Alþýðublaðið - 17.10.1962, Blaðsíða 12

KOMNAR eru upp mótbárur I Rússlandi gegn
því hve miklu fé Rússar verja til kapphlaupsins
um geiminn og vígbúnaðarkapphlaupsins. Þykir
mönnum að heldur væri nær að veita íbúunum
raeiri þægindi fyrir peningana í stað stað þess
að slöngva þeim út í geiminn.
Nýlega kom fram sú ádeila í rússneska blað-
inu Trud, að Rússar sendi mann til tunglsins áð
ur en það væru til túttur handa smábörnum í
Iandinu.
Blaðið kvartaði undan því að í stórborgum
Rússlands væri víðast hvar ekki að fá túttur
lianda smábörnum, — en aftur á móti eyddu
Rússar gífurlegum fjárhæðum til geimferða . . .
Nær væri að nota eitthvað af þessu fé til fram
leiðslu á túttum handa börnunum, framtíð Rúss
lands, þó að ekki væri minnst á annað.
Akið að flugvélinni, jafnskjótt og hún lend- — Ég vona að þeir séu í sunnudagafötun- Síðustu krampateygjur vélarinnar hrista
Ir, — hann má ekki fá tækifæri til að búast um sínum........ flugvélina . .
um.
FYRIR LITLA FðLKIÐ
Rússneskt ævintýri:
Skipið, sem flaug
„Hundrað uxar og hundrað brauð eru ekki meira
en brjóstsykursmoli“, sagði svangi maðurinn.
„Hundrað txmnur a£ víni segja lítið í mig“, sagði
þyrsti maðurinn. Og þeir borðuðu og drukku þetta
allt saman upp á skammri stundu. Tsarinn vissi
ekki sitt rjúkandi ráð. „Hvað átti hann til bragðs
að taka? „Þú mátt biðja um hönd dóítur minnar“,
sagði hann við Dourak, „þegar þú kemur, verður
þú að koma með her manns“.
„Ó, það get ég ekki“, hrópaði Ðourak.
„Þii hefur alveg gleymt mér“, sagði sá sjötti í
hópnum. Það var hann, sem var með hrísknippið.
„Segðu Tsarnum, að bú munir koma með her
manns, o»» ef hann neiti bér enn um hönd dóttur
sinnar, bá skulir þú láta herinn vinna Moskvu!“
Sjötti maðurinn fór út á slétturnar fyrir utan borg
ina og dreifði hrísi sínu á víð og dreif. Þegar Tsar-
inn leit út um hallargluggana sá hann óvígan her
og heyrði drunur í orustulúðrunum.
„Ég gefst upp,” hrópaði hann. „Dourak verður að
fá Tsarevnu:“
Dourak og Tsarevna urðu hjón. Brúðkaups-
veizlan stóð í marga daga og þar var svo mikið að
borða og drekka, að jafnvel svangi maðurinn og
þyrsti maðurinn urðu mettir.
ENDm.
Unglingasagan:
BARN LÁMDA-
MÆRANNA
Unglingasagan — 26
einhverjir úr fjoiskylduuni
verði að vera nálægt Spánar
konungi.“
„Rétt er það,“ sagði lækn
irinn. „Ég geri ráð fyrir að
þar séu eldri meðlitnir ætt
arinnar.“
„Sá elzti þeirra, Don Fe-
lipe. Bróðir minn José Man-
cos dvaldist þar fáein ár áð
ur en hann fór til Mexíkó.“
„Er hann cldri bróðir yð-
ar?“
„Já, hann býr í óbyggðum
Mexíkó.“
„Ég held að ég eigi erindi
við yður honum viðvíkjandi“
sagði Iæknirinn.
„Getur það verið?“
„Ég held að sonur hans
sé hér í borginni “
„Sonur hans? Ilér í EI
Real?“
„Einmitt“
„Það getur ekki verið,“
sagði aðalsmaðurtnn. „Hann
átti aðeins einn son sem dó
fyrir mörgum árum.“
„Ég held að mér skjátlist
ekki,“ sagði Iæknirinn. „Og
nú langar mig að segja yður
að José bróðir yðar kvæntxst
fyrir tuttugu árur.t síðan.“
„Fyrir tuttugu og fitnm
árum vinur minn.“
„Eins og þér viljíð. Ilann
kvæntist írskri fegúrðardís”
„Aftur hafið þér á röngu
að standa. Hann kvæniist
spánskri aðalsmev.“
„Enn einu sinni fullvissa
ég yður um að mér skjátlast
ekki. Hann kvæntist blá-
eygðri rauðhræðri dóttur ír
lands.“
Don Edgardo ygldi sig og
beið átekta. Hann skildi að
hér var eitthvað á seiði og
hann stillti sltap sit:.
„Sonur þeirra seni er á að
gizka átján til tuttugu ára,“
hélt læknirinn áfram máli
sínu, „erfði hára'it móður
sinnar og augu hennar."
„Bláeygður Mancos!'*
fussaði Don Edgardo. „Slíkt
er óhugsandi.“
„Samt er það satt. Ég hef
aí'lað mér upplýsinga sem
ékki er hægt að efa.“
„Furðulegt,“ sagði Don
Edgardo.
„Ég vissi að yður mundi
koma þetta á óvart.“
„Mjög svo.“
„Og ennfremur geri ég
ráð fyrir að yður komi áó-
vart að vita að ungi Kicardo
— en það heitir hann — “
„Christoforo —“ sagði
Mancos, en svo þagnaði hann
og beið á ný.
,Ungi Ricardo* sagði lækn
irinn, „er að hugsa um að
koma hingað. Hann er að
hugsa um að búa á heimili
yðar og vera einn af fjöl-
sky'.du yðar.“
Þá var hinum nójj boðið.
Hann spratt á fætur og kjálk
ar hans skulfu.
„£r yður alvara?“ spurði
hann.
„Já.“
12 17- október 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