Alþýðublaðið - 30.10.1962, Blaðsíða 15

30
Baum
vaxandi flóðbylgjuna. Hann tók
niður gleraugun — hún sást ekki
lengur — og beið þess með for-
vitni, að bún gengi framhjá, en
fleiri gangstígar hlutu að liggja
til gistihússins, því hann heyrði
fótatak neðan við hjallann, þar
sem hann stóð, en meira var það
ekki. Skömmu síðar gekk hann
heim að húsinu. Ýið dyrnar á
borðsalnum stanzaði hann, en
hraðaði sér svo upp til að skipta
um föt í þeirri von að mæta kon
unni frá hafinu við matborðið.
En sú von brást, engin af kon-
unum í matsalnum leit út fyrir
að leggja í vana sinn að sitja
úti á eyðiskeri á síðkvöldum,
stór, einmana og full af þrá, og
síðan að vaða til iands gegnum
öldurótið. Hann var fljótur að
borða og fór út úr salnum, ráf-
aði gegnum lestrarsalinn og setu
stofuna, þaðan fór hann út og
hlustaði á öldugjálfrið um stund.
Loks fann hann til þreytu eftir
ferðina og loftslagsbreytinguna
og fór upp í herbergi sitt. Á leið
inni upp komst hann að þeirri
niðurstöðu, að þessi kona frá haf
inu minnti hann á eina af sögu-
hetjum Feuerbachs.
Uppi í herberginu kveikti hann
sér í vindli og fór að ganga fram
og aftur með hendur á baki. Þá
ertu kominn hingað lagsmaður.
Æskan bjarmar enn fyrir aug-
um þér. Þú getur séð með öðru
auganu. Hjarta þitt slær enn ört.
Og brjóst þitt getur fyllst ljúf-
sárri þrá við að sjá óljósa konu-
mynd úti í náttúrunni. Það er
bezt að bíða og sjá, hv.ert stefn
ir fyrir þér ungi maður. orðinn
fimmtugur.
Allt í einu heyrði hann aftur
sömu raddirnar og áður, björtu
drengjaröddina og djúpa rcdd
konunnar Þær komu frá dyrurum
frá næsta herbergi. Ambrósíus
reykti vindilinn rólega og nlitst-
aði. Það var hlcgið og spjallað
og sullað með vatn, svo lækkuöu
raddirnar og aftur heyrðisl hin
bjarta rödd drengsins, svo varð
allt hljótt.
' Ambrósíus gekk aftur út á sval-
ii;nar. Langt í burtu var mandólin
leilrari á ferð; hróp heyrðist neð-
a_n frá ströndinni. Svo varð þögn,
og hann heyrði greinilega skrjáfa
í bók, sem verið var að fletta.
Næstu svalir voru manniausar,
en daufan geisla lagði út um opn-
ar dyrnar yfir svalagrindurnar.
Vindlingareyk lagði út um dyrn-
ar og blandaðist reyknum frá
hans eigin vindlí. Kyndugt að sjá
ekki annað af konu, sem maður
veit um, en reykinn frá vindlingi
liennar, hugsaði hann brosandi.
Góða nótt, Nanna*) vonandi lestu
eitthvað, scm hæfir þér. Eg
*) Söguhetja Feuerbaehs.
mundi stinga upp á Italíuför eftir
Goethe eða Ruskin. Hann lét
dyrnar standa opnar, afklæddist
og skreið inn undir flugnanetið.
Enn hlustaði hann á niðinn frá
hafinu um stund, svo sofnaði
hann og svaf fast og draumlaust.
Glampandi sólskinið vakti
hann næsta morgun, og þegar
hann leit á úrið, sá hann, að kom
ið var langt fram á dag. Hann
klæddist i snatri og var í þann
veginn að fara niður í borðstof-
una, þegar honum varð litið nið
ur í garðínn, og varð það til þess
að hann breytti ákvörðun og fór
sömu leið og hann hafði gengið
kvöldið áður. Þegar komið var
í neðstu hjallann, lá hafið fyrir
fótum hans, lognslétt og miklu
stærra en kvöldið fyrir, á því var
heill hópur sólgylltra skipa er
stefndu í sólarátt. Það var fjara
og klappimar voru komnar í Ijós,
lengra frá blikaði hafið í grænum
lit og á því risu hvítu öldufald-
ar.
Eitthvað var á hreyfingu nlðri
milli klappanna. Ambrósius sett-
ist á bekk, og þegar hann hafði
horft nægilega Iengi, þekkti
hann þar aftur, þau sem hann
hafði séð kvöldið áður. Drengur
inn var nakinn og líkami hans
brúnn af útiveru. Hann var ým-
ist á kafí í sjónum eða uppi á
klöppunum. Þar var eintómur
fögnuður og hlátur. Konan lét
ekki heldur sitt eftir liggja. Þó
hún væri í baðfötum — eða ef
til vill þess vegna, kom hún hon-
um furðu kunnuglega fyrir sjón-
ir. Hún hafði valið sér hæstu
klettasnösina og stakk sér það-
an til sunds, hvað eftir annað.
