Alþýðublaðið - 20.10.1962, Blaðsíða 8

HINIR mörgu og æ tíðari á-
rekstrar indverskra og kínverskra
hersveita í landamærahéruðum,
sem eru í mörg þúsund metra hæð
yfir sjávarmál, hafa allir átt sér
stað á stöðum, sem til þessa hafa
verið taldir indverskir. Fullyrð-
ingar Kínverja um indverska árás
eiga sér ekki aðra stoð í raun-
veruleikanum en þá, að Indverjar
efla varnir sínar eftir beztu getu
í landamærahéruðum, sem Kín-
verjar hafa gert kröfu til í átta
ár.
Hér er um mjög aðskilin lands-
svæði að ræða. í norðvestri krefj-
ast Kínverjar nálega 40 þús/fer-
km. lands við landamærin milli
Ladakh-héraðs í hinum ind-
verska hluta Kasmírs og kin-
versku héraðanna Sinkiang og
Tibet.
Kínverjar hafa alls sölsað und-
ir sig fjóra fimmtu hluta hinna
óbyggðu landssvæða, sem þeir
krefjast. Þau hafa ekkert efna-
hagslegt gildi. Indverjar hafa
ekki reynt að hrekja Kínverjana
burtu, og þeim tækist það varla
heldur, en þeir virðast segja: —
„Hingað, en ekki lengra.“
Kröfur Kinverja eru langtum
viðtækari við norðausturenda
hinna löngu landamæra hinna 2ja
asísku stórvelda. Þar krefjast
þeir 85 þús. ferkm. lands. Þar til
nú fyrir skemmstu hafa Kínverj-
ar ekki verið eins virkir á þessum
slóðum og í Ladakh-héraðí og að-
eins hertekið nokkrar landamæra
stöðvar.
Hins vegar hefur komið til
mestu og alvarlegustu árekstra
Indverja og Kínverja, sem um
getur, á þessu svæði á undanförn-
um vikum.
Landssvæði þessi eru landfræði-
lega séð nyrztu hlutar fylkisins
Assam, en kallast NEFA-Iands-
svæðið, þar eð „North East Front-
ier Agency" miðstjórnarinnar fer
með stjórnina þar. Ástæðan er sú
að íbúar landssvæðisins (það er
ekki mannlaust eins og Norður-
Ladakh, og heldur ekki eins illt
yfirferðar), eru að mestu leyti
þjóðarbrot, sem aðeins að litlu
leyti telja sig Indverja.
Indversku hersveitirnar, sem
undanfarið hafa fengið mikinn
liðsauka, eiga sjálfsagt við meiri
örðugleika að etja en ella, þar
sem þær geta ekki verið vjssar um
öflugan stuðning íbúa landssvæð-
isins.
Annað atriði gerir landvamim-
ar einnig erfiðar í Assam. Fylki
þetta er aðeins tengt öðrum hlut-
um Indlands með þröngu „hliði“
milli Austur-Pakistan og fjalla-
rikjanna Sikkim og Rhutan, sem
era undir indverskri vernd og búa
við hálfgert sjálfstæði.
Eðlilegasta lausn þessa vanda-
máls ætti að vera samvinna við
Pakistanmenn um varnir gegn yf-
irgangi Kínverja, en Indverjar
mega alls ekki til þess hugsa, að
ganga að skilyrðum Pakistan-
maina fyrir slíkri samvinnu. Skil-
Framh. á 14. siðu
Gáfumaður getur
hraklega einkunn í
vaða námi sem er
n
ÞETTA er áreiðanlega hús dr.
Brodda. Jeppinn stendur fyrir
utan, og tveir drengsnáðar leika
sér á lóðinni.
Við höfðum heyrt margar sög
ur um þetta hús. Hingað hafa
nemendur dr. Brodda komið utan
skólatímans, spjallað við hann
um heima og geima, hlýtt á sögur
um mennskar verur og yfimátt-
úrulegar og horft á snillinga,
^cm heimsækja þ£*hn vinsæla
mann sem er húsbóndi í þessu
húsi.
Við höfðum einnig heyrt að
hinn nýi skólastjóri Kennara-
skólans hefði áhuga á öllum sköp
uðum hlutum, hestum, jafnvel
draumum og silungsveiði. En við
talið náði aldrei svo langt.
