Alþýðublaðið - 13.04.1961, Blaðsíða 15

göngumannsins".
Clare hrkti höfuðið. Þsssi
völdugu fjöll með sínum ógn
þrungnu snjóskriðum sem
gátu malað hvern mann!
Hvert var aðdráttarafl
þeirra? ;
Gil og Maun - komu rétt
fyrir sólarlag Sigurhrósið
skein úr svip þ°irra.
,,Þú hefur fundið leiðina
upp á tindinn!'1 kallaði Alma
og hljóp ti] Gils.
„Já, við unnura", sagði
ihann og hrosti ánægjulega
til Clare sem rétti honum
rjúkandi kaffi. ,.Það er ekld
auðveld leið en það gengur.
„Hvaða leið fórstu?“
„Mannstu eftir fjalla-
hryggnum sem ég var að
tala um í gaer? Vestan-
verðu?“
,Á leiðinn; að „Rennibraut
inni“? Já.“
„Rétt áður en koniið er
að „Rennibrautinni“ á ská
hægra meginn er gil Beint
þar fvrir ofan handan við
fjallahrvgginn — mannstu
þar sem þú vildir ekki
reyna í gær — bar sem þú
veifaðir og snérir við?“
,,Á staðnum sem Maun
kallaði T°mpa?“
„Tempa“, endurtók Maun
og kinkaði ákaft kolli. Hon
um tókst ekki að leyna fyr
irlitninsni sinni á konunni,
sem hafði gefist upp og snú
ið við h»£far hann hafði full
vissað hana ,1TTj að hérna
væri leiðin.
»Þú ætlar þó ekki að
unD^“að Þ* r ,komumst við
upp? spurði Walton vantrú
!Í
»-n«t iyrir ofan. En mað
að IÍr 38 k°maSt alveS
að staðnum til að sj-á það.
Eg er dauðuppgefinn“. sagði
GU Off-for Ur skíðajakkan-
lZ^ T^mg,befur þú það
. • Il’ður þer betur?“
■.H" h=f bað gott. Mér hef
u -Mrei ]iWB betur. Fæ és
» o^a með á morgun til
r farangurinn Gil?“
Txr rn . 'hristi höfuðið.
nr, <ær Um bað Hann
e: CtrtUr °“ borið
hlut ov Maun er sterk
C°T bl'örn Við förum
' W'r við erum búnir
fyrstu tiald
r»n 17 tv, gretur 'bú komið
' ,,1T> hjálpað okk
vraU,nr hrooti hrifinn
cðVktn cér niður í ráð
0CT áætlani>. um
„rvp á tin^inn
vprðí áfram
s—o CTOtt“. sasðj Alma cg
—að dv]ja óánæsju
Alma kom líka til þeirra.
Hún hafði verið lengra niður
við læfcinn og þvegið sér um
hárið og var nú með hand
klæði vafið um það.
,Við heyrðum hávaða og
Ganes segir að það hafi orð
ið snjóflóð“.
„Það getur ekki hafa ver
■ ið mikið“ sagði Alma „ekki
'heyrði ég neitt.
,En þú varst að þvo þér
og . . . það var voðalegt
hljóð Alma. Heldurðu að
þeir hafi það gott þarna
uppi?“
Alma leit á sherpana.
„Hvað halda þeir?“
„Þeir segja að Gil og
Vfalton geti hafa verið langt
frá“.
„Sennilega. Þeir hafa það
vtfst gott“.
,.En Alma“. C'are fann
hvernig örvæntinsr hennar
óx. ..Þeir koma ekki aftur í
Tv'mld. Við fáum ekki að
vita neitt fyrr en þú ferð
Kct 4 veðrið
n,^„ac,9“ crnjrAj Gil.
no^, Vjð tiaidið með
fæitur“ So, á
sarr«i harm. En
'°X' '-ói á snióinn í
dacr cqhih og á b'æs vindur
Ín„ „cr.««. sól aftur . .“
vi?s oð sniórinn sé
PlVVí öimcrcrnr?“ Gil vnnti
Vf»rði,„ að hafa
ao"a; ekki núna,
P'ovío-nr. h=« nldrei"
kn 1 it næsta mo>'g
1J„ hccrn„ ,hcrðu af stað
Gaioc ctAð lengi og horfði
p Hoim.
■ Hvað er að?“ snurði
CGr° cojr, fann hve óróleg
ur hann var.
,Ekkert mem, ekkert“, svo
gekk hver til síns starfs.
