Alþýðublaðið - 26.09.1962, Blaðsíða 12

í FRÉTTUM frá Hammerfest, sem er nyrzi
bær í heimi segir, a3 ýmsar smáverzlanir í Finn-
mörku hafi hæll að liafa á boðstólum tyggi-
gúianií og átsúlrkulaði. En krakkarnir hafa ráð
undir rifi hverju. Þau sendu um daginn full-
trúa úr sínum fíokki langa leið með lest tii
að sækja sælgæti. Það var svolítill strákhnokki,
sem valinn var til fararinnar. — Krakkarnir
sníktu út aura hér og þar, settu alla smámynt-
ina í poka og sendu strákinn til Honningsvág,
þar sem „gottio“ fékkst. Stráksi kom til bæj-
arins, skundaði þar að sælgætisverzlun og hellti
úr pokanum sínum á borðið. Hann fékk ósköp-
in öil af súkkulaði og tyggigúmmí fyrir aur-
ana og með hað fár hann heim. En krakkarn-
ir í i'íimmörku héldu hátíð í lengri tíma.
Síðasta dementasendingin er líka glötuð.
Þeir neyddu flugmanninn til að stökkva
út í fallhlíf.
Hver neyddi hann til þess? Ég hélt þér
þekktuð starfsfólk yðar. Duval.
Ja, það lítur ekki út fyrir það. Hér er
greinilega um samsæri að ræða. Og ég er
húinn að tapa aleigunni.
í stuttu máli, þá vita of margir um þess-
ar sendingar. Við hverja hafið þér nefnt
þær?
Ekki eina einustu sál. En hvar er lögregl
an? Hver verndar mig? Ég get ekki haldið
svona áfram.
/ /777//
7 / / ,Moeo
FYRIR LITLA FÖLKW
Persneskt ævintýri
LAMPASTÆÐIÐ
Gamli fátæki bóndinn kom heim og sagði Sam-
amber frá auglýsngu ráðherrans. Þá sauð Samam-
ber þykka súpu úr kjöti og grænmeti og setti hana
á trédisk. Hún setti hringinn, sem kóngssonurinn
gaf henni til merkis um tryggð sína í súpudiskinn.
Bóndinn fór nú með trédiskinn til hallarinnar og
setti hann fyrir kóngsson. Það var langur tími síð-
an kóngssonurinn hafði bragðað nokkurn matar-
bita og hann var vissulega orðinn banhungraður.
Góður ilmurinn af súpunni kitlaði hann í neíið og
hann gat ekki neitað sér um að bragða rétt á henni,
bara eina skeið. Hún bragðaðist mjög vel.
Og áður en hann vissi af hafði hann borðað alla
súpuna og þá sá hann hringinn, sem hann hafði gef
ið Samamber, liggja á botninum á diskinum.
„Hver bjó íil þessa súpu?“ hrópaði hann ákaf-
ur.
Þá sagði hóndinn honum frá stúlkunni, sem hann
bjargaði úr fljótinu og Samamber var sótt og far-
ið með hana til hallarinnar.
Frænka konungssonarins var rekin frá hirðinni,
en konungssonurinn giftist Samamber sinni. Og
þau lifðu vel og lengi og voru hamingjusöm til ævi
loka.
Endir.
Unglingasagan:
BARN LANDA-
MÆRANNA
Xæsta dag: gat Antonio
ekki staðið. Hann svimaði.
Læknirínn var sóttur oí
hann sagði, að hann yrði
að liggja í myrkri og fá sér
stakan mat. Hann varð að
fara á sjúkrahús. Kona hans
fölnaði, en á sjukrahúsið
fór hann.
Þegar hún kraup við rúm
hans hvíslaði liann:
„Skilurðu nú, að ég hafði
á réttu að standa. Þegar
við misstum Richardo misst
um við hamingju okkar. —
Sendu eftir honur.i. Sendu
einn drengjanna til að
sækja hann !“
5. UXDARLEGIR ÞJONAR
Nú verðum við að ferðast
til Richardo, því aðalverk
okkar cr að fylgja lionum á
ferðum hans og í ævintýr-
um hans og cllum þeim
furðuhlutum, sem voru í
lífi hans.
Richardo beið þess að
læra nýtt mál viðskiptanna,
en William Benn minntist
aldrei einu orði á við'skipti.
í þess stað fór liann með
drenginn langar leiðir unz
þeir komu að húsi í f jöllun-
um. Hús þetta var byggt
fremst á klettabrún eins og
byggingameistarinn liefði
reynt að gera það að vígi
með því að láta það svífa
í lausu lofti. En þúsundir
vafningsviða vöfðust um
húsið og tíu þúsund blóm
titruðu í vindinum. Richardo
greip andann á lofti, þegar
liann sá húsið.
„Á slíkum stað er gott að
lifa,“ sagði hann.
„Á slíkum stað er bæði
gott aff lifa og dcyja,“ sagði
William Renn og raddblær
hans flutti drengnum svo
voðalegan boðskap, að hann
leit hvasst á húsbór.da sinn
en hvorki augnatillit né
fleiri orð fylgdu til að auka
á grunsemdir hans.
„Þarna sérðu“, sagði Willi-
am Benn, „hvernig ég sýni
þér öll mín leyndarmál. T. d.
þetta hús“.
Drengurinn leit aftur á
hann en það var alltaf erf-
itt að sjá í augu Benn því
annaðhvort voru þau þrung-
in hugsunum eða tóm eins
og starði hann út í fjarsk-
ann.
„Ég vissi ekki“, sagði Ri-
cardo, „að kaupnienn hefðu
svo mörg leyndarmál“.
„Hvernig heldnrðu að við
verðum ríkir?“ spurði Benn
hvasst. „Ef engin leyndar-
mál eru geta allir heimsk-
ingjar heimsins sópað gulli
til sín“.
„Rétt er það“, svaraði Ri-
cardo.
Ben hafði verið svo reiði-
legnr að Ricardo dirfðist
ekki að tala aftur til hans
12 26. sept- 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