Alþýðublaðið - 12.02.1961, Blaðsíða 8
SNFMMA í leiknum segir
stúlkan við manninn, sem
kcminn er iangt að til að
birtast henni í steinsteypu
skóginum í New York:
Ég meina, við erum góð-
ir vinir og allt það, en
drottinn. minn. Heldurðu
að ég sé skrítin eða hins-
egin?
Og síðan:
Ert þú?
Og hann spyr; Er ég
hvað?
Hinsegin?
En þegar hann er það
ekki og hneykslast og spyr
síðan hvort hún sé ekki
með neinum þessa stund-
ina, svarar hún:
Nei, fjandinn hafi það,
ég er frjáls eins og fuglinn.
Hann kyssir hana og
henni verður svo mikið um
að hún spyr hann í mestu
einlægni:
Jeremías. Hvað hefurðu
verið kvenmannslaus
lengi?
★
Hann er lögfræðingur
frá Nebraska og er búinn
að vera skilinn frá kon-
unni sinni í eitt ár. Faðir
hennar var ríkur og skiln-
aðurinn var öðrum þræði
tilraun hans til að standa
á eigin fótum. Nú er hann
setztur að í New York í
herbergiskytru, sem hann
hefur tekið á leigu og er að
reyna að byrja nýtt líf
innan um veggjalýs og
partývini. Eitt kvöldið sér
hann stúlkuna hjá kunn-
ingja sínum og þeim slær
saman eins og tveimur eld
ingum.
Hann annast hana í veik
indum hennar og reynir
að gleðja hana með þeim
smámunum, sem eru á
hans færi að gefa henni.
Einn dag kemur hann
með gjöf til hennar. Það er
ekki annað en sápustykki:
Gjöf, segir hún.
Bara sneið af tunglinu.
Eg get ekki beðið með
að sjá hvað þetta er, hvað
er þetta?
Ja, þetta endar þannig,
að hún opnar þennan
pakka frá elskhuga sínum,
sem hún heldur að sé sæl-
gæti, en er raunar demant
urinn, sem hann hefur stol
ið úr auga hjáguðsins, hún
rekur upp ómennskan
skræk . . .
Sápustykki, segir hún.
Talið vera demantur úr
hinu . . •.
Hvað er þetta, er lykt af
mér?
Ekki svo galið, við skul-
um athuga það.
★
En þetta var ekkert
venjulegt sápustykki. Það
kostaði þrjá dollaíra og
þegar hún heyrir það, seg-
ir hún að þau hafi ekki
efni á að borða út af svo
dýrri sápu. En þá rís upp
annað vandamál.
Þér finnst ég of feit, seg
ir hún.
Herra trúr, nei.
Finnst þér ég of horuð?
Mér finnst þú vera hei-
lög skúta kvenleikans.
Oh, oh. Á blístri af kyn-
þokka. Þess vegna gefurðu
mér sápustykki?
Létt í stafni, vökur í skut
og ilmandi í lúkarnum,
hvernig er þetta?
Snjallt.
★
Við skulum ljúka þessu
af, hvar er glími
spyr hann.
Hvaða glímuka]
Þessi hálsdigri,
að fylgja þér hein
Jake? Hann
glímukappi. Hann
aktmálari.
Þess vegna
kysst hann góða :
ert velgerðarkor
anna?
★
Og þannig heldi
fram, þetta litla st
bergjum stúlkur
mannsins frá I
sem eru eins og 5
situr sitt á hvor
plankans og vegu:
Leikritið er óven
NÚ þegar urn fátt er meira
rifizt og rætt en bjórinn,
rifjaðist upp saga um sex
menn, sem drukknuðu í
bjór í bókstaflegri merk-
ingu. Þetta er ótrúlegt, en
satt, því að saga þessr
styðst við samtíma frásagn
ir blaða af þessu furðuat-
viki. Gerðist atburðurinn í
London á því herrans ári
1814.
Það var venja Jósefs
nokkurs Hacketts, sem var
læknir að iðn, eindreginn
bindindismaður og harðvít
ugur óvinur bjórsins, að
labba sig einu sinni í viku
inn í bjórknæpuna Tavis-
tock Arms við Stóru Russ-
els götu í Lundúnum og
þruma þar yfir viðskipta-
vinum ókvæðisorðum og
prédika gegn bjórnum.
Hefði einhver sagt honum,
að það ætti fyrir honum
að liggja að lenda í ærlegu
bjórbaði, hefði hann áreið
anlega afgreitt það með
viðeigandi fyrirlitningu.
En varla hafði hann stig
ið fæti inn yfir þröskuld-
inn og hrópað upphafsorð
hins vikultga fyrirlestrar,
,,Syndarar“, þegar gólfið
tók að leika á reiðiskjálfi
undir fótum hans og geysi
stór löðrandi bjóralda
svipti honum með sér út
fyrir dyrastafinn og út á
miðja götu.
Tavistock-kráin var til
húsa við hliðina á ölgerð
og hafði haft sölu bjórs og
sterkra veiga með höndum
í þrjár aldir. Tuttugu og
sjö „fastagestir“ hennar,
sem mættir voru þennan
morgun, skildu ekkert í
því hvað valdið hefði hinni
skjótu brottför Hacketts
læknis. Þeir botm
ur ekkert í því,
einu sátu þeir í
að öxlum. Var
þeirra að orði: —
hefur alltaf sagt
þamb mitt gæti í
að öðruvísi en rm
ég baðaði mig upj
Þar eð barinn s
en veitingasalur
bjórinn aðeins uf
barþjónsins og e
George Naismitl
lostinn horfði har
an bjórflaum, en
þó fljótlega. Har
#g 12. febr. 1961 — Alþýðublaðið