Það var hádegi, sólin var
bátt á himni og það var
enginn við tjaldbúirnar
nema Clare. Svo heyrði hún
það. Það líktist veiku tauti
í fyrstu. . . svo óx því styrk
ur unz það líktist fjarlægri
þrumu. Svo dó það út.
Hún stóð og hlustaði unz
allt varð kyrrt á ný. Og svo
— án þess að hún vissi
'hvers vegna — varð hún
gripin óstöðvandi hræðslu og
hlióp til að finna Ganes.
Hann stóð við lækinn og
hafði lagt skyrtuna sína á
stein.
..Hvað er að Ganes?“ hróp
aðj hún og greip um hand-
legg hans.
„Snjóflóð.“ Hann benti
með magurri brúnni hend-
inni. „Hátt uppi“.
„Sniófóð! Er það hættu-
legt fvrir — þá?“
..Fjallið er stórt mem. Svo
stórt að þrír menn geta »klif
ið bað án bess að skaðast“.
Um leið kom Tangeh
svnvjandi ti; þeirra. Hann
hafði iokkj heyrt neitt og
'þee-.qr bau sögðu honum frá
snióflóðinu fannst honum
ekki mikið til koma.
á moygun".
..Nei“ se/araði Alma stutt
í spuna. Hvað með það?“
Það var ekkert meira að
segia Clare snéri baki við
h^nni og gskk ti; tjald-
anna.
Um kvöMið gat Clare
ekk; hugsað sér að hátta.
Kaldur fjal]°vindurinn
næd.di um hana, báhð var dá
iðvút, en hún vafðj aðeins
iefckanum fastar nð sér og
ér0 hennar jókct sífellt.
Uún vissi ekki hve langur
t.ími hefði liðið bepa„ hún
'imvrði kallað í fjallshltfð-
inni. Hún spratt á fætur
..Ganes!“ kalkði hún.
..iTejngeh! Það kemur ein-
hver niður hl'íðina! Ég held
a.ð bað sé Maun. Flýtið ykk
ur!“
'Þau stukku öll brjú af
stað. Tangeh náði fvrstur til
mannsins. Þau s'áu hann
ekVi vel því tunalið lýsti
ekki enn en fötin hans
voru stíf og andlit hans
vsr rakt — annað hvort af
blóð'i eða svita. Það var á
takmörkunum að hann gæti
talað.
. Snióflóð — það kom snjó
fióð — Kona — sem líkist
'Htlum læk. sáhibarnir þarfn
ast bjálpar.“
f
1S.
Fyrst á eftir fannst henni
það undarlegast að hann
skyldi leita til hennar en
ekki Ölmu. En Alma stóð
sttff af skelfingu meðan
Clare hitaði upp te og gaf
sherpanum. Það blæddi úr
•sári á gagnauga hans og
»hann kvaðst hafa hrasað
rétt áður en hann komst til
þeirra. Einn vettlingur hans
var tíndur og Gare varð að
halda glasinu fvrir hann
meðan hann drakk því
hönd hans var stíf af kulda.
Smétt og smátt fékk hann
málið aftur og nú flæddi
orðaflaumurinn af vörum
hans. En hann var of
þreyttur til að tala erlend
mál. Ganes þýddi fyrir hann
á _ hindústönsku 0g Clare
þýddi það aftur fyrir Ölmu
á ensku.
,,Snjóflóðið náði okkur
Við Tampa. Parker sahib er
særður, Bara sahib ..
Gares átti enfitt með að
þýða. Clare fannst hjartað
ætla aðsprengia hol sitt og
hún þrýsti vörunum saman
°g ,ba*: „LÁTTU HANN
EKKI DEYJA _ ÁSTIN
mín, ÁSTIN MÍN . . .“
„Bara sa'hib var kominn
hátt, en það var hann sem
sá flóðið og hann henti sér
tij hliðar um leið og það
fcom. Hann komst ekki frá
Parker sahib. „Hann rétti
fram miða meðan hann íal-
aði en þegar Alma ætlaði
að íU'Pa hann, dró hann
hendina að sér. „Hann sagði
að þér ættuð að flá hann
mem“, sagði hann og rétti
Clare seðilinn.
Það voru tveir miðar. Á
öðrum þeirra var listi yfir
það sem hann vildi fá upp
til sín af meðölum skrifað
með prentstöfum. Á hinn
hafði hann fclórað mteð
sinni venjulegu rithönd:
„Walton slasaður — heila-
hristingurfjögur rif brot
in, lærbeinsbrot. Þcri ekki
að hrevfa hann. Meirihluti
farangursins hulinn snjó. Ég
verð að fá meðalakistuna og
litla tjaldið (sem er vafið í
græna segldúkinn). Ég verð
að koma Walton í skjól,
þetta er miög þýðingarmik
ið. Sendu Maun með það.
