hló biturt. „í
hreinskilni sagt þá hef ég
erft löngun föður míns tiQí að
lifa -góðu fliífi og haldi ég
þeirri löngun ekki í skefjuzn
nær hún yfihhöndinni. Því
gerir þú mér engan greiða
með þvf að telja mig á- að
vera hér eftir.“
„Nú ...“ sagði Jane ©g
vis-si elkki vel hvað segja
s-kyldi. „Ég vildi að ég vissi
hve mikið af þessu er satt og
hve mikið eru afsakanir ein-
ar. Af hverju þegirðu, Guy?
Ef til vill tekur hún meira
til'lit ti-1 þín!“
„Ég þegi' vegna þess að ég
er sannfærður um ag ungfni
Creswell mun samt gera það,
sem hún álítur bezt. Burtséð
frá öllum mínum ráðum og
allri umhugsun um afleiðing
arnar! Þó ég vonist til að hún
vilji vera hér, vil ég ekki
telja hana á það gegn vilja
hennar.11
Jane varð fyrir vonbrigð-
um, en eftir smíáumhugsun á-
leit hún að hún vissi ástæð-
una fyrir hiki Guys. Þar sem
Caroline va,- vinalaus og pen
ingalaus í London, var hún
■algjörlega háð honum og
Jane þekkti hami svo vel að
vita, að hann myndi áldrei
nota sér þá aðstöðu hennar.
Því minntist hún ekki frekar
á þefeta fyrr en Guy var far-
inn. Henni fannst sjálfri hún
hafa fengið góða hugmynd.
„Heyrðu imig, Caroline,11
sagði hún áköf. ,,Ég er ekki
að reyna að gera þér g«tt, en
Alþýðublaðið — 29. jan. 1961 J5