Þegar Ambrósius hafði horft á
þau um stund, fékk hann óstjóm
lega löngun til að taka þátt í leik
þeirra og var í þann veginn að
sækja baðföt sín, þegar hann sá
að þau hlupu í land. í fjörunni
fóru þau í kapphlaup og hurfu
svo hlæjandi' inn í baðhúsið.
Hann settist aftur altekinn óskilj
anlegri löngun til að sjá þessa
konu nærri sér.
Fám mínútum síðar kom dreng
urinn út klæddur dimmbláutn lér-
eftsfötum og með sandala á fót-
um. Hárið lá slétt og glansandi
af fleytu niður á ennið og sýndi
á ljósan hátt hið fíngerða netta
höfuðlag. Ambrösíus tók fyrst eft
ir þessu þegar drengurinn kom
upp á hjallann til hans og fór að
athuga hann sjálfan. Ambrósíus
brosti vingjarnlega til hans og
drengurinn nálgaðist hann án
þess að líta af honum augnablik,
„Þú talar, ef til vill líka
þýzku?" spurði hann tnoð trún-
aðartrausti cg ~ staðnæmdist
frammi fyrir Ambrósíusi.
„Já drengur rninn", svaraði
Ambrósíus og gladdist yfir hinni
trúnaðarfullu rödd drengsins.
Drengurinn benti brúnum fingri
á augu hans. Ef ég fæ að horfa
gegnum svarta gluggann þinn ein
hverntíma, skal ég sýna þér sjó-
hestinn rninn", sagði hann eft-
irvæntingarfullur.
„Þarna", sagði Ambrósíus og
tók af sér gleraugun, og umhverf
ið varð sem snöggvast ömurlegt
í huga hans.
„Ó! er þetta allt og sumt! þá
er smásjáin betri. Þakka þér fyr
ir og nú ætla ég að sýna þér sjó
hestinn minn". Litla brúna hönd
in hvarf ofan í vasann og dró þar
fram svolítinn rýran og sólþurrk
aðan sjóhest. Drengurinn hélt
honum í lófa sínum með sýnilegu
stolti.
„Sá er snotur — Og hvað heit
ir Malí. Ert þú duglegur?" ,
„Fintin, það er að segja, eigin
lega heiti ég Valentin",
„Valintin? Nei, á ég að segja
þér. Þá heitirðu sama nafni og
ég. Það var gaman".
„Já og það er alveg sérstak-
lega fínt nafn segir Malí. Ef mað
ur heitir Valentin verður maður
sérstaklega duglegur maður, seg
ir malí. Ert þú duglegur?".
„Hann kemst Valentin, hann
kemst" — sagði Ambrosíus og
fylgdi brosandi hönd drengsins,
sem var að troða sæhestinum í
vasann.
„Kanntu að synda?" hélt dreng
urinn áfram.
„Ég held ég geti það ennþá.
Ég hefi lengi verið veikar skal
ég segja þér“.
„Þá verðurðu að fá eitthvað af
meðalinu hennar Malí. Það gerir
þig hraustan aftur. Viltu fara
með okkur í bað scinnipartinnþ".
„Nei“.
„Því þá ekki?"
„Ég þori það ekki, því að — “
„Þorirðu ekki? Þú ert þó ekki
vatnshræddur?" spurði Tintin
strangur á svip og notaði sömu
aðferð og Malí notaði við hann.
Ambrósíus hló. Hann skemmti
sér konunglega við samræðurnar.
„Þarna kemur Malí" hrópaði
Tintin. Ambrósíus stóð upp í
kveðjuskyni og beið svo, meðan
konan nálgaðist. Hún var klædd
samskonar dökkbláum fötum og
Tintin, og hár hennar var einnig
vott og huldi ennið að nokkru-
leyti. Hún gekk og þó hálfhikandi
eftir hjallanum og staðnæmist
skammt frá Ambrósíus. „Góðan
daginn".
„Við höfum skemmt okkur
prýðilega saman, ungi maðurinn
og ég“, sagði Ambrósíus hálf
vandræðalega. Árin í myrkrinu
höfðu gert hann dálítið hlédræg
an.
„Eruð það þér í raun og veru,
herra prófessor?" spurði Helena
og rétti haonum báðar hendur.
„Skeggið hefur breytt yður mik
ið, en ég þekkti yður nú samt
strax. Ó, mér þykir svo vænt um
að sjá yður — ég veit alls ekki
hvernig ég á að koma orðum að
því“.
