Alþýðublaðið - 30.10.1962, Blaðsíða 12

LONDON: Milljónamæringurinn Gilbcrt Beale,
hefur ákveSið að hætta að aka Rolls Royce bif-
reiðinni sinni sjálfur, eftir að hann gaf fjónun
vinum sinum og tveim uppáhaldshundunum sín-
um óvænt bað í Thamesá um daginn.
Beale er 95 ára gamall og hefur ekið bifreið
í 60 ár.
„Ég ætla aldrei að keyra sjálfur aftur sagði
hann við fréttamenn. — Fóturinn á mér rann af
bremsunni á benzúdð og vlð þeyttumst á 100
kílómetra hraða beint í ána.
Ef- ég hefði ekki haft farþegana og hundana
með, hefði þetta bara verið gaman, því ég sé ekki
annað en fólki ætti að vera Ieyfilegt að keyrn í
vatni ef það hefur ánægju af því. En mér þótti
vænt um að okkur skyldi samt öllum vera bjarg-
að. Ég er búinn að eiga þessa liuntla í mörg
ár“.
HV/S 00 £R SÁ SIKXBR
! P!N SA6, KAN PU
nok oveRTAie. Eooie
T/f AT FORTÆUS OS/ ,
HVOR ÞE £R NU - /
SMIO HAM NED / KÆTDEREN, SÁ
MN HAN S/DDE 06 6RINE AF
SINE E6NE VITTI6HEDER OERNEDE!
06 &Á SÁ AUE KASSERNE I6ENNEM EN 6AN6 T/L
- DE VAR PROPFUTDE AF DIAMA.NTER, OA HAN
STARTEDE FRA WFTHAVNSN ! -
Hendið honum í kjallarann, — þar getur — þeir voru fullir af demöntum þegar hann
hann setið og hlegið að sjálfs síns fyndni. lagði af stað, frá flugveilinum.
Ef þú ert svona viss geturðu fengið Eddie
til þess að segja þér hvar þeir eru núna.
Unglingasagan:
BARN LAMDA-
MÆRANNA
„Þetta er séunilega oft
satt,“ sagði læknirinn, „en
það vill svo til áö nú skjátl-
ast þér algjöríega. Maud
Ranger cr bæði feimin og .
hæglát. Henni þótti mjög
vænt um föður sinn og eng-
inn skilur hvað olti því að
hún sat ekki heima og syrgði
hann. Satt að segja er ællun
mín að vara þig við. drengur
minn. Því fyrr eða síðar
lendir þú í miklum vanda
ef hún lýtur þig hýru auga
og þú kemst eklti úr þeim
vanda nema að við Benn að-
stoðum þig. Sat að segja
virðist mér sem þú ættir
lífi þínu við að tala viö stúlk
uná. Þú getur dregið þig í
hlé ef þú vilt“
„Ég er að byrja að fá á-
huga núna,“ sagði Rieardo
og beit á jásUnrn „Ég fer
í boðið í kvöld.“
„Það cr nú það,“ sagði
læknirinn snöggt. „Og livern
ig hefur þér gengið i dag?“
_,,Þeta hef ég gcrt.“
Clausön leit á blöðin á
FYRIR LITLA FÖLKIÐ
Orískt ævlntýri
Theodor dansari
Þegar kóngurinn frétti, að börnin væru dáin
varð hann bæði sár og reiður.
„Þú hefur ekki staðið við loforð J)itt(í, hrópaði
hann. „Þú ert ekki lengur konan mín. Farðu hurt
úr höllinni, og láttu mig aldrei sjá þig aftur“.
Yngsta systirin fór því úr höllinni, grátandi og
ákaflega óhamingjusöm, — hún varð að betla sér
fyrir mat á götunum. Ljósmóðurnomin tók kistuna
með fögru hörnunum og kastaði henni út á fljótið,
en straumurinn bar kistuna í átt til sjávar.
Á árabakkanum bjó fátæk kona. Dag nokkurn
er hún var á gangi á bakkanum sá hún kistuna, sem
strandað hafði í sefhólma. Hún varð meira en lítið
hissa, þegar hún fann þarna tvö börn, sem voru
fegurri en nokkur börn, sem hún hafði áður aug-
um litið. Hún vafði börnin inn í sjalið sitt, fór með
þau heim og ákvað að ala þau upp eins og sín eigin
börn. En hún óttaðist að ef einhver sæi börnin yrðu
þau tekin frá henni, af því að þau voru svo falleg.
Þess vegna vildi hún aldrei leyfa þeim að fara
út úr kofanum.
Tíminn leið og tvíburarnir stækkuðu. Þegar
börnin þvoðu sér varð vatnið að gulli, þegar þau
grétu urðu tárin að perlum og þegar þau brostu
urðu brosin að rósum.

borffinu og fletti þeim.
„Gerðirffu þcttst í dag?“
„Já.“
„Hvenær byrjaðirðu?“
„Klukkan sev.“
„Klukkan sev í morgun?“
„Já.“
„Þaff cr langur vinnudag
ur. Tókstu þér enga hvíld?“
’ „Jú. Svo var ég tvé tíma
aff æfa mig í aff skjóta í
mark.“
„Og ailann hinn tnnann
lastu.“
„Já.“
„Hvernig líður þer í höfð-
inu?“
„Vel.“
Læknirinn flautaffi. „Konidu
meff mér,“ sagði liann. „Það
er rangt hjá Benn it'ð ég krcf j
ist of mikils af bei Eftir
eitt ár geturffu Itvið sem er.
Það eru margir gáfaðir
menn í þesusm he.mi en að-
eins fáir nenna að vinna.
Vinnan skerpir linífinn
Komdu nú “
Þeir tóku saman bækurn
ar og gengu upp stiginn.
„Þú ert hugsandi, Hic-
ardo.“
„Ég er að hugsa um fjöl-
skyldu mína.“
„Fjölskyldu ÞÍNA,“ ;agði
læknirinn og-lagffi mikla á-
herzlu á þína.
„Hvaff sem þá vilt kalla
þau — fósturforeldva niína.
Ég vil gcrá citthvað fyrir
þau.“
„Gott,“ sagði læknirinn.
„Þaff gleffur mig að þú hugs-
ar til þeirra.“
Skyndilegur bitnrleiki
gagntók Ricardo.
„Því þá þaff,“ sagffi liann.
„Þér stendur á sama um alla
Því gleður þaff þig aff ég vil
hjálpa þeim?“
„Af því,“ sagði læknirinn
og brosti Uuldalega, „aff sá
12 30. október 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