Alþýðublaðið - 02.10.1962, Blaðsíða 15

7
D •« -
Baum
hún, án þess að lyfta augnalok-
unum, sem voru lítilsháttar mál-
uð. Svo greip hún upp í hárið,
sem bar mjög ljósan lit. Ambró-
síus beit saman tönnunum, þeg-
ar hún lyfti höndunum. „Sumir
eru töfrandi í kvöld,“ sagði hann,
„og hættulegir umhverfi sínu.
Hafa margir sigrar unnizt’"
„Æ-i hættu þessu, það er
þreytandi".
Ambrósíus sótti sér vindil,'
það róaði ögn.
„Það er geðugur náungi þessi
Kolding, finnst þér það ekki, litli
hreysiköttur?“
„Hann er óvenju geðþekkur,
verulega aðlaðandi".
„Gezt þér vel að’ honum?“
„Gezt mér að? — Nei ekki sér-
staklega. — Ég er bara dálítið
forvitin gagnvart honum, — það
er allt og sumt“.
„Forvitin, hum. — Þú ert ó-
seðjandi á karlmenn, veizíu það
Yvonne?“ Andlit Ambrósiusar,
er stóð að baki henni, var ógn-
þrungið. En þegar hún sneri sér
að honum, brosti hann sviplaust.
„Það er ykkur sjálfum að
kenna, þið verðið allir s,vo fljótt
— útslitnir".
„Er það, en þessi Kolding,
virðist munu endast eitthvað bet-
ur? Hvaða kostum á hann það að
þakka að þú hefur fengið áhuga
áhonum?“
„Það skal ég gjaman segja
þér. Hann er kaldur, það finnst
mér mjög athyglisvert hjá karl-
manni. Hitt — eins og stendur
get ég ekki — það veiztu".
„Þú ert brennuvargur Yvonne.
Þú hefur ánægju af að kveikja í,
en þegar kviknað er í, kærir þú
þig. kollótta".
„Er þá kviknaði í?“ spurði
Pastouri og hætti að glamra á
hljóðfærið.
,,Já, það er kviknaði í“ sagði
Ambrósíus lágt og rétti fram
hendurnar, án þess þó að snerta
hana. Hún sá það og brosti háðs-
lega um leið og hún sveipaði um
sig kínverska silkisjalinu alveg
upp að höku.
„Hvort á ég nú heldur að
kenna í brjósti um þig eða að-
eins hlæja að þér? Sjáifur ertu
hreinasta mannæta, sem aðeins
hugsar um að éta fátækar fiðlu
leikskonur. Reyndu að skilja, að
ég vii það ekki lengur, það ger
ii mig aðeins illa og arga í þinn
garð“„
„Yvonne!" Ambrósíus horfði
biðjandi á hana. „Yvonne! Ég bið
þig að svara mér í einægni. Þyk
ir þér ekkert vænt um mig leng-
ur? Þú ert þó konan mín.“
„Já, já, já! Ég er konan þín“,
lirópaði hún og sneri sér snöggt
gð honum, og mér þykir vænt um
þig á ótal vegu, en þetta eina —
það vantar! Ég get ekki bjargað
þér.“
„En þú hefur þó gifst mér litli
hreysiköttur. Þú hefur gefist mér
Þú tilheyrir mér“.
„Já, ég hef gifst þér. Ég var
ástfangin af þér, hreykin af þér.
Það var dásamlegt að sigra þig
og temja, ég, hin smávaxna
Avonne Pastouri, þú hinn frægi
og stóri prófessor Ambróíus. En
þekkti ég þig? Þekkja tvær
mannverur yfirleitt hvor aðra fyr
ir brúðkaupskvöldið? Æ, því eig
um við að vera að tala um allt
þetta? Ég er þreytt, og nú vii ég
fara að sofa. Þú ættir að gera
það líka góði minn. Mér þykir
vænt um þig, treystu því, og
gerðu þig ánægðan með það“.
„Ánægðan, ánægðan! Þetta er
hreinasta helvíti, skilurðu ekki,
að þetta er alls ekkert hjóna-
band, en fullkominn hreinsunar-
eldur. 'Litli hreysiköttur, hvernig
getur slílsur misskilningur orðið
til? Ég — sem er alveg hamstola
eftir þér, alyeg brjálaður, töfrað
ur, þræll ástríðu minnar. Og þú
— verður þú þess alls ekki vör?
