Alþýðublaðið - 16.04.1961, Blaðsíða 15

Alma stillti sér upp til að
þau gætu dáðst að henni.
„Eg þarf að gleðja. sjúkling
inn okkar“, sagði hún glað
lega um leið og hún veifaði
manninum sem lagði blóm
in á svalirnar.
„Liljur og rósir úr görð
unum — villt blóm úr dölun
um — nýtínd og fersk.
,.Hvað .er hann að segja
Gil? Ég vil fá rósirnar".
Maðurinn hjó til litríkan
blómavönd og iagði hann til
hliðar. Svo rétti hann hönd
ina fram.
„Viltu borga blómin fyr
ir mcg Gil? sagði hún kæru
leysislega og gekk aftur
inn.
Clare sá skelfingarsvip á
andliti G’.ls meðan hann
borgaði blómin og sendi
manninn á hrott. Þegar
Alma kom aftur sagði
hann við hana: ,.Ég fer með
han.n sjálf. „Hún vissi auð
sýnilegq hve vel hún leit
út í rósrauðum kjólnum með
. rósir ,í ölium litum regn
bogans. , En þú mátt vera
mér samferða ef þú vilt“.
„Komdu þá“, sagði hann
. og lagði af stað. „Éf þarf
að hitta WaIton“,
Brosið hvarf af vörum
Ölmu og hún sagði: „Held
urðu. að hann hafi gott af
að fá marga í heimsókn?“
„Ég er eklci að heimsækja
hann. Ég er yfirlæknir, hef
ur þú gleymt því?“
„Það vero'ur fullt af
fólki“, sagði Claiæ“, sem
furðaði sig yfir saintali
þeirra. Tveir af eða til
skipta engu miáii“.
Öimu létti greinilega. „Þá
förum við“.
Það leit út fyrir að Alma
hefði gleymt því að sam
band þeirra Waltons hefði
nokkurn tímann breyst.
Hafði hún nokkru sinni litið
vi'ð öðrum manni? Nei, þetta
kom öllum í Kahldi á óvart
því Walton hafði ekki ein
af þeim?
En svo kom Alma, hrifn
ari en nokkru sinni fyrr.
Það gat þó ekki verið að
Walton ætlaði að svíkja
'hana?
En WaHon gerði sitt bezta
■til að forðast hana. Honutm
leið auðsýnilega bezt þegar
margir voru inni hjá honum
Dag nökkum þegar hún
kom og hann var einn bað
hann Nilu um að segja að
'hann væri þreyttur og þyrfti
að 'hvíla sig. Afleiðingamar
voru eilífar ásakanir
og þæt- 'þoldi hann enn verr
en allt umtalið í bænum.
„Ég 'hefði aldrei komið ef
ég hefði vitað að þér leið
illa í gær“, sagði Alma. „Líð
ur þér betur núna? Annars
förum við Clare strax“.
Clare kinkaði kolli og
brosti Hún skildi hann svo
vel. „Hvernig lýst Gil á fót
inn?“ spurði’ hún.
„Hann segir bara að ali/
gangi vel. Hvenær losna ég
við bölvað gipsið Clare?“
„Vertu þolinmóður“.
„Hvenær byriar þú aftur
að vinna Clare?“
„Á mánudaginn11.
„Að hugsa sér! Sama dag
og þú ferð heim Walton“,
sagði Alma. „Já, þá hittist
þið ekki oft“.
„Ég hef góða ástæðu til
að biðja hana um að hitta
mig“, sagði Walton og leit
biðjandj á Clare. Hún brosti
skilningsúík til hans. Hún
ætlaði iekki að skilja hann
eftir einan hjá Önnu.
„Ætlarðu að láta breyta
af þér kjól AIma?“ spurði
hún skyndilega.
„Nei, því þá það?“
„Saumakonan sem hefur
aðstoðað þig við eitt og ann
að kom og spurði um þig,
Hún vildi ekki segja mér
hvað væri að svo ég get
eklci skilað neinu til þín“.
Alma reis reiðil'ega á fæt
ur. Heimskinginn sá arna!“
Ég var búin að segja henni
að ég myndi borg? henni.“
Hún áttaði sig. ,Ég kann
ekki orð í málinu og það er
svo erfitt að eiga við þetta
fólk. Ég ætla að gera upp
við hana strax“.
Meðan Alma kvaddi Wal
ton hugsaði Clare ákaft.
Alma hafði beðið Gil um að
horga blómin fyrir sig og
hún var viss um að hún
hefði séð armband til sölu
á einum bazaranna sem hún
hafði átt. Gat það verið að
hún hefð'i ekkert reiðufé
lengur? Var það þess vegna
27
sem hún var að reyna að
sættast við Walton?
„Waíton!“ sagði Clare á
kveðin þegar Alma var far
in. „Þú mátt ekki láta um
talið neyða þig til að gift
ast nema þú viljir það sjálf
ur“.
„Vilji það sjálfur!“ end
urtók hann og roðnaði. En
ég vil það sjálfur! Ég get
ekkj skilið hvernig ég hef
getað verið svcna heimskur.
