Baldur - 11.12.1908, Blaðsíða 2

V
B A L D U R, VI. ár, nr. 28.
/
GIMLI, --- MANITOBA
OHAÐ VIKUBLAÐ.
KOSTAR $1 UM ÁRIð.
BORGIST FYRIRFRAM
V
tfTC^EFENDUR :
TIIE GIMLI PRINTING &
PUBLISHING COMl’ANY
LIMITED.
I
UTANÁSKRIFT TIL BLAdSINS : í
BA-LDTJR3
G-IMLI,
Verð 4 srháum auglýsingum er
25 c. fyrir þumlung dálkslengdar.
Afsláttur er gcfinn 4 st;erri auglýs-
irgum, sem birtast f'blaðinu ynr
lengri tfma. Viðvíkjandi slíkum af-
slætti ogfiðrum fj&rmálum blaðsins,
cru mcnn bcðnir að snúa sjer að
ráðsmanninum.
Bjartsýni. f
m
Stundum er svo að heyra, sem
menn tclji það sjálfsagt að “hugs-
andi“ menn og bróðurkærleiks-
menn sje fiðruin fremur bölsýnis-
menn. Þetta er þ<5 ekki svo, nema
4 meðan mennirnir standa 4 milli-
bilsstigi andlegrar þroskunar.
Ilugsunarlitlir sauðir og flysj-
ungar eru auðvitað sneyddir öllu
virkilegu bölsýni. Þeir eru ekki
annað en dægurflugur. í þeim býr
“moldvörpuandi, sem sig einn
sjeðan fær, en sjer ekki lengra.“.
Þeirra hugsanir snftast um góðan
mat, falleg fiít, ærslafullar skemrnt-
anir og annað því um lfkt. Þeir
eru orðsjftkir og finnst himininn
ætla að hrapa yfir hvcrju smáatr-
iði, sem ábjátar fyrirsjálfum þcim,
en þau áhrif setn það skilur eftir f
sálarlífi þeirra vara jafn stutt cins
og áhrifin af ærslunuin og g'að
værðinni. Það er hvorki um virki-
legt bjartsýni oða bölsýni hjá þeim I
að ræða,
Aftur eru aðrir, sem þroskast:
svo, eftir þvf sem aldur færist yfir
þá, að þc'rfara að hvessa hugskots-
augu sín ftt f iífið f kring. Við það
verða þeir næmari og næmari fyr-
ir þvf sem við ber í annara sálum,
og h;ettir þá alloft við þvf, um |
stund, að muna betur kvölina en !
sæluna. Þá verða þeir bölsýnis- !
menn. En horfi þeir nógu vftt 1
yfir, ekki einungis vítt í rúmi,
heldur einktim yfir langt skeið í
tfma, þá smámyndast f huga þeirra
heildarsjón, og hún verður naum-
ast hjá nokkrum manni alsvört,
fremur en hún verður albjört.
Þ. e. a. s. hugmynd vfðsýns
manns um tilveiuheildina er ávalt
þakin skuggum og björtum
blettum á vfxl. Aðalatriðið
fyrir hann verður þvf, hvað hann
cigi að láta sjer finnast um breyt-
ingar þær sem hún er háð, —
hvort þær miði heildinni meira til
ills eða góðs.
Stöku menn kunna að vera til,
sem Ifta svo á eðli tilverunftar að
allt fari vcrsnandi, að tilveran
stcfni eiginlega út f algjört myrk-
ur. Þeir h'alda áfram að vcra böl-
sýnismenn eða öllu heldur svart-
^ _
sýnismenn, hvað mikið sem sjóu-
deildarhringur þeirra vfkkar. Þeir
fáu eru hinir einu virkilegu ‘pessi-
mistar1, scm veröldin á. Þeirhafa
annaðhvort enga trú á því að neitt
gott sje til f tilverunnar djúpi eða
skortir f það minnsta trú á þvf að
kraftur hins góða tnegi sfn á móti
hinu vonda.