Ertu svo köld, svo eigingjörn,
svo ósnortin? Liggja engir þræð-
ir til þín frá mér? Frá mér sem
loga af ástríðu? Það getur ekki
verið. Ljúktu upp, leyfðu mér að
koma til þín, þá verður allt gott“.
>,Ég get það ekki — þori það
ekki“, svaraði Pastouri lágt. Nú
bar andlit hennar svip liörku og
alvöru. „Ég þori ekki að gera
neitt, sem er gagnstætt mínum
eigin tilfinningum".
„En hvað hef ég þá gert þér?
Er aldrei hægt að bæta fyrir
það aftur?"
„Ég veit það ekki, veit ekki,
hvort það er óbætanlegt. Ef til
vill þreytist ég einhverntíma og
læt undan. En það yrði slæmt
fyrir okkur bæði“.
„Hvað hef ég þá gert þér?“
spurði hann úrræðalaus um leið
og hann gekk yfir að gluggan-
um.
„Þú hefur ekki gert mér neitt,
og ég hefi ekki gert þér neitt;
við eigum bara alls ekki sam-
an. Skilningarvitin beita sínum
lögum sem viljinn berst árangurs
laust. á móti. Það hefi ég ekki
vitað áður. Nú veit ég það“.
„Litli hreysiköttur. Viltu í al-
vöru svara mér einu?“ Ambrós-
íus stóð í sömu sporum og sneri
baki að henni og sá aðeins óljósa
mynd af henni speglast í rúð-
unni: „Segðu mér sannleikann,
ei' — er annar með í leiknum?“
,,Nei“.
„Segðu mér satt Yvonne“.
. „Nei, ekki ennþá. Ég vil ekki
ljúga að þér. Ennþá er enginn
annar.“
Abrósíus bar hendumar upp
að vöngunum og greip í hár sitt.
„Já, en ég elska þig þó. Ég þrái
þig svo óstjórnlega —“ hvísl-
aði hann.
Hann fékk ekkert' svar. Past-
ouri var farin.
Ambrósíus fór að ganga um
gólf eirðarlaus. Seinast kveikti
hann sér í vindli og reyndi að
sökkva eér niður í lestur, en það
mistókst einnig. Prófessor Am-
brósíus, þessi heimskunni mað-
ur með jámviljann, var sigrað-
ur. Hans andlegi styrkur hafði
brugðist honum og líkaminn
stjórnaði honum á svívirðilegan
hátt. Yfir blaðsíðum bókarinnar
flögruðu fagurvaxnir konuútlim
ir, endalaus röð af freistandi
hreyfingum. . . . Hann stundi.
Hann nötraði eins og tré af vindi
skekið. Hann þrýsti knýttum hnef
anum að hvörmunum, en mynd
Yvonne var þar jafnskýr og áð-
ur. Yvonne hafði heitekiö hann,
hún gróf undan starfi hans, já
jafnvel starfi hans. í gufinni frá
öllum tilraunglösunum sá hann
aðeins þetta eina: hinn litla hvíta
mjúka konulíkama, sem hafði
svikið hann.
Abrósíus fleygði frá sér bók-
inni, og hann gat ekki rétt úr
sér fyrr en hann kom inn í eig
ið herbergi, þar sem andrúms-
loft meinlætamannsins ríkti. Á
borðinu lágu tvær töflur og nokk
ur útskrifuð blöð með athuga-
semdum vegna fyrirlestranna
Jæsta dag. Hann las þau utan við
sig og róaðist nokkuð. Svo svolgr
aði hann í sig fullt vatnsglas. Ali
ar hreyfingar hans báru vott um
ákafa geðshræringu. Meðan hann
afklæddist lék kvöldsvalinn um
hans volduga líkama. Þannig stóð
liann nokkrar mínútur, risavax-
inn og þó umkornulaus eins og
lítill drengur. Hann var fertug-
ur maður og altekinn af þeim
erfiðleikum, sem oft fylgja þessu
aldursskeiði, og hann varð nú að
komast yfir. Allt í einu gekk
hann að skrautlausum speglin-
um og horfði í hann rannsókn-
araugum. Hvað var að honum
fyrst hörfað var undan honum
cins og hann væri aðeins skrípa
mynd af karlmanni. Hann sá höf
öðið með hinu stóra enni og
þunnt hárið teygja síg niður eft
ir því, augun í djúpum augnatóh
unum og fjölda af smáhrukkum
í kring. Gagnaugun voru innfall
inn of æðaber. Nefið sterklegt og
beint, hakan — ennþá festuleg,
var það sem greinilegast bar
merki um þjáningar hans síð-
ustu mánuðina. Og munnurinn,
vesalingurinn, næst-um barnsleg-
ur með ótvíræðum þjáningadrátt
um, sagði frá öllu.