- Er fallhlutfallstalan há í
Kennaraskólanum?
— Ég held, að í þessu atriði
fari almennar hugmyndir fólks
um Kennaraskólann fjærst sanni
því að margir halda, að allir kom
ist klakklaust þar í gegn. Reynd
in var þó sú, að í vor brautskráð-
ust aðeins 12 af 26 manna hóp..
sem hóf nám í fyrsta bekk fyrir
fjórum árum. Að vísu var þetta
óvenju slæm útkoma.
— Væri ekki bæði þarft og gott
að gera einhverjar ráðstafanir
til þess, að fallhlutfallstalan yrði
ekki eins há og raun er á í skól-
um landsins á vori hverju, og að
um leið yrðu þeir mun færri,
sem biðu sálartjón af því að falla?
— Vissulega væri það æski-
legt. Það er til dæmis mjög vafa-
samt að skylda böm til náms,
sem þau næstum óhjákvæmilega
hljóta að falla í.
— En fallhlutfallstalan er þó
lægst í skyldunáminu.
— Að vísu. Ef til vill ætti að
viðhafa nákvæmara mat á náms-
hæfileikunum. Hjálmar Ólafsson
og Jónas Pálsson skrifuðu mjög
athyglisverða grein um skyld
efni í síðasta Skírni. Þar er fjall
að um landspróf miðskóla.
— En eru ekki alltof margar og
margvíslegar tröllasögur sagðar
af landsprófinu, sem í rauninni er
barnaleikur hjá öðram prófum,
sem ;nemandinn getur síðar átt
eftir áð gangast undir og fellur
á, þrátt fyrir þá góðu trú að
honum sé borgið, þar eð hann
hafi náð landsprófi?
— Trúlega era sögurnar ýktar
og þó virðist landsprófið nokkuð
áreiðanlegt og sanngjörn sía.
— En eru próf áreiðanlegur
mælikvarði á þekkingu nemanda?
— Það er misjafnt og fer eftir
því hvernig á prófinu er haldið.
Skrifleg próf geta verið næstum
tæmandi mælikvarði á þekking-
una, án þess að vera teljandi
kvarði á þroska nemenda í Banda
ríkjunum t.d. er víða hafður sá
háttur á að láta nemandann svara
miklum fjölda spuminga á stutt
um tíma. Þess háttar próf getur
leitt greinilega í ljós, hvað nem-
andinn kann, — án þess að segja
glöggt um það hvert hagnýtt og
fræðilegt vald nemandinn hefur
á þekkingu sinni.
Ritgerðimar hjá okkur v eiga
aftur á mótl að geta leitt allvel
í ljós þetta tvennt: Þekkingu og
þroska, einkum þroska. En ég
álít það vera mikinn misskilning
að fella að öllu niður munnlegu
prófin, því að munnleg próf geta
leitt í ljós bæði kunnáttu nemand
ans og þroska.
— En munnleg próf geta verið
happdrætti?
— Þau eiga ekki að vera happ-
drætti. Góður kennari á að geta
leitt hið rétta um kunnáttu nem
andans í ljós í munnlegu prófi,
— en munnleg próf, sem eru
happdrætti, geta jafnvel líka haft
sina réttlætingu.
— Hvernig þá?
— Ef þau eru notuð sem vönd
ur á nemendahópinn. Það má
segja, að það sé hróplegt órátt-
læti, að góður maður, sem hefur
lesið þúsundir blaðsíðna af kost
gæfni, en á illa lesnar nokkrar
smáletursgreinar, falli á smálet-
ursgrein, en skussinn, sem hefur
heppnina með sér, kemur upp
í því eina, sem hann kann. En
þessi slys eru svo sjaldgæf, að
próf sem þessi geta átt rétt á
sér sem vöndur, því að nemend
ur tefla þá ekki á tæpt hvað þá.
tæpasta vaðið.
— Amerísku prófin, sem þér
minntust á, — eru það gáína-
próf?
