Baldur - 06.06.1908, Side 3

B A L D (J R, VI. ár, nr. 10.
TIL SÖLU.
Góð bújörð á góðum stað
í ÁRNESBYGGÐ.
Einnig LOÐIR í G i m 1 i b œ.
Sanngjarnt verð og söluskilmálar. ■
G. THORSTEINSSON.
Gimu, —— --- ---- Man.
HINAR ÁGÆTU
SHARPLE’S TUBULAR
RJÓM ASKILYINDUR
standa nCi Ný-íslendingum til boða,
Verð þeirra, sem aðskilja 200 pd á klukkustund, er $40 (aðrar
tegundir sem afkasta jafn miklu verki kosta venjulega $65 til $7S)> °g
þær sem dýrari eru afl<asta að sama skapi meira verki.
Sá sem hefir þær til sölu hjer í nýlendunni er
GISLI JÖNSSON,
Arnes p. q.
THE LIVERPOOL & LONDON &
GLOBE INSURANCE CO.
w Hi w
Eitt sterkasta og áreiðanlegasta lífsábyrgðarfjelag í heimi.
^ ^ ^
Tryggir hús fyrir eldsvoða, bæði í Gimlibæ og grenndinni,
G. THORSTEINSSON, agent.
Gimli.--------Man.
sjer og sagði: “Loksins hefi jeg
þá fundið þann vin, sem jeg hefi
þráð“, og svo gaf hann Elaim
fagrar gjafir.
Daginn eftir, þegar hirðmenn-
irnir komu til að finna kalífann
eins og vant var, sögðu þeir:
“Þú æðsti stjórnari af öllum
stjórnurum heimsins, þú hefir ver-
ið svikinn af þeim sem seldi þjer
gimsteinana, og hann verðskuldar
ekki að lifa — því gimsteinarnir
sem þú gafst okkur, voru fabkir“.
Þá stóð Almansar upp úr sæti
sínu og sagði:
“Farið þið f burtu, augnaþjótiar.
Laun ykkar eru af sama tagi og
vinna ykkar. Þið hafið viljað
blckkja rnig með fölskum lofræð-
um> °g jeg hefi gefið ykkur falska
gimsteina í staðinn. Þið hafið
enga ástæðu til að æðrast".
En Elaim hjelt áfram að vera
vinur kalffans, og varð horium æ
kærari og kærari.
(‘Jugendgartenlaube').
LÍFSEIGJA MANNSINS,
Það er ekki langt síðan að blöð-
in sögðu frá því, að f Courireres á
F'rakklandi hefðu 14 menn lifað í
nærri þvf 3 vikur niðri f kolanámu,
og ekki haft annað tii matar en
úldið kjöt, börk og þvf um lfkt.
Þetta virðist ótrúlegt en er þó satt.
Sulturirin hefir oft neytt menn-
ina til að lengja lffið með óvana-
legum fæðutegundum. Þannig cr
þess getið í “Journal óf Parfs“,
aðfumsátinni um Metz 1552, urðu
hermennirnir ura lengri tíma að
iifa af súpu, sem soðin var af stfg-
vjclum, skóm, beltum og ýmsum
öðrutn lcðurtegundum.
A dögum Hinriks 4. var Parfs
umsetin, urðu íbúar hennar þá að
lifa af súpu, sem soðin var af ýms-
um grastegundum er uxu inni f
borginni, en þcgar grasið þraut,
voru grafin upp bcin úr jötðunni,
möluð og soðin súpa af, við þenna
mat liíðu þeir f 3 vikur.
Þegar Genua var umsetin árið
1799, lifðu íbúar hennar í 3 mán-
uði afbrauði, setn búið var til úr
hörfræi, kókoshnetum og gúmmf,
auk annara enn verri fæðutegunda.
Þegar Þjóðverjar sátu um Párfs
1871, urðu fbúar hcnnar að eta
fæðu sem þeir voru ekki öfundar-
verðir af. Öllum dýrunum f dýra-
garðinum var slátrað og etið, hund-
ar, kettir og völskur voru sömu
leiðis notuð fyrir fæðu. Giimul
kona, sem hafði fyrir atvinnu að
selja osta, lokaði búð sihni, flutti
ofan f kjallarann og lifði þar f 143
daga á osti eingöngu.
Sjómenn hafa cinatt lengt lff
sitt á óskiljanlcgati hátt, með því
að neyta þess sem enginn getur
kallað mat.
1901 var franskur maður að
grafa brunn, fjell þá svo mikið af
sandi og mold ofan á manninn, að
það þurfti 5 daga til að ná honum
upp aftur, ert maðurinn var lifandi,
hafði lifað þarna þessa 5 daga, al-
gjörlega matarlaus.
Árið 1897 lifðu námamenn f
Wales f 10 daga niðri f námu sem
var að fyllast með vatn, þegar
þeim var bjargað, var-vatnið orðið
svo djúpt þar sem þcir voru, að
það náði þeim undir höku.
UNDIR ÞYRNIRUNNANUM.
