Alþýðublaðið - 12.02.1961, Page 15

þeirri vinnu, sem liggur að
baki hvers ihtutverks í leik-
sýningu. Honuim fannst
skemmtilegt að svo margir
skyldu kannast við mig og
hann var ótrúlega stöltur ef
hann las eitthvað um mig á
prenti.
En nú ákváðum við að
gifta okkur um haustið.
„Við verðum að finna ein
hvern stað að foúa á,“ sagði
Jonathan „Við getum Mka
hyggt, það er nóg af góðum
'stöðum á Fairfiela.1'
mér að halda vinnunni ef ég
„Það væri skynsamlegt af
held áfram að vinna, sagði ég
Það var ©kki vegna þess að
ég vildi ekki foúa á Fairfield,
en það var fimm kílómetra
frá London og samgöngur
ekki góðar.
,,Já,“ sagði Jonathan hrif-
inn. ,,Þá getum við farið til
Fairfieild um helgina. Að
minnsta kosti til að byrja
með.“
Það varð áfall tfjrrir mig
þegar hætt var að sýna leik-
ritið, sem ég lék í. Og ég
kunni ekki vel við að foafa
svona mikið frí. Mér fannst
ltitt að missa gott hlutverk,
sem var vel borgað. Max,
umboðsmaður minn, reyndi
að útvega mér nýtt hlutverk,
en hann hélt því fram að
ég hefði gott af að taka mér
hvíld. Og hann hafði einnig
á réttu að >standa, ég var
þreytt og taugaóstyrk, því ég
hafði ek-kj fengið frí lengi.
Og þó ég vildi ekki rdður-
kenna það fyrjr sjálfri mér,
kveið ég • fyrir að hitta fjöl-
skyldu Jonathans. Mig lang-
aði svo mjög til að þau
kynnu vel við mig. Loks
rann dagurinn upp. Jonathan
hafði verið um nóttina í
London og foann ætlaði að
aka mér heirn til >sín. Við
höfðum verið í boði kvöldið
áður og Jonathan fannst að
við ættum að teggja snemma
af stað, en ég neitaði að
fara fyrr en ellefu, Ég varð
að hvíl mig vel tfyrir svo
mikilvæga stund.
„En mamma foer alltaf há-
degisveroinn fram á mínút-
unni eitt og ég vil ekki að
við komum of seint,“ sagði
hann.
En ég lét ekki undan og
við ókum af stað klukkan
elefu. Ég hallaði mér aftur'
á bak 1 sætinu við hlið Jona-
thans og var hamingjusöm
yfir að sija við hlið hans.
Ég opnaði augun þegar hann
talaði til mín.
„Kay — ég — er — ég
hef ekki sagt mömmu að for-
eldrar þínir séu skilin. Hún
veit að þau leika ekki sam-
an núna, en hún veit ekki
að þau eru skilin.“
„Hvers vegna hefurðu ekki
sagt henni það?“ spurði ég
brosancli.
„Ég áleit að rétt væri að
búa hana fyrst undir það. Ég
vil að hún hitti þig og þyki
vænt um þig, Kay. Svo get-
um við sagt foenni það seinna
... Ég veit að það hljómar
einkennilega, elskan mín, en
röddu sagði ég sjálfri mér
að ég mætti ekki dæma hana
við fyrstu sýn, þegar við
þekktumst betur myndi ég
kynnast hlýlegu móðurlegu
konunni, sem ég hafði búizt
við. Hún gekk til dyra og
Jonathan hljóp til og opnaði
þær. .
„Fyrst þið eruð komin
verð ég að athuga hvort
maturinn er ekki ónýtur.“
Hún brosti ti'l mín og leit
isvo á Jonatihan.
„Það er ekki að undra þótt
þið hafið verið lengi á leið-
inni, mér lízt vel á hana.“
Jonathan leit óstyrkur á
klukkuna. „En við eriun
ekki of sein, mamma ...
ekki meira en fimm mínút-
um.“ ,
Hún ýtti stríðnislega í hann
með vísifingri. „Og síðan
hvenær eru fimm mínútur
ekki neitt?"
Hann tók um mitti henn-
ar og lyfti henni upp.
„Slepptu mér ... slepptu
mér strax ...“
Hún greip andann á lofti
og sló stríðnislega til hans.
