Alþýðublaðið - 14.10.1962, Blaðsíða 15

13
» *
Baum
_.___ <
fL'HI1
„Hvernig náðirðu í það“.
„Stolið! Á stöðinni munar þá
ekki mikið um tuttugu skammta.
Andlit hans afmyndaðist af bros
grettu. Hann var taugaóstyrkur
og eins og hann væri með sótt-
liita.
Helena staðnæmdist og horfði
yfir borgina.
„En hváð þetta er fallegt. Líttu
á“.
„Já, en þú ert miklu fallegri“.
„Þú mátt ekki gera mig við-
kvæma Firilei. Ég vil ekki fara
að vola síðustu stundirnar".
„Þú að vola! Þú sem ert svo
sterk. Eða — ertu hrædd Hel-
ena?“
„Eiginlega er ég það ekki. Ég
hefi ekki nægilegt hugmyndaflug
til þess. Ég er raunhæf í mér“.
Það var farið að skyggja, þeg
ar þau komu inn í skóginn, og
það var þrúgandi heitt inni í
grænu hálfrökkrinu. Fuglarnir
sungu enn, allir í einu. Svo urðu
þeir sííellt þöglari, og að síðustu
stofnuðu þeir allir. í þögninni
heyrðu þau sitt eigið skóhljóð frá
mjúkum skógarsverðinum. Ein-
hvers staðar að heyrðist lindar-
niður.
„í dag heyri ég allt svo glöggt,
finn svo skýrt öll áhrif“, sagði
Helena blíðlega. „Hjarta mitt er
svo stórt, mér finnst ég verða
þess vör í öllum líkamanum“.
Rainer nam staðar, tók höfuð
hennar milli handa sinna og
horfði lengi í augu hennar. „Það
er ólýsanlega fagurt, að vita þig
bera barn undir brjósti, hvíslaði
hann svo lágt, að naumast heyrð-
ist, en Helena skildi hann og
fylltist undrun og þakklæti.
„Of ef — ef ekki hefði staðið
þannig á“, sagði hún meðan þau
héldu áfram. „Ef þetta hefði ekki
komið fyrir, hcfðir þú þá haft
kjark í þér til að lifa áfram?“.
„Ég veit það ekki, get ckki
sagt um það, en ég held þó ekki.
Ég hefi alltaf gert mér í hug-
arlund, að. ég mundi deyja ung-
ur. Allt, sem á mig var lagt, var
of erfitt. Sumir eru færir um að
bera byrðar, — ég er það ekki,
mér er aðeins ljóst þetta eina.
að eins og allt hefur smátt og
smátt snúist gegn mér, er mér
engin leið að bera það. Yið skul
um eklti tala meira um það. Við
erum búin að athuga þetta hundr
að sinnum. Það er ekkert ann-
að fyrir okkur að gera, og það
er dásamlegt að við mennirnir
skulum eiga kost á slíku, að við
höfum okkar frelsi til þess. Lífið
er fangelsi með aðeins einum ó-
læstum dyrum. Það er gott að
að geta farið af frjálsum vilja“.
„Já, það er satt. Það var fallegt
sem þú sagðir um fangelsið
Firilei. En það getur líka verið
fagurt að lifa ekki áðeins að vera
til, en lifa áfram af frjálsum
vilja, þrátt fyrir allt“.
„Þrátt fyrir allt! — þú leggur
svo sterka áherzlu á þessi orð
Helena", sagði Rainer og brosti.
„Þú leikur sífelt hersönga. Ertu
— Helena — ertu þá ekki alveg
sammála mér um ákvörðun okk-
ar — að það er hið einasta, sertt
við getur gert?“
„Jú, ég er sannfærð Firlei, en
þó fellur mér hálfilla, að allt
skuli vera búið. Ég hef unnið
svo mikið alla mína ævi, gert
svo margt, sem var erfitt, og ekki
notið mikils. Allt hefur það nú
verið unnið fyrir gýg. Ekkert
verður úr efnafræðinni, ekkert
úr framtíðinni, allt búið. Ég get
ekki að því gert, en mér finnst
það skaði. Sjáðu til, það var allt-
af eins og við tvö stæðum sitt
hvoru megin við á. Ég vildi
gjaman hafa styrkleika til að
draga þig yfir á minn bakka, þar
sem bjartara var, þar sem venju
legt fólk er, svo sem eins og ég
sjálf. En þú hefur dregið mig
yfir á þinn bakka. Þú hefur orð-
ið mér yfirsterkari. Ég er hjá
þér, og við skulum ekki hugsa
meira um það. Við skulum án
þess að kvarta, ganga gegnum
þínar dyr Firilei. Sjáðu, það er
að verða komið kvöld. Ó, maður
verður að njóta til fulls unaðar
kvöldsins, sem maður aldrei lif
ir aftur. Þú verður halda fast
um mig þú verður að unna mér
heitt, elsku Firilei".