Rödd hennar varð óskýr af við
kvæmni. Hún ræskti sig og horfði
með eftirvæntingu á gleraugun
hans. „Þekkið þér mig alls ekki?“
spurði hún með varfærni og full
ótta um sjónleysi hans. Það er
nemandi yðar, Helena Willfuer?"
„Jú, auðvitað, nú þekki ég yð
ur, minn frægi nemandi! Svo þaö
eruð i raun og veru þér! Þér haf-
ið — hafið þroskast mikið”,
sagði Ambrosíus hálfhátt. Hann
hélt áfram göngunni með henni,
fullur undarlegra tilfinninga og
vissi naumast, hvort þar væri um
að ræða gleði eða vonbrigði. Aft-
ur á móti var Helena Willfúer,
þessi mikla vísindakona og for-
stjóri við stórt iðnfyrirtæki ör-
ugg um að brjóst hennar var
fyllt fögnuði. Þetta var Ambro-
síus. Hún gekk enn á ný við
hliðina á þessum manni, þessu
fjalli. Hann var lifandi, hann gat
séð. Hann horfði fast og rann-
sakandi í andlit henni. Svipur
hans lýsti undrun. Hann sá þar
eitthvað nýtt, sem * hann kann-
aðist ekki við.
„Þér eruð orðin — mjög stór”,
sagði hann. „Framabraut yðar
er fágæt. Það hlýtur að gera
yður ‘ sérstaklega hamingju-
sama frú — ”
„Hamingjusama? já, að vissu
leyti. Ég hef unnið mikið í vetur.
Við höfum fundið aðferð til ó-
dýrrar framleiðslu á vitalíni og
ætlum nú'að senda miklar birgð-
ir á markaðinn með helmingi
lægra verði. Hamingjusama? O,
jæja; það koma fyrir augnablik,
þegar ég óska þess næstum því
að vera aftur komin í lielvíti til-
ráunanna hjá Köbellin. En allir
eru víst á einhvem hátt óánægð-
ir með lífið.
„Ja?” svaraði Ambrosíus
spyrjandi. Ertu samt ekki ánægð
í tilraunastofu þinni, stóra fagra
kona? lá í spumingunni. En hon-
um var það ekki ljóst sjálfum og
Helena skildi það ekki heldur.
„Ég hef einmitt hugsað svo
oft til yðar síðustu dagana”,
sagði hún. „Ég er að lesa bókina
yðar. Kenningar hinnar lffrænu
efnafræ.ði- Það er ágæt bók.
„Lesið þér hana, — einnig hér?
Alltaf tóma efnafræði?”
„Ö, það er nú ýmislegt fleira
en efnafræði í þeirri bók; ég
veit ekki hvernig ég á aö skýra
það — en það er allt í þeirri bók,
bókstaflega allt”.
„Finnst yður það? En hve það
gleður mig mikið. Ef til vill er
það nú svo, að eitthvað af eigin
lífsskoðun, sem slæðist með 6-
sjálfrátt, jafnvel þó efnið sé
svona vísindalegt. Ég hef samið
þessa bók á mínum myrkustu ár-
um, þegar ég gat ekki annað en.
hugsað og lesið fyrir. Hún var
bjálkinn, sem ég bjargaðist á.
Annars á ég það að nokkru leytt
yður að þakka, að ég skrifaði þá
bók. Mér fannst ég alveg brot-
inn maður og gerði tilraun meö
að neyta vítalins. Við það öðlað-
ist ég að nýju þrótt og hugrekkl
og byrjaði að vinna; fyrst gekk
þetta ekkert, og síðar aðeina
mjög hægt — en það gekk þó. —
Samt sem áður er eitthvað óhugn
anlegt við þá tilhugsun, að pill-
ur hafi áhrif á sálina. Mig lang-
ar til að neita því, þó ég hafl
reynt þetta sjálfur”.
„Já, við skulum neita þvf,
herra prófessor. Dauð sál svarar
ekki áhrifum frá Vitalíni, og
hin lifandi sál bjargast sjálf án
þess að nota pillur í krafti orð-
taksins þrátt fyrir allt, Amen! —■
Sjáið þér mörgu seglin? Vind-
staðan er að breytast. Viljið þér
Ódýr
barnaföt
iMliltllHt.
IMIÍIIIIIIIHW
MMMMMMIIM*
CMIlMIMI1lim»
flllllllllMllllN
JMIIIIIIIIIIIMII
hMMMIIJIIMIMI
•mmmimimim'
nrmfwrw, ií M ll M M M m m M M M m ll i fm> *Wimmm
••••ItlUIIMUIMIMMMMMMitlllliuuMMitllUMIlÚV.'
Miklatorgi.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 30- október 1962 l*jj