„Ef þú segist hafa fyrir-
gefið okkur ...“
mamma foatar hjónaskiln-
aði;“
Ég varð öskureið. „Ég
skammast mín ekki vitund
fyrir að foreldrar mSnir eru
skilin, Jonatfoan, og hafi það
svo mikla þýðingu fyrir móð-
ur þína, skaltu snúa við á
stundinni.“
„Nú hagar þú þér heimsku
lega, Kay ...“
„Ég foaga mér alls ekki
foeimskulega, ég vil ekki
Ijúga að móður þinni.“
„Ég foef alls ekki beðið þig
um að ljúga að henni — ég
foað þig aðeins um að minn-
ast ekki á að foreldrar þín-
ir ...“
Og meira þurfti ekki til að
við færum að rífast. Jona-
than ók út í veganbrúnina op
ég, sem reitti þig til reiði“,
sagði foann.
Við báðum fovort annað
afsökunar um stund og svo
sagði Jonathan auðmjúkur:
„Mamma er indælis kona,
en skilnaður er þyrnir í auga
hennar og ég vil ekki að
neitt skyggi á fyrstu kynn-
in.“
„Allt í lagi, Jonathan."
Hann leit á armbandsúr
sitt og stundi af undrun: „Nú
verð ég að aka hratt,“ og
við þutum eftir veginum.
Ég þekkti heimili Jonatfo-
ans af myndum, >sem hann
hafði sýnt mér. Fairfield
var stórt, rúmgcfct hús.
„Það Var dásamlegt að
vera barn hér,“ sagði Jona-
than og það skildi ég vel.
Slíkt foús, fullt kima og
króka, h'laut að vera forein-
asta barnaparadlis.
„Þau eru áreiðanlega í
setustofunni, við skulum læð
ast inn og koma þeim á ó-
vart,“ sagði Jonathan. Ég
brosti að honum, hann var
eins og drengur, sem á von
á skömmum.
Við læddumst gegnum for
salinn. Svo þetta var heimili
Jonathans!
Við láeddumst að dyrunum
og Jonathan opnaði þær upp
á gátt. Hrifningaróp heyrð-
ust og tvö börn hlupu til ckk
ar. Ég sá marga. sem horfðu
á mig. Ég hefði getað nefnt
þau öll með nafni — en svo
kom eldri kona til okkar.
fovert biturt orðið elti ann-
að. Kinnar miínar loguðu af
reiði og rödd Jonathans var
bæði kuldaleg og hæðnisleg.
„Þú ýkir voðalega. Kay.
Ég hef eki beðið þig að Ijúga
— ég hef aðeins beðið þig
um að minnast ekki á skiln-
að ef talið berst að foreldrum
þínurn."
„En einfovern tíma kemst
hún að því ...“
„Auðvitað, en ekki endi-
lega núna.“
„Hvaða máli skiptir fovort
það er núna eð seinna? Það
ibreytir engu. Og því er einka
líf foreldra minna svo þýð-
ingarmikið? Ég hefði skilið
það foefði það verið ég, sem
var skilin. Hún verður að
taka mér cs mínu Jiífi eins
og ég er ef við eigum að
gifta okkur, Jonathan.“
„Ef? Ó, Kay ..."
Við litumst í augu og svo
féllumst við í faðma. Öll
reiði, allt missætti var á bak
og burt. Ég grét og Jonathan
þerraði fcár mlín.
„Mér finnst leitt að ég
varð reið,“ sagði ég.
Hann kyssti mig. „Það var
Jonathan faðmaði hana að
sér og hún þrýsti sér að
foonum. Það var eins og þau
foefðu ekki sést í margar vik-
ur! Svo ýtti hún honum bros
andi frá sér og kom til mín
með útbreiddan faðminn.
„Svo þetta er nýja dóttir
mín. En hvað það gleður
mig að sjá þig hér, kæra
Kay!“ Fölar varir foennar
snertu kinn mina.
Ég hafði svo oft reynt að
sjá móður Jonatfoans fyrir
mér, en hann hafði aldrei
Oýst henni.
„Ég vil ekki segja þér ann
að um hana en að hún er
dásamleg og þú munt kunna
vel við hana,“ sgði hann. „Ég
vil að þú myndir þér þína
eigin skoðun á henni.“ Og ég
hafði myndað mér margar.