Grasið var þegar orðið dögg-
vott. Fiðrildin blunduðu á hjarta
grösunum með samanbrotnum
vængjum, hundruð, þúsundir af
hvítum fiðrildum, í húminu litu
þau út eins og pínulitlir seglbát-
ar á þokuhafi, eða ókunnar, ljós
leitar draumasáleyjar.
Þegar þau komu í skógarjaðar
inn og ljósin í Berghof sáust
niðri í dalverpi, nam Helena stað
ar. Himininn var enn skýjaður,
en þó mátti greina tunglið að
skýjabaki, og daufan bjarmi
lagði um sjóndeildarhringinn.
Leðurblökurnar voru á ferli í átt
ina til ávaxtatrjánni og rök gol-
an bar með sér blómailm.
„Bíddu — vertu alveg kyr“,
hvíslaði Helena. „Nú sofa allir
fuglarnir, ég get alveg fundið,
hvernig þeir kúra sig niður í
hreirunum og sofa. Þarna vildi
ég gjarnan vera, geta falið mig
svona vel. Ó, mig langar svo til
að láta mér líða vel, þurfa ekki
allstaf að vera sterk og óbifan
leg Frilei. Ég er svo þreytt. Mig
langar til að vera þreytt og geta
hvílt mig, þurfa ekkert að gera
lengur sjálf, lofa öllu að drasla.
Nú vil ég láta mér líða vel, vera
eins og litill fugl í hreiðri sínu
og sofna. Verður það þannig?"
„Já — já“, hvíslaði Rainer,
„þannig verður það einmitt þann
ig. Þú verður allt, sem þú óskar,
fugl, blóm, stjarna, eða fræ í
jörðunni, tré sem hlaðið er á-
vöxtum —
„Já helztu tré“.
„Þú verður að treysta mér,
ekki vera hrædd. Ekkert illt
mun íramar henda þig, allt er
að baki. Þú sofnar, og allt verð
ur gott“.
„Biddu við. Bíddu — Ég er
ekki hrædd. Segðu mér bara
hvernig það gerist. Ég vil gjarn-
an vita það“.
„Komdu, réttu mér hendumar
— báðar. En hvað þær eru kald
ar. Ó, Helena, í fyrsta skipti ertu
lítil og veikgeðja, hvað það er
yndislegt, hvað ég elska þig heitt
fyrir það. Nú þegar dregur að
lelðarlokum er hnn ónýti Firilei
á réttum stað og getur hjálpað
þér. Við förum niður að Berghof
og höldum þar kvöldið eins há-
tíðlega eins og við getum. Þegar
við erum orðin þreytt, fáum við
okkur eltthvað að drekka, svo að
við komumst í léttara skap. Svo
fylli ég sprautuna, tek handlegg
þinn og gef þér skammtinn, bara
pínu lítil stunga, sem þú veizt
naumast af. Svo fylli ég spraut-
una handa sjálfum mér. Þú verð
ur syfjuð, ákaflega syfjuð og svo
sofnum við útaf saman. Fyrst
dreymir okkur ef til vill eitthvað
yndislegt og fagurt, og svo —
mun okkur ekki dreyma fram-
ar. — Það er allt og sumt“.
Frá skógarjaðrinum ganga þau
niður grasbrekkuna. Það er sama
brekkan og Helenu hafði eitt
sinn dreymt, að hún lægi í, fal
in milli blóma. Bak við veitinga
húsið standa nokkur hávaxin
grenitré. Heimilisrakkinn geltir
í ákafa“.
Rainer spurði með vel leiknu
öryggi, hvort hann og kona hans
gætu fengið herbergl yfir nótt-
ina. „Auðvitað getið þér það“,
svaraði veitingakonan. „Hér er
algengt að ung hjón gisti”.
Hvort hægt væri að fá að borða
úti í garðinum svo seint, spurði
Helena. Hún var svöng, og nú
var enginn ástæða til að spara.
Ljósker var sett upp í blóma-
garðinum, þar var lagt á borð og
í eldhúsinu var brasað og bakað
handa hinum síðbúnu gestum.
, Loftið var þrungið blómaangan.
Golu lagði frá skóginum á sof-
andi ávaxtatrén og hristi hún per
urnar niður, er féllu með léttu
liljóði til jarðar.
Við verðum að fá blóm“, sagði
Rainer óstykur, og þau fengu
leyfi vertskonunnar til að tína
liljur í garðinum. Allt var döggv-
að, þögult og eftirvæntingarfullt.
Hvert hljóð var einangrað og ein
manalegt.
Þau sneru til baka að borðinu
með votar hendur, vona skóg og
döggvað höfuð. Augu og hendur
mættust. Þetta var brúðkaups-
legt og þó svo fulit af kviða og
ömurleik. Þau drukku vín, hið
sæta, gullna vín þessa héraðs.
