Alþýðublaðið - 27.07.1962, Síða 15

ALÞÝÐUBLAÐINU var tilkynnt sl. þriðjudagr, að mikil
brunaaefing' ætti að fara fram við Hótel Sögu þá um kvöldið.
Er ljósmyndari frá blaðinu kom á staðinn um klukkan 9,30 fann
hann nokkra slökkviliðsmenn, sem voru að þvo gluggana í
þessu stóra liúsi. Til að ekki yrði þarna erindisleysa birtum
við mynd af einum slökkviliðsmanna við „brunaæfinguna."
Neville Shute
„Mér er sama um allt, bara að
það sé rúm þar“, svaraði ég.
Um leið og búið var að setja
benzín á vélina, settist ég upp
í til að fljúga henni til vallarins.
Læknirinn ætlaði að fara með
Monkhouse. Kindurnar voru
reknar til hliðar og ég tók vélina
á loft. Ég lenti við skýlið á vell-
inum. Strákarnir komu hlaup-
andi og studdu við vængbrodd-
ana, því liann var enn hvass. Við
settum vélina inn í skýlið.
Nú var starfi mínu lokið í bili
og ég gat farið að hvíla mig.
Ég fór út úr vélinni, mér var
kalt og ég var leiður í skapi.
Þarna var enginn bíll nálægur,
því Monkhouse var ekki kominn
til baka. Ég hringdi á lögreglu-
stöðina og sagði þeim hvernig
þetta hefði gengið Þar fékk ég
að vita að veðurútlitið væri ekki
sem bezt. Það voru engar horfur
á því að það létti. til Mér var
ennfremur sagt að Parkinson og
flugmaðurinn hans hefðu farið á
hótelið til að borða með kon-
.unni.
„Hvaða konu?“ spurði ég.
■ „Það kom kona rétt eftir að
þú fórst“: sagði hann „Frú For-
bes, heitir hún. Eitthvað tengd
Paseoe, held ég. Hún kom með
flugvél frá Melbourne til Laun-
ceston í morgun, og þaðan kom
hún svo með leigubíl. Hún ætlar
að dvelja á hótelinu".
„Er hún skyld Pascoe?“.
'spurði ég.
„Ég veit það ekki“. sagði hann.
„Það gæti vel verið. Það var svo
mikið um að vera, að ég veitti
henni ekki sérstaka athygli.
Ég lagði tólið á, og skömmu
síðar kom Billy Monkhouse með
lækninn. Ég sagði hvað ég hefði
gert, og að þessi kona væri
komin. „Ég veit það“, sagði hann.
„Hún kom þegar þið voruð að
ieggja af stað“.
„Veiztu hver hún er?“
• „Hún sagði ekki til sín. Kann-
ski er hún frænka hans eða eitt-
hvað svoleiðis".
„Það var tilgangslaust að vera
að liugsa nokkuð um hana. Ég
sagði: „Sýndu mér hvar húsið
lians Johnnie er. Get ég fengið
eitthvað að borða á hótelinu?“
Hann leit á úrið sitt. „Nei,
ekki á þessum tíma. Það er búið
að borða þar. Hún frú Lawrence
finnur eitthvað til handa þér.
Hún býr í næsta húsi við
Johnnie og hún sá um mat fyrir
liann. Ég skal skjóta þér þangað".
Ég fór inn í bílinn hans ásamt
lækninum. Hann sagðist mundu
fara á hótelið og hitta Parkinson.
Það var ágætt, ég losnaði þá
við það. Ég held að hann hafi séð
að ég var alveg búinn að fá
meira en nóg. Ég meira að segja
sofnaði í bílnum þennan ör-
stutta spöi. Því þegar við vorum
komnir að húsi Johnnies hrökk
ég upp með andfælum.
Við fórum og töluðum við frú
Lawrence, sem bjó í húsinu við
hliðina. Hún var feitlagin og
þægileg í viðmóti, og virtist vera
að enda við að þvo upp eftir mat-
inn. „Ég held að það sé til Bacon
og egg“, sagði hún, þegar við
höfðum sagt henni hvernig á
stóð. „Ég gæti haft það tilbúið
eftir augnablik, ef það er nóg“,
sagði hún. Ég sagði að það væri
alveg prýðilegt. „Svo skal ég
koma með mjólk og brauð“,
sagði hún. „Ef þú verður hér í
kvöld get ég farið og náð í
kjöt“. Hún þagði augnablik. „Það
er leitt að heyra þetta með
Pascoe“.