— Nei, gáfnaprófin eru öðru
vísi og gegna mjög miklu hlut-
Viðtal við
dr. Brodda Jóharwesso
verki. Með gáfnaprófum er unnt
að komast að greind barnsins,
en það skiptir miklu máli, að
komast að námsgetu barns sem-í
skóla kemur. Það getiu- til dæm-
is verið afar slæmt fyrir barn,
sem skarar fram úr jafnöldrum
sínum að sitja í bekk með börn-
um, sem standa því mjög að baki
hvað skilning og námshæfileika
varðar. Þetta barn getur orðið
hundleitt á námsefninu, og af-
leiðingin orðið sú, að barninu
sækist námið afleitlega. Á sama
hátt getur það haft slæmar af-
leiðingar að hafa tregnæmt barn
í bekk með framúrskarandi börn-
um. Að vísu fer það mjög eftir
viðhorfi og starfsháttum kenn-
arans, hvort ástæða er til að
skipa nemendum í bekki að miklu
leyti eftir greind þeirra. Gáfna-
prófið getur verið dýrmætt tæki
fyrir kennarann, en því verður
að beita rétt eins og öllum tækj-
um.
Einna mesta hættan við gáfna-
prófið er sú, að séu útkomutöl-
urnar gefnar upp; hættir fólki
til að taka þær of alvarlega og
lætur þær gilda lengur en rétt
er. Greindarvísitalan (hlutfallið
milli greindaraldurs og lífaldurs)
getur breytzt mikið, og gáfna-
próf, sem barn gengst undir á
unga aldri gefur tiltölulega lítið
UPP um greind manneskjunnar
síðar á ævinni. Greindarpróf,
sem unglingar í efstu bekkjum
skyldunámsins gangast undir eru
mun áreiðanlegri, að því er þetta
varðar, en greindarpróf barna.
— En er ekki hætt við, að skoð
un kennarans á nemandanum
geti talsverðu ráðið um útkomu
munnlega prófsins?
— Það er alltaf nokkur hætta
á því. Hér áður fyrr vora ýmsir
áheyrendur að munnlegu prófun-
um, sem fylgdust nákvæmlega
með, svo að nemandinn hafði
vitni, ef kennarinn reyndi að
beita elnhverjum bolabrögðum.
Það mun þó jafnan hafa verið
sjaldgæft sem betur fer. En eitt
hið fyrsta, sem ungir kenna
eru varaðir við, eimitt að myi
sér ekki skoðanir fyrir fran
nemandanum. Rannsóknir h
þó leitt í ljós, að slíkt er erfitt
varast, og ennfremur, að
fyrsta álit er ákaflega varanli
— Væri ekki nauðsyn á
gera prófin einhvern veg
þannig úr garði, að þau V£
áreiðanlegur mælikvarði, s
hvorki væri háður heppni né í
kennara? Því prófin eru e
aðeins talin mælikvarði á ku
áttu nemanda heldur er fólk l
ið metið eftiv prófum. Þau <
manninn alla tíð og eru talii
reiðanlegur mælikvarði á g£
hans. En gáfulítill maður á ei
uppdráttar á íslandi.
— Venjuleg próf í skó!
geta hvorki orðið né eiga þau
vera nákvæmur mælikvarði á
ur manna eða greind eins og
væri nefnt í sálfræðinni. Því
við próf kemur fleira til gre
en gáfurnar. Þær eru aðeins c
þátturinn. Hitt, sem til gr«
kemur, er skapgerðin, og húr
aftur mótuð af ýmsum þátt
svo og hellbrigði, samfélagi
aðstaða og fleira. Góður kcni
á að gera sér nokkuð ljósa
stöðu barnsins að þessu leyti
— Eru námsgáfur hið saiiw
greind?
— Það er vitað, að heims
maður getur ekki tekið góða e
unn í erfiðu námi, en gáfuma
getur tekið hraklegar einkiu
í hvaða náml, sem er
— Þá eru prófin aðeins mi
kvarði á andlega hæfileika hi
heimsku?
— Það er mjög vafasámt,
leggja eitthvað niður án þess
hafa reynslu fyrir því, að
sé betra, sem í staðiim ken
Á Norðurlöndum og víðar
minna um einkunnagjafir en !
en óvíst er hvort þeirra aðfe
eru betri en okkar.
— Getur ekki verið að fóll
á röngum aldri í skólunum?
8 20. október 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