Alþýðublaðið - 10.01.1962, Blaðsíða 12

Hlkritisert
a\i a\íholdsheMegeisen

t r »c?9'
i det viste et juleselskap der
b/MffiRY CHRISTMAS
det báde ble spist og drukket. I
iópet av 20 ár laqet alie store trukk-
s^BÁsemevaegamgmm^m$ rr.**.m—E»aesa8æBBHHSaH
r/Me

„ ^lí^^L^WHAPpyNÉwyÉAR
JULEN SŒ. •
Den engeiske organisatoren Sir
Henry Coie (1808-82), som.varen
a\J [edrene til verdensutstillingen
i London i 1651, South Kensington
Musée.t og Aibert Hall, fant ogsá
pá det fórste julekortet. Det ble
sakfirmaer Julekort. Innen hundre-
ársskiftet var det kommet ut 163.000
^fflforskjellige julekort i utaliige opp-
’/g^Slaq i England. Og samtidig hadde
‘ «^s’_Mjuiekortet bredt seg cwer heie ver-^
den.
JOLIN IV.
Enski skipuleggjar-
inn Sir Henry Cole
(1808—82) sem var
einn af upphafsmönnum
heimssýningarinnar í Lon-
don 1851, South Kensington
safnsins og Albert Hall, fann
einnig upp fyrsta jólakortið.
Bindindissamtökin for-
dæmdu þau, vegna þess að
þau sýndu jólaveizlu, þar
sem var bæði borðað og
drukkið. Á næstu 20 árum
bjuggu allar stórar prent-
smiðjur til jólakort. Fyrir
aldamótin höfðu komið út í
Englandi 165 þúsund teg-
undir af jólakortum og ótelj
andi fjöldi af þeim. A sama
tíma var farið að prenta jóla
kort út um allan heim.
„Hvaða vitleysa. Þú ert stálhraustur
af svona gömlum manni að vera“.
. D'.1 f

„Hafið þið heyrt það betra. Kennarinn
hefur hvorki verið á Mallorca eða ítalíu“.
„Fyrst þú ætlar í bæinn, þá skaltu fá þér nýjan hatt!“
,Þú getur komið heim, elskan . . . ég hef fynrgefið þér“.
I lest oð sjálfum sér
Framhald af 4. síðu.
dómnum, bergja á bakteríuglas
inu vitandi vits. Hvers vegna
gera þeir það? Ef til vill gera
þeir það vegna oftrausts á sjálf
um sér vegna þess líka að þeir
eru í sífelldri leit að ævintýr-
inu. Ég minnist þess, að einu
sinni ræddi ég við erlendan
mann, sem starfað hafði við
d ry k k j uim (i n n r^iæ i I. Hann
sagði við mig:
Elestir halda að sjúklingar
okkar séu fyrst og fremst úr
hinum svokölluðu lægri stétt
um, það er úr láglaunastéttun
um, en það er langt frá því að
svo sé. Yfirgnæfandi meirihluti
kvennanna í kvennadeildinni
eru frá efnaheimilum, forstjóra
frúr úr villunum og ríkra-
mannadætur, sem aldrei hefur
vantað neitt og alltaf haft nóg
fé. E ns er það með karladeild
ina. Þar eru ríkir menn í meiri
hluta. Þeir eru erf.ðir því að
þeir þykjast allt af geta keypt
allt og alla til þjónustu við s!g
og sína duttlunga.
Ég spurði þennan mann að
því hvað hann teldi að væri
undirrótin að ógæfu þessa fólks
Það er i raun og veru ekki auð
ur nn, sagði hann, heldur fíkn
in eftir nýjum og nýjum ævin
týrum, boðum, ferðalögum,
samkvæmum, aukin spenna í
e nu og öllu. — Þegar ekkert
slíkt er fyrir hendi, þá er leitað
á vit bakkusar, en hann opnar
ævintýraheima um um sinn og
skemmtir gestum sínum kon
unglega meðan vel liggur á
honum, en flestir lenda síðan
í ystu myrkrum niðurbrotnir
á sál og líkama.
Ég hef ekkj spurt að því í
sjúkrahúsum hér hvernig hlut
föllin séu en mig grunar að
þau séu lík því, sem maður-
inn sagði mér.
Und rrótin er flóttinn frá
e'nfaldleikanum, spanið frá
hinu upprunalega, hin þrot
lausa leit að nýjungum, hlnu
auðyeldh, leikum. Vitanlega
stafar okkur meiri hætta af
þessu á tímum þegar mikið fé
er milli handanna á okkur, því
að þá þykjumst við geta keypt
allt, líka hamingjuna, en við
kunnum ekkj að gera inn
kaupin. Þar er skýringin, svo
einföld, sem hún er, því að oft
og tíðum kaupum við ógæfuna
í stslð nn fyrir ha(mingjuna
sem við ætluðum að hreppa,
og vitum ekki af mistökunum
fyrir en ógæfan hefur vafið sér
um höfuð okkar svo að mannl
liggur við köfnun.
Þegar maður lítur yfir sam
félag okkar um áramót, sjáum
við allsstaðar athafnir fram
kvæmd.r, mjög sæmilega af-
komu, myndarlegt, menntað,
og djarflegt ungt fólk. En það
fer ekki hjá því, að maður
verði var við óþol, einhverskon
ar stefnulausan tæting.
Ég held, að ef við leituðum
að hinu upprunalega í okkur
sjálfum eins og vinur minn,
sem dvaldj á æskuslóðum um
síðustu áramót eftir fjörutíu
ára fjarveru, þá myndi okkur
takast að koma brotabrotunum
aftur saman í eina heild og
auka okkur þar með þá festu,
sem er skilyrði fyrir því, að við
kunnum að gera greinarmun á
hrævareldum og vita Ijósum.
Hmn gleymdi
$ð endurhýjd!
HAPPDRÆTTI
HÁSKÓLANS
%2 10- jan. 1962 — AlþýðublaðiS