Alþýðublaðið - 18.10.1962, Blaðsíða 12

m
SMID PfiV SKYOB/? 06 KOM
Ut>! W HAK IKKS fiV
. CHANCE! J
DEr LYKKES EDDIE AT A MASKINEN HEISKINDBT
NED -
M£N KUN FOR SELV AT KOMME FRA ASKEN
06 I WDEN -
KRULLÍ
v’3S?,£r - 'Ar'
FYRIR LltLA FÖLKIO
Rússneskt ævintýri:
Dobrynya
drekabani
FYRIR eina tíð ríkti í Rússlandi kóngur, sem
Valdimar hét. Hann hafði aðsetur í Kiev, höfuð-
borg Úkrainu. Margar hetjur voru í hirð hans, sem
voru vígfrægar fyrir vaskleika í hernaði. Þar á með-
al var ungur og hraustur hermaður, sem hét Do-
brynya. í þessari sögu segir frá því, hvernig hann
fékk viðurnefnið drekabani.
Valdimar kóngur hélt eitt sinn mikla veizlu,
þar sem saman komnar voru allar helztu valkyrjur
ga—BBRRBMWtT ■ fim ■ ■ iimii . mrmniMiwrrwwMi
Rússaveldis ásamt prinsum og hermönnum. Do-
brynya sat í heiðurshásæti í höllinni og var skraut
búinn. Hann var j grænum rúskinnsstígvélum með
svo há’;m hælum, að Iitlir spörfuglar hefðu getað
flogið undir iljar hans. Skikkja hans var hneppt
með hnöppum, sem voru eldrauðir eins og eplin í
Síberíu, ov föt hans voru úr svörtu silki.
Þegar allir gesíirnir höfðu snæít sig metta, stóð
Valdimar kóngur upp, leit á hetjur sínar og sagði:
„Æ, miklu hetjur. Ég legg fyrir ykkur mikla þraut.
Einhver ykkar verður að fara til Tugy-fjalls og
drepa óða drekann, sem þar er. Brekinn hefur rænt
föngru prinsessunni, frænku minni“.
Það varð þögn á þingi, þegar hann Iauk máli
sínu. Enginn gekk fram fyrir kónginn og bauðst til
að taka að sér þetta verk. Þeir skulfu allir eins og
hríslur í vindi, aðeins við það að heyra minnst á
drekann með tólf hala, sem hélt til á Tugy-f jalli.
En einn af gestum Valdimars hrópaði: „Valdi-
mar konungur. Sendið Dobrynya til að berjast við
drekann og bjarga fögru prinsessunni“.
Unglingasagan:
BARN LANDA-
MÆRANNA
„l»etía er hcimska
saffffi Mexíkaninn reiðilcga.
„Rétt. Ég kom hing-aff til
aff nntíirbúa yffur.“
„Öll borgin veit aö þctta
er lygi,“ kallaði Etígardo.
„Ekki ef bróðir yíar José
býr í raon og sannleikn í o-
byggðum Mexíkó."
„Hver veit eittbyaS um
þann mann? hver hér í EI
Real á ég við?“
Hann beit taugaósí.yikur á
vör.
„Clauson læknir,“ sagði
hann loks. „Ég hef alltaf ver
ið vinur yðar. Ég vil að þér
skiljið mig. Eg æski ekki
að lenda í rifriltíi við yður
eða William Benn — “
„Rétt er það,“ sagði lækn
irinn blíðlega. „Þér vitið
hvernig Benn er. Þegar hon
um dettur eitthvaff í hug
leggur hann líf sitt í i'v'Ju
til að koma því í verk.“
„Ég veit það — og guð
hjálpi mér,“ audvarpaði að-
alsmaðurinn.
„Ég geri ráð fyrir að guð .
hafi hjálpað yður daginn
sem hann kynnti ykkur
Benn.“
„Ég hef borgað það tífalt.“
„Líf yðar? Hafið þér grcitt
líf yffar tíföldu verði?“
Mexíkaninn þagði en hann
leit biðjandi á lækninn.
Læknirinn gafst ekki upp.
„Eins og þér vitiff," sagði
hann, „er William Benn ör
látur meðan hann heldur að
hann eigi siðskifti við heiðar
legan mann. Hann vill ekki
neyða yður til neins cn liann
fer fram á að þér veitiff skjól
stæðingi hans lieimili og
kennið honum gððasiði, full
komna spönsku og gætið .
hans eins og faðir.“
Aðalsmaðurinn starði til
dyra. Hann mátti ekki mæla.
Svo stundi hann; „Ég get
ekki tekið við honum. Ilvað
á ég að segja konu minni?“
„Viff verðusn að liætta á
það. Þaff er allt untíir því
komið aff þér takiff við
drengnum Hon Edgardo og
við tréystum yöur.“
„Segið mér eitt?‘ spurffi
mexíkaninn skyndilegá. „Er
þessi drengur vel upp al-
inn?“
„Ég ve;t það cilt uin hann
að hami á h'elma á heimili
yðar.“
Aðals.naðurinn fórnaffi
höndum. „Ég hef l.eikiff ulér
;að eldinm,“ stundi hann,
„og nú brennir eldurinn úr
mér hjarcið."
13. Leit fóstbræffranna.
Fyrstur Perez bræðranna
sem leifjðii að Ricardo var
Juan. Er, leit Iians mistókst
og eins fór fyrir Vincente.
Þaff var Juan sá yngsti sein
kom auga á lifrautt hár Ric
ardo Perez í sumarhúsi Ed-
gardo Mancos.
Hefði ekki verið rauða liár
ið hefðu Juan aldrel þekkt

LÖGREGLAN í Álaborg í Danmörku hefur
nýlega fengið í hendur heldur óvenjulegt mál.
Svo stóð á, að cinn sunnudag fyrir stuttu síð-
an, heyrðu vegfarendur, sem leið áttu fram hjá
kirkjugarði bæjarins hljóð mikil berast frá garð
inum, — og er ekki laust við að suma grunaði ;
að upp væru risnir einhverjir athafnamenn bæj-
arins. Þeir sem hættu sér nálægt, komust þó að
raun um að svo var ckki.
Ungur maður var á héraveiðum í garðinum á
milli leiðanna. Var hann með stóran riffil og
hafði lagt að velli héra, sem hann hafði skotið
tveimur riffilskotum. Þessar veiðar og atgang-
ur mannsins þótti allundarlegnr, — en furðu
lostnari urðu menn þó þegar í ljós kom að hann
hafði elt hérann um kirkjugarðinn á bifreið
sinni.
Lemmy tekst að lenda flugvélinni heilu og öskunni í eldinn. ur ekkert annað gert.
höldnu, — en aðeins til þess að lenda úr Hentn þessarri byssu og komdu út. Þú get-
LEMMY
12 18. október 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