Ambrósíus barði krepptum
hnefunum á brjóst sér:
„Hvað verður um þig? Hvert
lendir þetta allt saman?“
í baðherbcrginu við hliðina
heyrðist vatnið seitla. Einhver
var þar á ferli berfættur; það
var líf og hreyfinging þar sinni.
Prófessorinn skálmaði að dyr
unum, hikaði, hallaði svo höfð
inu að dyrakarminum. Allt í einu
hló hann með sjálfum sér. „En
hvað ég er mikið fión“, hugsaði
liann. Þetta pr ekkert annað en
venjulegar hjónabands skrípaleik
ur, en ekki sorgarleikur. Hann
sneri handfanginu; herbergið var
ólæst.
Yvqnne stóð undir steypubað-
inu, þar sem vatnið hrislaðtsi,
niður. Loftið var mergað lykt af
fann til hans yfir sér stóran og i
ruddalegan meðan hann sogaði
að sér loftið og þrýsti tönnunum •
að hálsi hennar. — Henni fannst •,
hann svo ókennilegur, ægilegur
eins og dýr úr frumskóginum.
„Gerðu það ekki“, hvíslaði „EJ •
þú gerir það, er allt búið“. i
Hann linaði tökin við illan <
grun og stundi upp.
„Þú ert mín — mín. Þú ert >
mín eigin, tilheyrir mér“.
„Ég þoli þig ekki“, hrópaði
hún viti sínu fjær. „Ég hefi Ót
beit á þér. Farðu, farðu, í guðs
bænum farðu“!
Ambrósíus hörfaði. Eins og
svivirtur og sigraður maður vék
hann út úr svefnherberginu. Úti
fyrir hné hann niður á þrepin
að baðkerinu. Höfuð hans hné
GRANNARNIjR
Ég fór meir að segja úr skónum til að svína ekki út.
Biórn - Grænmeti -1
Góðar kartöflur
r
Mikið og nýtt úrval af plastblómum ,-r- Bilavasar með falleg j
um pottablómum: <
Rósir — Nellikkur — Gladyoiur — Christantemum o. fl.
Blómalaukar (jólatúlipanar og Hígsyntur) þurfa að látast I
strax niður. Útitúlipanar, 8 seg. \
Blómaáburður — Blómapottar — Blómamold. '
Mikið og fallegt úrval af alls konar afskorpum blómum og
öðrum blómum. .Alls konar vönir til tækifærisgjafa.
Komið og athngið verð og gæði. — eiíthvað fyrir alla.
»
Blóma- og grænmetismarkaðurinn
Laugavegi 63.
Blómaskálinn við Nýbýlaveg og Kársncsbraut ,[■
Opið alla daga kl. 10 — 10. t
ALÞÝOUBLAÐIÐ — 2. október 1962 3
sápu og öðrum snyrtivörum
Hún nuddaði sig í ákafa um
mjaðmir og leggi. Hún hafði
óvenju fagran vöxt og var með
öllu feimulaus. Augnaráði manns
síns mætti hún með. kæruleysis-
brosi og skvetti lítilsháttar vatni
á hann. Það var eitthvað barna-
legt við hreyfingar hennar, og
þær virtust benda til sáttfýsi.
En Ambrósíus var enginn hlát
ur í hug. Hann þreif hana í fang
ið, lyfti henni hátt upp og fann
hvernig hinn voti háli líkami
hennar spriklaði í faðmi hans,
meðan hann bar hana að rúminu.
Hún hafði steinþagnað. Varirn
ar klemmdi hún fast saman, en
augun voru galopin, og það voru
þau eftir að hann þakti andlit
hennar með kossum sínum. Hún