FRÁ DÖGUM CROMWELLS.
Það var dimmt og kalt óveðurs-
kvöld, samsvarandi hernaðardrung-
anum og dauðans dimmit skýjum
sem svifu yfir Englandi þetta jóla-
dagskvöld, árið 1644.
Á þjóðveginum milli Lough-
borough og Nottingham í nánd
við þorpið Great Lake, var saman-
kominn hópur rfðandi hermanna.
Meðan hestarnir bljesu út mæðinni,
skyggndust mennirnir um í allar
áttir, eins og þeir væru að gá að
einhverju sem þeir hefðu misst.
“Hann hefir efiaust riðið hjer
fram hjá“, sagði cinn, “jcg sá topp-
inn á hattfjöðrinni hans af leitinu
þarna fyrir handan“.
“Þvf ver finnum við hann ekki“,
sagði annar, sem var að leita í
runna rjett við veginn.
“Þú hlýtur sannarlega að vera
heimskur, hr. Burnthetares ridd-
araforingi, efþú ímyndar þjer einn
af konungsmönnunum uppnuminn
með hest sinn“,
Glaðlegur hlátur glumdi við, en
allir reyndu að dylja hann, þegar
þeir Sáu þann sem fremstur reið
snúa við og koma á móti þeim.
Riddarinn hjelt upp hægri hend-
inni og kallaði harðneskjulega :
“Hvað á þcssi ósæmilegi hávaði
að þýða. Skammist þið ykkar.
Sá,- sem við erum að elta, hefir
ekki riðið hjer framhjá. Ilann er
f felum hjer f nándinni og við vænt-
anlega fintium hann. Leitið þið
treðfram veginum á báðar höndur
piltar, en þú Belford og Burnthe-
tares getið verið hjer hjá mjer á
meðan “.
Mennirnir dreifðu sjer um svaeð-
ið umhverfis veginn. Allt f einu
kallaði Belford, sem nú var á und-
an hinunr á veginum :
“Sko ! Það lá fyrir mjer að finna
hann“.
Hinir tveir riðu þangað sem
hann var, og sáu að fjelagi sinn
var kominn af baki og stóð hálf-
boginn yfir einhverju sem lá í
grasinu.
“Þetta grobb þitt er ótfmabært
og heimskulegt“, sagði foringinn,
“þú hcfir að eins fundið dauðan
heSt“.
Burnthetares var kominn af
baki, gckk nokkur fct áfram, laut
svo niður og tók eitthvað upp.
“Ilvað fannstu þarna?“ spurði
foringinn,
“Heilaga ritningu", svaraði
hinn og gckk þangað sem skrið
Ijósið var. “En það er ekki sú,
sem er lögboðin fyrir herinn, held-
ur hin, sem myrkranrta þjónar
nota“.
“Hættu þessu þvaðri“, sagði
foringinn. “Er herrans orð ekki
herrans orð þó nafn prentarans sje
annað ? Fá þú mjcr bókina“.
Flann lauk henni upp og las
hátt:
“Thomas Angrave á þessa bók.
Grcat Lake, 1632.
Hinir hermcnnirnir voru nú
komnir til þeirra og hópuðust f
kringum þá, og um leið hvein við
mjó rödd sem sagði :
“Jeg þekki manninn. Það er
sonur hans sem. við erum að leita
að, og hann á þennan hest sem
þarna liggur. Ef þjcr viljið, hr.
foringi, skal jeg fylgja yður að
húsinu hans, jeg hefi unnið þar
sem skrifari f 15 ár, og þar finnum
við áreiðanlega þenna rangláta
þjón“.
“Þú talar hughreystandi eins og
vant er, Elfas, en nú skulum við
reyna grobbið úr þjer. Haldið þið
áfram“.
“Það er eitt leyndarmál er við-
víkur húsinu, sem jeg ætla að
segja yður“, sagði Elías, sem hafði
annan fótinn í ístaðinu. “Jeg man
að í stóru stofunni er —“
“Þegiðu og geymdu þína þekk-
ingu þangað til þú verður spurður
um hana. Á bak og áfram“.
Allir stukku á bak og þeystu á-
fram.
Meðan þessar samræður fóru
fram hjá dauða hestinum, hljóp
eigandi hans sem fætur toguðu til
heimilis síns, sem hann hafði yfir-
gefið fyrir tveim árum ásamt föður
sínum, þegar strfðið byrjaði.
Þegar hann var kominn inn fyr-
ir girðinguna, sem umkringdi garð-
inn og húsið, andvarpaði hann
ljettilega.
Frá austurherberginu stóra kast-
aði ljósið geislum sfnum gegnum
gluggann út á snjóinn, Hann þaut
að dyrunum, opnaði þær, stóð svo
kyr og horfði inn.
Niður úr bjálkaloftinu hjekk
þyrnirunnur, sem hafði verið festur
þar, og undir honum dönsuðu tvö
börn og sungu jólavers.