Ennþá þorðu þau ekki að tala;
þau voru hrædd. Þau voru svo
ung og vildu þó deyja, þess vegna
voru þau hrædd. Þau þrýstu sér
stöðugt fastara hvort að öðru;
au voru alltaf brosandi, en bros
ið var aðeins gríma á fölvum á-
sýndum þeirra. Þau borðuðu tít-
ils háttar. Hún var ekki lengur
svöng, aðeins þyrst. Þau báðu
um aðra flösku af víni og klingdu
hljóðlega glösunum.
„Minni eilífðarinnar" — sagði
Rainer hásri röddu. Þau dirfðust
ekki lengur að líta hvort á ann-
að. Þeim fannst eins og þau væru
að drýgja glæp, fremja synd . . .
Það heyrðist til einmana engi-
sprettu úti í nóttinni. Rainer bið-
ur um þriðju flöskuna og glös og
óskar þess, að það sé borið upp í
herbergið. Enn bærir golubytur-
inn trén í garðinum, og ávextir
hristast niður. Þau hika enn. Hin
ir samanfléttuðu fingur þeirra
losa takið og slakna. Rainer ná-
fölnar snögglega.
„Ég held, að tíminn sé kom-
inn”, segir hann og rís skyndi-
lega á fætur.
Helena gengur á undan hon-
um inn I húsið, varir hennar eru
blóðlausar og saman klemmdar.
ÞAÐ var snemma næsta morgun
— klukkan ekki sex, að hringt
var ákaft dyrabjöllunni, hjá
Kranich bóksala, þar sem hann
bjó ásamt móður sinni Hann
stakk höfðinu út um gluggann og
sá ungfrú Willfúer niðri á göt-
unni og styðja sig við ljósa-
staur. Hann klæddi sig í fáti og
hljóp niður.
„Kfanich”, sagði Helena, „það
hefur nokkuð ægilegt komið fyr-
ir. í Berghof — Rainer er dáinn,
það þarf að ná í hann”.
Hvíti þunni kjóllinn hennar
var rennvotur upp að hnjám og
allur rifinn og blettóttur. Hárið
hékk í óreiðu niður á ennið, og
liún rétti rétti ósjálfbjarga fram
óhreinar hendurnar. Bakara-
drengur, sem var að bera út
brauð, glápti á hana.
„Rainer dauður! Drottinn minn
góður. Hvernig vildi þetta til?
Og þér — ?”
„Hann hefur fyrirfarið sér. Við
vorum saman, en ég flúði”.
„Komið, Helena. Þér verðið að
reyna að vera róleg. Farið þér
upp til mömmu og bíðið þar,
meðan ég fer til lögreglunnar og
ráðstafa. því nauðsynlegasta.”
„Æi já — þakka yður fyrir”,
hvíslaði liún og skjögraði inn í
húsið. Hún sat í sofa úr kirsl-
berjatré. Fugl kvakaði glaðlega í
búri við gluggann, kaffiilm lagði
um stofuna, og hin gamla móðir
Kranich læddist um á tánum og
spurði einskis. Annað slagið
heyrðist gömul klukka slá.
Svo ók bíll með tveim lögreglu
þjónum heim að ibúðinni og He-
lena var tekin föst.
Hún situr í klefa sínum með
hendurnar knýttar um hné sér og
hugsar. Þannig getur hún setið
tímunum saman, og í djúpum
þönkum hugsað og lifað allt upp
að nýju. Annað slagið leikur bros
um varir hennar. Það er allt sam
an gott, allt saman rétt og eins
og það á að vera. Firilei er dá-
inn; það er eins og það á að vera.
Ég er lifandi, það er líka í lagi.
Maður á aðeins að vera úthalds-
góður og ekki hræddur.
Það er mjög hljótt í klefanum,
og það er Helenu mikils virði.
Hún tínir saman brotin úr til-
veru sinni og raðar þeim saman.
Ofarlega á veggnum er gluggi
með járngrindum og gegnum
hann leggur daufa birtu inn í
ldefann. Skugginn af grindunum
færist smátt og smátt eftir veggn
um, og í kyrrðinni heyrist kirkju
klukkan slá. Þessi kyrrð er svo
notaleg. Við og við gægist ein-
hver inn um gatið á hurðinni.
Það er henni mjög illa við. Hún
situr hér í hvíta kjólnum, sem
nú erónýtur og verður að byggja
upp framtíð sína alveg frá gruntti.
Til þess þarfnast hún kyrrðarý
En úti í borginni gengur mikið
á vegna atburðarins. Blöðin lýsa
lionum bæði sem sálfræðilegum
og glæpsamlegum viðburði. Um
hann er rætt í fyrirlestrarsölun-

ALÞÝ0UBLAOIÐ - 14. október 1962
/