Langflestir víósýnismenn verða
aftur á móti meira og meira þrungn
ir af trausti á það, að innst f djúpi
sínu bcri tilveran þá uppsprettu,
sem ö!lu rniðar til bóta. Sá maður,
sem mikið finnst til um böl með-
bræðra sinna, — jafnvel sá sem
fcllst svo þungt um sitt eigið böl,
að hann veit enga •lækningu fyrir
sig f þcssu lífi, — gctur borið
óbifanlegt traust til þess, að al-
hcimurinn stcfni frám f daginn en
ekki nóttina, þegar öll kurl koma
til grafar, Þeir mcnn eru hinir
virkilegu 'optimistar1, — menn-
irnir, scm fyrir hugskotssjónum
sfnum horfa á bjartari titveru f
framtfðinni, þrátt fyrir allar mis-
fellurnar í nútíð og cnn þá meiri
misfellur f fortfð. Þcir hafa svo
mikið traust á tilverunni, að þeir
trúa henni fyrir sjer, Iffs og Iiðn-
um. Það erU veraldarinnar virki
legu trúmenn. Þeir geta með
hreinu hjartalagi og friðsællí ró-
semd tekið hvoru sém vera viil, —
lífi eða dauða.
$11,078.12
J óborgaðir,
' $’4,960 04
óinnheimtir.
Svona er hagur Gimlisveitarinn
ar f októberlokin, sarnkvæmt
skýrslu skrifarans, sem prcntuð er
hjer f blaðinu. Skuldir þær, sem
sveitin stendur f, ncina fulium
e'lefti þúsundum dollara, en voru
sjö þúsundir f ársbyrjun. Það sem
sveitin á að geta gripið til, til þess
að mæta þessum skuldum, eru
nærn fimmtán þú^undir óinn-
heimtra skatta.
Þótt eignirnar sjcu þannig á
pappírnum meiri en skuldirnar, þá
cr ekki hægt að neita þvf, að bú-
skapurinn hefir gengið í heldur
miklu sukki.
Síðati líða tók á árið hefir víða
farið að hcyrast kurr frá hinum
pólv'ersku gjaldondum, hvað þá
frá hinum fslenzku, sem aldrei
höfðu við góðu búist. Leið þá ekki
á löngu þangað til hr. B. B. Olson,
hinn eini fslenzki meðráðandi f
sveitarstjórninni, fór að leita hóf-
anna með það, að fá byr f segl sín
sem oddvitaefni fyrir komandi ár,
af þeim óvinsældum sem hlóðust
á núverandi oddvita. Ekki voru
þó fyrifætlanir hans í þá átt fyr
farnar að kvisast, en Pólverjarnir
ýfðust við þvf áformi, og þótti þar
vera f boði verri maður en ekki
betri heldur en sá oddviti, sem
þeir voru að verða óánægðir með.
Þeir fóru þvf að svipastum eftir
öðru fslenzku oddvitaefni, þvf það
töldii þeir, sem óánægðir voru við
Mr. Ileidinger,. vænlegast til sig-
urs, að senda út íslenzkan mann á
móti honum, í þvf skyni að fs-
lenzku gjaldcndurnir fylltu þvf
frcmur sinn hóp. Kom þar að
lokum, að fjölmennur fundur var
haldinn meðal þeirra hinn 22. nóv.,
og þar fast ákveðið að skora á hr.
Jóhannes Magnússonf Dagverðar-
nesi að gefa kost á sjer.
Þcgar það var orðið Ijóst, að hr.
J. M. væri ckki fáanlegur, várenn
stefnt til fundar hinn 29. nóv,., og
höfðu enn engir íslcndingar hlut
að þessum málum en kUnnugt var
Pólverjunum það, að hr. Sigurður
Einarsson væri til með að sækja
um meðráðandasætið í 1. deild, ef
líklega horfðist á með að ná þvf.