Það var þrekinn og kjarklegur
drengur með mikið hár ljósleitt,
tfu ára gamall, og fimm ára gömul
stúlka. Þau höfðu bæði ljósblá
augu eins og bróðir þeirra, sem
stóð og horfði á þau.
Við hliðina á eldstæðinu sat
gömul kona og prjónaði, en leit við
og við til barnanna roggin og á
nægjuleg, þar sem þau dönsuðu
undir þyrnirunnanum.
Eitt augnablik störðu þau öll
undrandi á berhöfðaða manninn í
dyrunum. Svo hrópaði drengur-
tnn ‘Tom‘, og þaut f fangiðábróð-
ur sfnum,
“Já, Gervase, já, það er jeg,
bróðir þinn, sem kem nú heim
sem flóttamaður“, sagði Tom.
Gamla konan hafði sleppt prjón-
unum og starði á Tom, scm hún
hafði annast sem barn, og hugði
nú dauðann.
“Hvar er móðir mfn, Alice ?“
spurði Tom, og sneri sjer að gömlu
konunni.
“Hún dó fyrir ári sfðan“, svar-
aði Alice skjálfrödduð.
Allrasnöggvast gleymdi Tom
hættunni sem yfir honum vofð:,
hallaðist upp ; ð dyrastafnum og
stundi þungan, en svo áttaði hann
sig og sagði :
“Heyrðu, Alice og Gcrvase,
jeg er flóttamaður. I bardaga,
sem háður var f dag, náðu óvinirn-
ir, Cromvells mcnn, mjer, en mjer
lánaðist að sleppa, og þeir hefðu
vfst aldrei náð mjer, cf hesturinn
tninn hefði ekki dottið og drepist,
en jeg er hræddur um að þeir leiti
að mjer, og þá er öll von úti, því
þetta er yzta húsið f þorpinu sem
þeir heimsækja fyrst“.
“Þeir skulu ekkert illt gera
þjer“, sagði Gervase rogginn.
Tók svo í hendi bróður sfns og
leiddi hann til litlu stúlkunnar,
sem enn stóð undrandi undirþyrni-
runnanum.
Sko, hjerna er Tommi bróðir,
Dórótea litla“, sagði hann.
“Það er ekki Tommi bróðir, það
er jólasveinn", sagði Dórótea litla
og hljóp til þeirra, “en hvar er
hatturinn hans?“
Tom tók barnið f faðm sinn og
kyssti það,
í sama bili gall við hófslag í
nándinni.
“Hvar á jeg að fela mlg?“
spurði Tom,
“í leyniskápnum", svaraði A-
lice harðneskjulega, “Jegþoriað
veðja að þeir finna þig þar ekki“.
“Er nokkur annar maður á
heimilinu ?“
“Nei, enginn“,
“Haltu þá áfram að prjóna, A-
lice, og þið, börnin góð, dansið og
syngið eins og áðan“,
Ómurinn af hófslögunum færðist
nær.
“Fljótt, fljótt", kallaði Alice,
“þeir eru að rfða í hlaðið“,
Hún opnaði part af þilinu, og
sást þá inn f stóran skáp, þangað
fór Tom, en hún færði þilið í sarnt
lag, tók svo prjóna sfna og settist,
og börnin fóru að dansa og syngja
eins og áður, en þó ekki eins glað-
lcga.
Nú hcyrðist skrölt f vopnum um
leið og riddararnir stigu af baki
úti fyrir. Svo var barið að dyr-
um og snjóugur hermaður kom
inn.
Það var hinn sami og talað hafði
með skipandi raustu á leiðinni,
enda var andlit hans og framkoma
valdsmannslegt.
Birtan frá eldstæðinu skein á
þrekinn meðalmann, svipharðan og
djarflegan,
Augnatillitið sýndi að hann var
vanur við að skipa ok krafðist hik-
lausrar hlýðni,
Hann staðnæmdist ögn og leit
á börnin, sem horfðu á hann undr-
andi,
Með hendurnar á baki sjer gckk
hann svo til Aliee.
Hún stóð upp og horfði óhikað
f augu honum tneðan hann sagði:
“Þekkirðu mann að nafni Tom
Angrave ?“
“Já, hann þekki jeg, jeg hefi
verið fóstra hans, Færir þú mjer
nokkrar frjettir af honum ?“
Ofurlitlu brosi brá sem snöggv-
ast fyrir á vörum hermannsins.
“Nqí“, sagði hann, “jeg flyt
þjer cngar frjettir af honum, jeg
erkominn til að lcita hans. Veiztu
hvar hann er?“
“Jeg vildi að jeg vissi það“,
svaraði Alica, “fyrir tveim árum
fór hann f strfðið“.
“Jeg spyr ekki um neitt sem
skeði fyrir tveim árum, jeg spyr
hvort þú vitir hvar hann er?“
“Nei“.
Hann horfði svo fast á hana að
hún varð að líta undan, Qg sagði
svo :
“Kona, lýginnar varir etn
drottni viðurstyggð, en að þessu
(Niðurlag n;est).