„Það líður ekki á löngu þar til
við komum lækni til hans“. sagði
ég. „Við reynum aftur um leið
og það léttir til“.
Hún ki.nkaði kolli. „Þetta hef-
ur verið einmuna leiðinlegt veð-
ur“, sagffi hún. ..Það hefur verið
svona dögum saman.
Gerðu þig bara heimakominn
í húsinu hans. Ég kem svo eftir
tíu mínútur. Þú getur kveikt upp
í arninum, það er allt tilbúið“.
Hún rétti mér lykil, sem hékk
á nagla yfir vaskinum. „Þetta er
lykillinn að bakdyrunum“.
Monkhouse ók lækninum inn
í bæinn, en ég fór inn í húsið,
hans Johnnie. Bakdyrnar voru á
eldhúsinu og ég var fljótur að
loka á rigninguna. Ég var kaldur
og blautur. Það var kalt í húsinu
og það virtist langt síðan nokkur
hafði verið þar. Ég fór inn í
stofuna og lagðist á hnén fyrir
framan arininn og kveikti upp.
Það var eldiviður í kassa við hlið
ina á arninum. og svo var stór
eldiviðarhlaði fyrir utan bak-
dyrnar. Það var alveg óþarfi að
vera spar á eldiviðinn.-Ég lá góða
stund á hnjánum fyrir framan
arininn, og fór ekki einu sinni
úr leðurjakkanum. Fyrst setti
ég smásprek á eldinn, síðan
stærri sprek og að lokum stóra
kubba. Nú byrjaði mér smá sam-
an að volgna. Ég tók eftir að það
lak bleyta af jakkanum mínum
á gólfið. Ég stóð upp og fór úr
honum og hengdi hann á eld-
húsdyrnar. Svo fór ég aftur inn
og leit betur í kring um mig.
Það var auðséð að liér bjó flug-
maður. Veggirnir voru þaktir
myndum af flugvélum. Fyrir of-
an arinhylluna var tréskrúfa af
flugvél, blöðin voru einkennilega
bogin. Skrúfan minnti mig á
hjartarhorn, sem veiðimenn
hengja gjarnan upp hjá sér.
Þarna voru allskyns smáhlutir úr
flugvélum, flest af því var síðan
fyrir mína tíð og ég kannaðist
ekkert við það.
Á einum veggnum var mæla-
borð úr flugvél, einu mælamir
í því voru klunnalegur hraða-
mælir, fornfálegur loftþyngdar-
mælir, olíuþrýstimælir og halla-
mælir. Ég hugleiddi með sjálf-
um mér úr hvaða flugvél þetta
skyldi vera, en það var enginn
tími til að eyða í svoleiðis vanga-
veltur. Nú þurfti ég fyrst og
fremst að komast í rúmið. Ég
gekk fram í ganginn.
Það voru tvö svefnherbergi í
húsinu, sitt hvoru megin við
ganginn. Ég opnaði dyrnar á því
sem var vinstra megin það var
herbergi Johnnies. Herbergið var
stórt, miklu stærra en ég hafði
búizt við í svona húsi. Ég leit í
kring um mig og sá að það var
vel búið húsgögnum. Ég fór út
og reyndi við liurðina á hinu
herberginu. Það mundi vera
betra að nota það.
Hitt herbergið var ekki upp á
marga fiska. Þar var rúm og
dýna, en engin sængurföt af
neinu tagi. Þykkt ryklag var á
náttborðinu. Þar var enginn stóll
Stuttur rcnningur, sem var kom-
inn til ára sinna, lá yfir gólfborð-
unum við hliðina á rúminu.
Gluggatjöldin voru þunn og upp-
lituð og það voru köngurlóar-
vefir á þeim.
Ég var alltof þreyttur til að
fara að hreinsa til þama, svo ég
fór aftur inn í hitt herbergið.