Ljetu því forgöngumenn fundar-
haldsins hann vita um fund þenna,
og fóru jafnframt, kvöldið fyrir
fundinn, á fund sjera J. P. Sól-
mundssonar, og fengu hann til
þess að koma á furulinn, í því
skyni að verða oddvitaefni fundar-
mannanna, ef þeir yrðu á það sátt-
ir, f stað hr. J, Mágnússonar.
Fundur þessi var fjölsóttur, og
var Mr. Heidinger þar viðstaddur.
Hjelt hann uppi hetjulegri vfirn
fyrir sjer, en kom engu tauti við
fundarmenn. Gaf þá hr. A. B
Olson sig frarn, þegar hann sá
hvcrsu andvfgir fundivrmenn voru
oddvitanum og hafði bróður sinn
á boðstólum til oddvitacfnis handa
fundinum. Ekki virtist neinn fund-
armaður Ijá þvf eyra, og engu var
því tilboði svarað, illu eða göðu,
Var túlkur fundarins í þess stað
látinn tillýynna þeiin sjera J. P. S.
og hr. S. E.. að fundurinn byði
þeim fylgi sitt, cf þeir yildu sækja
um oddvitasætið og méðráðanda-
s;etið f 1. deild.
Daginn eftir fundinn lýsti hr. B.
B. Olson því yfir undir vitni á
Lakevieu Hotel, að allt þangað til
kvöldið áður, þegar hann hcfði
frjett að sjera J. P. S. hefði verið
boðið fylgi þcssa fundar, hefði
hann verið óráðinn í því hvort
hann ætti að sækja um oddvita-
sætið eða ekki, en nú væri hann á-
kveðinn, — Jóhann skyldi* nú fá
að reyna sig.
Eftir ósigurinn í fyrra gjörðu Is-
lendingar sjer það í hugarlund, að
sá tfmi kæmi að Pólverjarnir
mundu aftur leita ti) fslenzkra
manna f þessum efnum. Nú er|
það komið á daginn, íþótt þeir(
sneyddu hjá því, að veita þeim í
Hæstmóðins orgel og
píanó.
Hinireinu umboðsmenn fyrir 1
.
Heintzman •& Co. píanó.
,/.,/. II. McLeati & Co. Ltd. |
528 Main £t. WlNNIPG.
manni fylgi, sem einna harðleikn-
astur mun hafa reynst þeim und-
anfarin ár. Sje það nokkuð svip-
að, sem vakir fyrir fslenzku gjald-
endunum nú eins og vakti fyrir
þeim f fyrra, er það auðsætt mál,
'að dálítil von gæti verið um sigur
með því að allir íslenzku kjósCnd-
urnir veiti þeim íslendingum full-
tingi sitt, sem Pólverjarnir sjálfir
hafa sent út af örkinni.
Hitt er ólfklegt, að margir tclji
það geðfellda aðferð til að efla al-
mennings velferð, að hjálpa einum
frambjóðanda til þess að láta ann-
an sair.landa sinn “fá að reyna
sig“, — og ekkert annað en það.
KONUNGKJÖRNIR.
Hraðskeyti frá Kaupmannahöfn
30. okt. s^gir, að stjórnin hafi val-
ið tvo konungkjörna þingmenn:
L^'us H-. Bjarnason lagaskóla
stjóra og launritstjóra og Stefán
Stefánsson skólastjóra 4 Akureyri.
Til þess að koma báðurri þú5s-
um “fölinu englum“ að, hefir
stjórnin látið gamla Björn Ólsen
leggja niður þingmennsku.
Hann er. þriðji maðurinn, sem
horfið hefir úr konungkjiirna lff-
vcrðinum, er Hannes Hafstein út-
valdi fyrir þrein árum, Minnir
þetta á tröllasöguna gömlu, þar
scm óvættur sótti einn hirðrr.ann
hverja jólanótt.
