Alþýðublaðið - 19.10.1962, Blaðsíða 7

TILLÖGUR
í UPPHAFI þessara orða, vil
ég að gefnu íilefni leiðrétta
misskilning, sem síðasta spjall
mitt um samræmingu kaup-
gjalds á öllu landinu virðist
hafa getið af sér. Þar átti ég
eðlilega við þann ltaupgreiðslu
hátt, sem hér er almennast á
hafður, þ. e. tímalaunin. Það
er að sjálfsögðu einnig eðlilegt
og nauðsynlegt að samraenia
allar ákvæðisvinnuverðskrár,
sem í gildi eru á landinu, en
sjálf launin verða þar vart sam
ræmd, að öðru leyti — til þess
eru afköstin of misjöfn.
Undanfarin 4 ár hafa skipu-
lagsmál alþýðusamtakanna ver-
ið ofarlega á dagskrá innan
þeirra, af mjög eðlilegum á-
stæðum, þar sem segja má, að
allt daglcgt starf innan sam-
takanna líði tjón af þeirri
skipulagslausu óreiðu, sem er
á samtökunum í dag, miðað við
hinar gjörbreyttu ástæður,
sem fyrir hendi eru nú og voru
þegar núv. skipulag var ákveð-
ið laust eftir aldamótin. Við
getum verið sammála um að
grundvallarmarkmið samtak-
anna sé og verði ávallt það
saina, að standa vörð um hags
muni meðlima sinna og þoka
rétti þeirra í áttina að settu
marki.
Á sama hátt getur okkur vart
greint á um að aðferðirnar til
þess að gegna þessu hlutverki,
hljóta að hafa gjörbreytzt. Ó-
þarft er að gera hér nokkra
samanburði til skýringar, svo
augljás á þessi aðstöðumunur
að vera. — Hér hefur t. d. fé-
lagafjölgun fengið að þróast
áreitnislaust með þeim afleið-
ingum að stór fjöldi hinna
smærri verkalýðsfélaga er ekk-
ert nema nafnið tómt og gegna
í fáu eða engu því verkefni,
sem verkalýðsfélagi er ætlað.
’ Þess munu og dæmi, að félög
haldi ekki aðalfundi nema ann-
að hvort ár, þegar kjósa á full-
trúa á Alþýðusambandsþing og
flest störf liggi niðri þess á
milli.
Starfsleysi félaganna leiðir
svo aftur af sér værukærð og
áhugaleysi einstaklinganna,
sem eðlilega telja að allt geti
gengið í kjarabaráttunni án
frckari fyrirhafnar — það get-
ur gengið eins og það hefur
gengið.
Það er eðlilegt og vel skilj-
anjegt, að þeim fáu, sem nú
standa eftir, af hinu fórnfúsa
og starfsglaða forystuliði verka-
lýðsfélaganna, sé það ekki sárs-
aukalaust „að leggja félög sín
niður“ og sameina þau öðrum,
til stærri félagsheilda, vegna
hinna gjörbreyttu aðstæðna. —
Þetta fólk hefur litið á félög
sín, sem sitt annað heimili,
enda eytt í þess þágu öllum
stundum, sem ekki hafa farið
í beint brauðstrit, án þess að
krefjast annarra launa, en á-
nægjunnar af því sem þokast
hefur í áttina.
Þessi skilningur á tillögum
okkar sexmenninganna frá
1958 um „að leggja eigi félög-
in í núverandi mynd niður“
hafa vefið einu gagnrökin, sem
fundið hafa hljómgrunn í huga
þeirra, sem hafa viljað fara
varlega og doka við, hvað allar
breytingar áhrærir.
Tillögur okkar sexmeríúing-
anna voru og eru að sjálfsögðu
ekkert lokaorð, sém í engu má
breyta. Tillögurnar hafa þcgar
unnið sinn byrjunarsigur með
því að fá það viðurkennt, að
breytinga sé þörf í skipulagi og
starfi samtakanna, því hefur
enginn mér vitanlega treyst
sér til þess að mótmæla. Okk-
ur kann hins vegar að greina
á um hve miklar þessar breyt-
ingar eigi að vera og í hve
stórum skrefum til lokamarks-
ins skuli stigið. Þessi ágrein-
ingsatriði verðum við að ræða
til þrautar, m. a. ef vera mætti
til þess að sverfa af þá odda
og þær eggjar, sem helzt særa,
þá sem sízt skyldi, — þ. e. þann
kjarna fólks sem lengst og mest
hefur þar starf af mörkum
lagt.
Hins vegar þarf enginn að í-
mynda sér eða gæla við þær
hugmyndir, að slíkur uppskt rð
ur sem algjör skipulagsbreyt-
ing er á jafn viðamiklum sam-
tökum og ASÍ geti orðið algjör-
lega sársaukalausar. Það væri
að blekkja sjálfan sig viljanði.
Að una við lítið breytt mál.
50 ára gamalt skipulag, nálg-
ast það, að allir væru ánægðir,
þó horfið yrði mcð alla lifnað-
arhætti um þá áratugi aftur a
bak. Við tölum stundum um
að „íhald“ og „afturhald" ríki
um of í röðum atvinnursk-
enda. Við verðum þó að viður-
kenna, að í þessum efnum
haf a atvinnurekendur reynzt
frjálslyndari en við og ekki
hafa þeir hikað við að laga fé-1
lagsstarf sitt að brcyttum stað-
háttum. Einmitt í því felst ein
stærsta hættan um „íhalds-
semi“ okkar og seinagang um
nauðsynlegar breytingar á
skipulagi og starfi. Beint tjón
af þessum seinagangi okkar, er
erfitt að meta, „en þar flýtur
á meðan ekki sekkur.“
Sem dænri um ríkjandi van-
skapnað á skipulagi okkar má
enn minna á, að £ Englandi,
sem telur milli 80 og 90 millj.
manna eru starfandi 1G0 verka-
lýðsfélög og sambönd. ísland
telur um 180 þús. manns, en
þar tcljast nú vera 164 verka-
lýðsfélög.
Ein mesta nauðsyn verkaiýðs
samtakanna nú, er að ræða
þessi mál til hlítar og marka
afstöðu sína til þeirra.
Eggert G. Þorsteinsson.

