Alþýðublaðið - 07.10.1962, Blaðsíða 12

FRANSKA lögreglan er árvökul — segja þelr.
Þaff höfum við líka séð á því hvernig þeir hafa
veitt tilræðismennina, setn ætluðu að koma de
Gaulle fyrir kattarnef.
Og þeir eru eihnig ínjöfe varkárir, eins og eft-
irfarandi saga sýnir. Fyrir nokkrum dögum
fannsi gvt,-.;samlégur pakki þar í landi, sem vel
hefði gétaö verið plasticsprengja. Lögreglan koni
þegar á véttvang, og fjarlægði sprengjuna þeg-
ar með hinni mestu varúð. Var síðan farið með
hana eftir fyllstu öryggisreglum út á autt svæði,
langt frá öllum mannabyggðum. Þar tóku við
henni hinir færustu sprengjusérfræðingar, sem
áttu að gera hana óvirka. — Það gerðu þeir eft-
ír öllum kúnstarinnar reglum, og komust að
raun um að pakkinn hafði inni að halda sex
vænar brauðsneiðar!
Unglingasagan:
BARN LANDA-
MÆRANNA
AllRI&HT- SÁ FLYVER '
'JEö mSTSGANö M5D
NObGT, SOM OET VtR-
m/6 er umagbn
VXROfíTFA F1N6RS /4
PET ER MUU&T, MEN OET SKAFFER IKHE R&OIAMAN-
TER FREM VI MINB FIUAIER - 8UVER VI SROAN
VEO ER JE6 RUINERET OM BT PAR UQEt?!
ER OE KIAR OVER,
HVAD OERES FiYVE"
TURE HAR KCSTET
'MlTfífimt
MINORE ENO OEN•
6AN6, DA R0VERIER
H0RTE Vt, 0A6ENS
„ UOROBN
Vitið þér hve mikið þessar flugferðir yð- liversdaglegir atburðir. Það getur verið, en verð ég kominn á liöfuðið eftir nokkrar vikur.
ar hafa kostað fyrirtæki mitt? það færir mér ekki demantsteina til verk- Allt í lagi, — þá flýg ég næst með eitt-
Minna en einu sinni þegar rán voru smiðja minna. Ef þetta heldur svona áfram, hvað sem varið er að klófesta.
„Það gerirðu”, sagði Benn
fyrirlitlega. „Þú gleymir
því að Mat átti konu”.
„Hvað með hana?” spurði
hinn hörkulega.
„Finnst þér ekki að hún
ætti að fá lians lilut?”
„Djöfullinn hirði bæði
hana og hann”, svaraði Per-
kins. „Sjáðu sjálfur um
góðgerðarstarfsemina. Ég sé
um mig. Mat var auli og ég
margsagði þér að hann væri
auli”.
William Benn lyfti löng-
um beinaberum vísifingrin-
um.
„Allir dauíjir menn eru
aular”, sagði liann. „Þú verð
ur bráðlega nefndur auli
lika. En mér leiðist þetta tal
og mér leiðist þú. Farð.u
héðan Charlie og ég vil aldr-
ei sjá þig framar”.
Þetta sagði hann tilfinn-
ingarlaust og Ricardo hélt
niðri í sér andanum. Hon-
um fannst þetta fullmikil
dirfska við mann sem hafði
Rússneskt ævintýri:
LITLA, BLÓD-
RAUÐA BLÓMIÐ
ljósi fálkinn, horfði ástúðlega á hana.
„Vertu ekki hrædd“, sagði hann blíðlega. „Á
hverju kvöldi, þar til við giftumst, kem ég hingað,
ef þú setur litla, blóðrauða blómið út í gluggann“.
Svo gaf hann henni gyllta f jöður úr f jaðrahamn
um og sagði: „Ef þig vanhagar um eitthvað skaltu
veifa með þessari fjöður út um gluggann þinn. Þá
verður ósk þín uppfyllt þegar í stað“.
Upp frá þessu lét stúlkan litla, blóðrauða blóm
ið í gluggann sinn á hverju kvöldi og Fenist, ljósi
fálkinn, kom allíaf til hennar. Heií vika leið, og nii
var kominn sunnudagur.
Eldri systurnar tvær klæddu sig upp á til þess
að fara í kirkju. Þær hlógu báðar að yngstu syst-
urinni, því að hún áííi ekkerí nýtt til að fara í.
„Þú getur ekki komið í kirkju með okkur“,
sögðu þær. „Þú myndir vera okkur til skammar í
þessum görmum“.
Og eldri systurnar og faðir þeirra fóru ein til
kirkju. Þegar þau voru farin tók yngsta dóttirin
gullnu fjöðrina, sem Fenist hafði gefið henni, veif-
aði henni út um gluggann, og óskaði sér um leið.
Henni til undrunar birtist skyndilega skínandi fall
egur kjóll, dýrindis hálsmen, háhælaðir skór úr
mýksta leðri og demantsnæla í höfuðklútinn henn
ar. Og úti á götunni sá hún forkunnarfagran, hvít-
an fák, sem beið eftir áð bera hana til kirkjunnar.
Hún steig á bak fáknum og reið til kirkju, en allir,
tveggja manna morð að
minnsta kosti á samvizkunni.
Glampi þriðja morðsins
skein úr augum Perkins.
Loks sagði hann: „Þú get-
ur hvorki leikið á mig íié
rekið mig Bill. Ég þoli þér
það ekki. Ég efast um að þú
hafir meiri rétt til að vera
hér en ég”.
„Dirfist þú að tala svona
til mín í mínum húsum”,
sagði Bcn grimmdarlega og
barði tvö högg á svala borð-
ið.
„Og livaö um það?” sagði
hinn og varð rólegri eftir
því sem Benn varð reiðari.
„Hvað ef ég tala svona til
þín? Þér lízt ekki á það. En
þú skiptir mig litlu máli,
Billy. Ég hef séð náunga
fölna við það eitt að heyra
nafn þitt nefnt. Ég hef séð
náunga, sem aldrei þora að
líta í augun á þér. En ég er
ekki þannig. Ég þori að horf
ast í augu við þig. Ég dirf-
ist að standa uppi í hárinu
á þér. Þú skiptir mig engu
máli”.
Ricardo skalf á svalaþak-
inu og hann bjóst við að sjá
húsbónda sinn falla dauðan
til jarðar á liverri stundu.
En ekkert slíkt skeði. I
þess stað birtist risavaxinn
líkami Selims í gættinni að
baki Perkins. Negrinn lædd-
ist á tánum og teygði fram
langa handleggina.
í samanburði við þetta fer
líki líktist Perkins barni
sem er að leika á sviði.
AVilliam Benn sagði: „Þú
ert hugrakkur maöur Char-
lie. Ég geri ráð fyrir, að þú
sért að bjóða mér út í ein-
vígi?”
„Ef þú þorir”, sagði Per-
kins. „Þú getur ekki tekið
orð mín á annan veg”.
%2 7- október 1962 - ALÞÝ0UBLAÐIÐ