Það á að vera Maun, hann
Or sá ein, sem ratar hingað
eftir snjóflóðið. Sendu
Tangsh eða Ganes til
Lehn-La með símskeytið
strax. Vertu ekki hrædd.
Þetta fer allt vel“.
Ekki eitt orð um líðan
hans. En honum hlaut að
Hða vel, þetta var hans
rithönd og innnihald bréfs
ins sfcýrt og ljóst. Clare var
með tárin í augunum þegar
hún rétti Ölmu seðilinn.
Sherparnir spurði hvað í því
hefði staðið og hún sagði
þeim það í fláum orðum.
„Hvor okkar á að fara?“
spurði þeir hvor í fcaþp við
annan.
Clare leit á þá til skipt
is. „Tangeh ú að fara“,
sagði hún og þegar hún sá
að Ganes gat ekki dulið von
brigði sín sagði hún: „Þú
verður að vera hér og ráð
leggja mér eldri bróðir“.
Hannes á horniny.
Framhald af 2. slðu.
um á markað, eða dregið að
sér nauðsynjar. Til þess er nægi
legt að halda opnum leiðum1 inn
an héraðanna.
í ÖLLUM þeim héruðum, sem
liggja að ofannefndum fjallaveg
um eru ágætir flugveilir og g4ð-
ar samgöngur á sjó. Hvers vegjna
er það ekki látið nægja þegar
snjór lokar fjallavegum? <pg
hver ræður þessari mokstursvil-
leysu. Er ekki hægt að hafa nán
ara samstarf en nú er miili satn-
gangna á landi, sjó og í loíti?'*—
Það verður ekk; séð, að nein á-
stæða sé til að verja tugum eða
hundruðum þúsunda til snjó-
ruðnings á fjallvegum svo hægt
sé að koma vörum með bílum
frá Akureyri til Reykjavíkur í
stað þess áð senda þær með skip
um. Hér eru aðeins fáir fjalla-
vegir nefndir, en v'ðar er svipað
ástand“.
BÍLSTJÓRI skrifar: „Fyrir
nokkru birtist í dálkum þínum
hugvekja um börnin á götum
Reykjavíkur. Mér er með öllu
óskiljanlegt að ekki skuli verða
fleiri slys en raun ber vitni, þfeg
ar það er látið viðgangast áð
börn á öllum aldrj hafi fjölfarn-
ar akbrautir fyrir leikvöll. Ég
ók í dag eítir fjölfarinni götu
— Milii 20 og 30 börn voru að
leika sér á akbraut og gangstétt
götunnar á að gizka 50 metra
vegalengd.
VIÐ BÍLSTJÓRAR erun oft
ásakaðir fyrir ógætilegan akstur
og eru þar allmargir sekir. En
þegar litið er á hvernig gang-
andi fólk, fullorðið og börry hag
ar sér á götunum, bá verðúr að
álíta að glannalegur akstur heyr j
frekar til undantekninga, úr því
ekkj eru meiri brögð að slysum
ÞAÐ ER VARLA hægt a 5 ætl-
ast til þess að lögregla bæjarins
geti tekið að sér barnagæziu fyr
ir alla bæjarbúa. Fjöldi foi eldra
býr við þær kringumstæður að
þeir neyðast til að hleypa börn-
unum út á götuna og láta guð
og lukkuna ráða hvernig fer. —
Það er hætt við að hér dug eng-
in ráð önnur en þau, að bæjar-
yfirvöldin komi upp fjölda leik
valla fyrir börn á aldrinum t. d.
2 til 10 ára. Þessir leikvellir
þurfa að vera opnir frá því tun
fótaferðatíma barnanna og þang
að til þau eiga að fara í rúmið
á kvöldin.
HANDA ÉLDRI börnum verð
ur að finna eirrhverja vinnu i
líkingu við það sem bæjaryfir-
völdin hafa gert undanfari í sum
ur fyrir unglingsstúlkur Er ó-
líklegt að ekki sé hægt að finna
hagnýt og holl störf fyrir uftgl-
ingana, ef um það væri hugsað.
— En unglingarnár verða að
vinna, ekki „bara að látast“,"
Hannes á homimi.
Auglýsíngasíminn 14906
. 4Ct
Alþýðublaðið — 13. apríl 1961 J5