En engin þeirra átti við
þessa litlu, uppþornuðu, lit-
lausu konu, sem kom til móts
við mig- Meðan hún talaði
við mig með foljómlausri
„Óþekktaranginn þinn ..
Það var meira þessu líkt,
en að lokum fengum við að
vita að okkur væri fyrigefið
„í þetta sinn“. Hin hlógu, en
ég starði á þetta, og mér leið
ekki vel. Ég hafði séð sigur-
glampann í augum Mildred
Blaney og ég leit skelfingu
'lostin á Jonatfoan. Hér á
foeimili hans var hann ekki
sá Jonatfoan, sem ég þekkti,
ekki glaði, öruggi, yndislegi
Jonatfoan minn, heldur hlægi-
legur skólastrákur.
En hvað hann hafði foaft
á réttu að standa, þegar hann
sagði: „Þegar þú giftist mér,
giftistu fjölskyldu minni.“
Og ég hafði hlegið að honum
og sagt að það væri það sem
ég vildi. En þá hafði ég ekki
vitað það sem ég þá þegar
var viss um að Mildred Blan
ey átti og stjórnaði syni sín-
um jafnmikið núna og hún
foafði gert þegar hann lá ný-
fæddur í faðmi hennar. Ég
PHiLLIS MANNIN
foafði lofað að giftast manni,
sem hékk í pilsfaldi móður
sinnar! Ég áfcti að byrja bú-
skap minn með þeirri voða-
•legu vitneskju að tengdamóð
ir mín værj keppinautur
minn.
>
2.
y
Meðan við sátum til borðs
cg borðuðum góðan mat fór
ég að velta því fyrir hvort
mér hefði ekki missést.
Ég virti móður Jonatfoans
fyrir mér þar sem hún stóð
og s'kar sfceikina og ég sikildi
á ný að það lék enginn efi á
því hver réð á þes^u heim-
ili. En það hafði ég skilið
fyrr og dáð hana fyrir. Hún
foafði verið ekkja í mörg ár,
alein hafði hún alið böm
sún upp og hjálparlaust séð
um heimili fyrir þau. Hún
foafði skapað þetfca heimiii,
var það einkennilegt að þau
elskuðu hana?
Miff langaði svo mjög til
að sannfæra mig að ég fann
upp á alls kyns afsökunum.
Ég sagði við sjálfa mig að
það vær margir karlmenn,
sem höguðu sér sem smá-
drengir við móður snía. Var
það ekki einmitt það hve
drengslegur Jonathan var,
sem vakti fyrst athygli mina
á honum? Ég ásakaði mig
fyrir afbrýðisemi og þegar
máltíðinni var lokið hafði ég
sannfært mig um að ÉG
foagaði mér heimskulega.
Það var engin vinnulkona
á Fairfield og eftir matinn
báru allir fram af borðinu.
Jonfchan og Dorian maður
Stellu brefcfcu upp skyrtuerm-
arnar cg bundu á sig svunt-
ur. Þeir þvoðu upp og það
var auðséð að þeir kunnu til
verka. Við Maeve áttum iúllt
í fangi með að þurka. SteliLa
gekk fná og frú Blaney hit-
aði katffi.
„Nú sérðu hvað ég er hús-
legur,“ brosti Jonatfoan. „Þú
héfur verið heppin með eig-
inmann.“
Ég leit umfoverfig mig í
stóru, velfoirtu eldfoúsinu. Á
diskana og glösin, sem var
svo smekklega raðað í hillum
ar, á raðir heimalagaðrar
sultu og marmelaðis og nið-
ursoðinna ávaxta og ég hugs
aði um alla vinnuna að bald
þess og minntist á það.
„Við erum alltaf að reyna
að fá mömmu til að ráða
vinnukonu, en við verðum
víst að gefast upp,“ andvarp
aði Jonafchan.
Mildred Blaney leit á okk-
ur.
„Ég þarf ekki vinnukonu,"
sagði hún með hinni hljómj
lausu röddu. „Við Lindsay
'komumst vel yfir aht, er það
ekki vina mín?“ Hún brcsti
til ungu stúlkunnar, sem var
að taka til kaffibo’llana. *
„Jú ... jú, vitanlega ger-
um við það,“ svaraði hin að
bragði
Lindsay hafði komið mér
á óvart. Ég hafði alveg
gleymt foenni. Jonathan
hafði eitt sinn sagt mér sögu
Alþýðublaðið — il febr. 1961 |5