GULL OG GERSEMAR
FYRIR skemmstu var opnuð í um gulliðnað Inkanna. Sýning- ýmsu tagi og leirmunir. Mcð-
Kaupmannahöfn farandsýning
á listiðnaði Inka. Á henni eru
rösklega 400 gripir, og gefur
hún ekki sizt góða hugmynd
in kom til Kaupmannahafnar
frá Stokkhólmi, en hafði áður
verið í Briissel. Auk gullgrip-
anna, er sýndur vefnaður af
fylgjandi mynd gefur nokkra
hugmynd um listbragð hinna
fomu Inka. Og griplrnir eru
allir úr hreinu gulli!
EINN af fremstu skattstjórum Svía j hann hafi unnið sem svaraði þrerw
hefur nú verið kærður fyrir skatt-: vikum fyrir því fé, sem hann fékk

svik. Hann er lögfræðingur, og
hefur á hendi þau mál á vegum
fjármálaráðuneytisins, sem vegna
skattsvika koma fyrir hæstarétt
landsins.
Samhliða þessu starfi sínu hef-
ur hann haft á hendi embætti sem
lögfræðilegur ráðunautur á veg-
um skipamiðlunar í Stokkhólmi.
Fyrir þessa aukavinnu sína fékk
hann í laun 14 þúsund sænskar
krónur á ári, auk ýmissa fríðinda
á vegum fyrirtækisins. Þégar
skipamiðlunin lét fyrir nokkrum
árum byggja tankskip á japönsku
verkstæði, sem kostaði 43 milljón-
ir, tók hann sem laun fyrir aðstoð
í því máli 50 þúsund sænskar
krónur Þá var það sem honum
datt í hug að losa sig við skatt af
þessarri miklu upphæð.
Hann fór að því á þann hátt að
hann tók út peningana í ársbyfjun
Hjá fyrirtækinu, en lagði þá síðan
inn aftur seinni hlutn desember
mánaðar. Síðan eftir áramót hafði
hann sama háttinn á, — og svo
koll af kolli.
Ákærandi heldur því fram, að
skattstjórinn hafi með þessu kom-
ið sér undan skatti sem nemur 18
þúsund krónum sænskum. Sá á-
kærði segir sig saklausan, en. játar
þó að skattaáætlun sín hafi verið
einum of djarfleg. Hann segir að l
hjá fyrirtækinu: 400 þúsund krón-
Kirkjan og
Kleppur
Framh. af 4. siðu
ætti að verða til þess." Svo mörg
voru þau orð.
Það mætti segja mér a5 ef prest
arnir flyttu jókvæðan boð.íkap
Jesús Krísts í kirkjum síúum
myndu þær ekki vera eins tójnar
kirkjugestum eins og raun ber
vitni um, og til þess vantar ekki
aukið fé á fjárlögum heldur rétta
túlkun á boðskap Meistarans. Eftiv
því sem ég hef lesið mér til um
Jésú og þá trú, sem ég hefi á hon
um og andlegum málum, myndi
honum ekki detta í hug að i;eisa
eina einustu kirkju til viðbótar i
Reykjavík, fyrr en hann væri búinn
að koma sjúkrahúsmálum Reykja-
víkurborgar í betra horf en nú er,
þar með stóraukið framlag til geð-
s.’úklinga á Kleppi.
Ég hefi svo ekki þessar línur
fleiri og nafni minn verður að af-
saka það við mið að mat okkar á
Jesú Kristi fer ekki saman.
Gísli Friðbjarnarson
Skattstjórinn
var skattsvikari
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 19. ohtóber 196? J
ðKUJ8Uð-Ý«JA ■ .'vJ€I uJ-ítto éi | ‘