Þeir Lárus og Stefán eru heppi-
lega kjörnir til þess að verða máls-
varar danska valdsins í þinginu.
Báðir voru með Dönum f mil! •
landanefndinni, báðir ráku erindi
þeirra f sumar og báðum fleygði
fslenzk þjóð f ruslakistuna við
kosningarnar.
Báðum er stjórnin þar á ofan ný-
búin að veita feit embætti, svo að
hún á sannarlcga hönk upp f bakið
á þeim þegar á þingkemur.
Það er og f fullu samræmi. við
aðrar þingræðisreglur Hannesar
Ilafsteins, að velja stjórninni
stuðningsmenn úr flokki minni
I hlutans.
Einkennilegt er það að stjórnin
skuli þurfa að taka tvo skólastjóra
til þingsetu einmitt á þcim tíma
ársins, sem þeir eiga að gegna em-
bættum sínum. Þó að embættin
sjc Ifklega ekki sjerlega vandasöm,
þá eru þau þó svo hátt launuð, að
líkur eru til að eitthvað etgi skóla-
stjórarnir að gjöra. Stefán hefir
t. d. 3000 krónur f árslaun, auk ó-
keypis bústaðar með 1 jósi *og hita,
sem telja má 1000 króna virði.
Starfstími hans á að vera rúmlega
Samræður við vini okkar um
orgel og pfanó eru okkar ánægju-
efni, þvf okkur cr óhætt að ábyrgj-
ast hvaða hljóðfæri, sem valið er
úr okkar búð. Þær tegundir, sem
við höfum á boðstólum, eru allar
reyndar að því, að standa fremstar
allra þeirra hljóðfæra, sem seld eru
hjer f landi.
7 mánuðir ársins. Nærri þvf 5
mánuði á hann alveg fría. Auk
þess ætlar nú stjórnin að taka hann
frá þcssu skólastarfi um þriggja
mánaða tíma. Hann vinnur þá
að þcssu 4000 kr. embætti í heila
fjóra manuði !
— Eftir Ingólfi.
TlL
ÞORSTEINS SKÁLDS
ERLINGSSONAR
Á FIMMTÍU AkA AFMÆLI HANS.
Hróðrarjöfur, heill sje þjer,
haltu Völdum lengi,
margt að syngja eftir cr
á íslands hörpustrengi.
Enn þá bcrðu heilan hjffr
frá hildarleikum skæðum,
óþrjótandi æskufjör
er í þfnum kvæðum.
Eg hef margoft af þeim glaðst
i'irðugan lífs við róður.
Þökk fyrir allt sem um þú kvaðst
okkar gömlu móður.
Þeim 'fannst sjaldan leiðin löng
ljóðin þfn er sungu,
mýkra engin áður söng
á okkar feðra tungu.
/
Enn er rnargt sem örva þarf
<>ðs með dýrutn söngum,
heppnist þjer ci þvflíkt starf
þá hcf eg trú á öngum.
Syngdu vmur, syngdu skært,
syngdu hátt og lcngi.
Þú hcfir ald-rei list þá lært
að leika á faiska strcngi.
Finar P. Jónsson.
— Eftir Lögrjettu.
HAGFELLT RÁÐ.
I
Einhverju sinni kom verzlunar-
maður til Rothschild og bar upp
kveinstafi sfna á þessa le;ð :
“Hvað á jeg að gjöra, S. greifi
cr farinn til London án þess að
gefa mjer skuldabrjef fyrir $10,000
sem jcg á hjá honuin ?“
“Skrifaðu honum, og hcimtaðu
að hann borgi þjer strax þá $100,
00O sem hann skuldi þjcr“, svar-
aði Rothschild.
“Já, en hann skuldar mjer að
eins $10,000“.
“Einmitt þcss vegna svarar
hann þjer strax, og scgist ckki
skulda nema 10,000, og þá hcfirðu
fcngið viðurkenningu hans fyrir
skuldinni*1.