Það var bæði rúmgott og þægi-
legt. Rúmið var uppbúið og ofan
á rúmteppinu var æðardúnsæng
Rakvélin hans og hárburstarnir
lágu á snyrtiborðinu og þvotta-
áhöldin voru við vaskinn. Inni-
sloppurinn hékk á bak við hurð-
ina og inniskórnir voru undir
náttborðinu. Ég opnaði dyrnar á
innbyggða fataskápnum, hann
var fullur af fötum. Hér voru
veggirnir líka þaktir ljósmynd-
um og minjagripum, en það sem
vakti mesta athygli mína var rúm
ið. Það var stórkostlegt, einmitt
það sem ég þurfti núna. Johnnie
mundi vera sama þótt ég svæfi
í því, það gat ég verið viss um.
Það gæti liðið nokkur tími þar
til hann gæti notað það. Þegar
við næðum hónum burt frá
Lewis River mundi hann verða
að fara beint á spítala.
Ég setti fatapokann minn á
rúmið, og þá heyrði ég að frú
Lawrence kom inn um bakdyrnar
og byrjaði að rísla í eldliúsinu.
Ég fór og spjallaði aðeins við
hana, svo bætti ég betur á eldinn.
Nú myndi ég ekki fljúga meira í
dag, mér var enn hrollkalt, svo
ég fór að leita mér einhverra
drykkjarfanga. Ég þurfti ekki
ekki lengi að leita. í hornskáp í
svefnherberginu voru þrjár
wiskýflöskur óopnaðar og ein
sem slatti var í.
Ég fór og náði mér í vatn í
glas og fékk wiskýsnafs. Ég stóð
fyrir framan eldinn með glasið í
hendinni. Nú leið mér þægilega
í fyrsta skipti síðan um morgun-
inn. Ég fór að skoða mig bet-
ur um.
Á veggnum yfir vínskápnum
var mynd af bráðfallegri, ljós-
hærðri stúlku. Á eitt horn mynd-
arinnar var skrifað, „Til Johnnie
með ástarkveðjum frá Judy“.
Blekið var máð, svo sum orðin
voru illlæsileg. Myndin var orðin
dálitið gulnuð. Ekkert stóð á
lienni, sem gaf til kynna hversu
gömul hún væri.
Það voru fleiri ljósmyndir af
þessari sömu stúlku þarna.
Einnig voru margar myndir af
flugvélum. Það voru allt tvíþekj-
ur nema ein, sem var þríþekja.
Þetta horn herbergisins var
greinilega helgað Judy. Ég skoð-
aði myndirnar forvitnislega,
sem ég stóð þarna, með glasið í
hendinni fyrir framan eldinn.
Myndirnar virtust allar hafa ver-
ið teknar í fyrra stríðinu. Þarna
var mynd af ungum manni í víð-
um flugjakka, hann stóð fyrir
framan flugvél, — skyldi þetta
vera Johnnie? Ég færði mig nær
til að skoða myndina betur, og
hugsaði um þann Johnnie, sem
hafði kennt mér að fljúga fyrir^
þrjátíu árum. Myndin var af
Johnnie. Hún var tekin löhgd |
áður en ég kynntist honum, eif'
hann hafði lítið breytzt. Hann
hefur varla verið meira en átján
eða nítján ára, þegar myndin var *
tekin. Hann bar ekki nein tign- *
ar- eða afreksmerki. Vélin var'
eins manns þríþekja, opin á *
skrokknum var merki brezka *
flughersins. Ég reyndi að rifja '
upp fyrir mér hvaða flugvélagerð
þetta var. Gat það verið Sop-
with?
Þarna var ein mynd af Judy '
þar sem hún var að slá golfkúlu. :
Það var eitthvað athugavert við
þá mynd, en ég sá það ekki strax.
Hún virtist vera fölsuð. Hún '
var of góð til þess að geta verið
sönn. Skyndilega sá ég hvernig
í öllu lá. Þetta var eins og mynd
af ieikkonu eða fyrirsætu, sem
maður sér utan á tímaritum.
Henni var stillt upp af kunnáttu-
manni í nákvæmlega réttar stell-
ingar, og svo beið hún þannig,
ALÞÝÐUBLAÐIO - 27. júlí 1962 J,5