Hún hefur aldrei kært sig
um mig. — Það liggur í
augum uppi. Hún hlýtur að
vita að það sem ég bar í
brjósti til hennar e„ dáið
— það dó ekki af sálfu sér,
hún dratp það. Ég ásaka
hana alls ekki. Ef hún vill
Gil þá _er ekkert við því að
segja. Ég er fús tþ að slflta
trúlofuninni — ef þá er
hægt að kalla það trúlofun.
Þá getur Gil beðið hennar.
Heldurðu að hún vilji það
Clare?“
Glare hristi höfuðið ákveð
in á svip.
„Heldurðu virkilega að
þetta á Mount Keung hafi
aðeins verið gömul ást sem
hafi vaknað til lífsins um
stund? Veslings Gil. hvernig
skildi hann taka þessu. Það
er einkennilegt ég var sann
færður um að hann myndi
breytast ef hann aðeins
yrði ástfanginn. En hann er
alveg eins, Ef til vill bíður
hann eftir mér. Ég skipti
mér ekki af því meira“.
„Það er Hka bezt“, sagði
hún og lagfærði koddann
hans“.
Hann hallaði sér aftur á
bak. „Ég er flón í kvenna
málum. Það hefur legið við
að ég bæði minnst átta en
pabbi hefur alltaf gripið inn
í á síðustu stundu. Ég ætl
aði einmitt að biðja þín þeg
ar hann sendi eftir mér rétt
fyrir jólin. — Hefurðu sagt
já?“
Clare straum hendinni yf
ir gult pilsið og sagði ákveð
in en vingjarnlega: „Það
held ég ekki Walton".
„Ertu ekki viss?‘
„Ég var ekki viss þá held
ur. Eg held samt að ég hefði
sagt nei",
„En ef ég spyr þig núna?“
Hún hló eins og hún
skemmti sér vel“. Er þetta
til að sýna Ölmu í tvo heim
ana?“
„Nei,“ sagði hann sár og
tók um hönd hennar. „Ég
spyr þig í fyllstu alvöru
mér?“
Hún leit á hendur þeirra.
,Því spyrðu?“
„Af því að ég elska þi-g“.
Hún hristi höfuðið“. Þú
elskar mig alls ekki Walton.
Viðurkenndu það bara“.
Það varð dauðaþögn. Svo
leit hún í hrygg vingjarn
leg augu hans. „Nei, sagði
hann. „Þú hefur á réttu að
standa. En því elska ég þig
ekki? Þú ert bezta mann
eskja sem ég hef hitt. Þú
ert indæl og góð og heiðar
leg, sterk og þolinmóð — og
falleg í ofanálag. Og samt
sem áður skil ég að ég elska
þig ekki þegar þú se£ir mér
það. Hvað er eiginlega að
mér Clare?"
„Ekkert. þú hefur ékki
hitt réttu konuna ennþá.
Þegar það skeður verður
ekki í vafa lengur".
Þau héldu átfram að tala
saman alvarleg um stund því
eftir þetta gátu þau ekki
rætt um hversdagslega hluti.
Það var léttir fyrir þau bæði
þegar Gil kom inn.
„Við vorum að tala alvar
lega saman“, sagði Walton
og sleppti hönd Clare.
„Ég skil það. En það verða
að vera einhver tákmörk fyr
ir alvarleikanum. Þú ert
blátt áfram sorgmæddur á
svipinn".
„Við vorum að ræða um
hve heimskulega ég hef hag
að mér hingað til og ráðgera
framtiðina“.
Gil leit á Clare með upp
gerðar alvörusvip sem dulidi
annað og meira. „Ef samtal
við þig hefur slik áhrif ‘á
sjúlclinginn . . .“
„Ekkj kenna Clare utn
það“, sagði Walton. „Hún
hefur verið einis og engill
allan tímann",
„Af hverju ertu þá svona
sorgmæddur?“
„Þú veizt hvernig Clare
er — svo hreinskilin að hún
svifist einskis. Eina vonin
sem hún gefur mér er að ég
lagist einhvern tímann“.
Gil snéri baki við þeim
og leit á öskubakkann á
náttborðinu. „Þú reykir of
mikið. Hér liggja fimmtán
stubbar. Bætist einn við
banna ég þér að reykja“.
„Ekki gera það vinur. Við
hvað á ég þá að hugga
mig?“
„Hhrað á CHare að gera?“
spurði Gil brosandi“. Ekki
reykir hún. Hver huggar
hana?“
„Alma kom hingað“, stam
aði Walton. „Veiztu nokikuð,
hvað hún ætlast fyrir Gil?,
Hún er búin að vera héi|
mikið lengur — en ég bjós$
við að hún yrði. Hiefur hún
minnst nokkuð á heimferð?“:
„Ekki við mig“, sagði Gil, ’
en ég hef ekki talað mikið'
við hana.
„Nei — er það svo.-
ÖRUGGUR
„ÁRANGUR
með Ilma lyftidufti jjer
árangurinn öruggur.
Húsmæður sem eru til
fyrirmyndar nota Ibua
bökunarvörur
Alþýðublaðið — 16. apríl 1961 J|5