Baldur - 18.01.1909, Blaðsíða 2

BALDUR, VI. Ar, nr. jjr..

BALD

ER GEFINN ÚT Á
GIMLI, ---- MANITOBA
OHAÐ VIKUBLAÐ.
KOSTAR $1 UM ÁRIð.
BORGIST FYRIRFRAM
tÍTGEKENDUR :
THE GIMLI PRINTING &
PUBLISHING COMPANY
LIMITED.
UTANÁSKRIFT TIL BLAðSINS :
flB-A^JLIDTXIR,
G-IMLI,
TÆ^A.JST.
um, hvort sem þær viðurkenna
það cða viðurkenna það ekki, alveg
eins og eldfimir spænir fyrir trfiar-
bragðalegum áhrifum, og Einar
Hjörleifsson er mesti prjedikarinn,
sem lengi hefir verið uppi meðal
fslendinga, þótt hann beri ekki
prestsnafn.
Að dæma af þeim ummælum,
sem komið hafa fram um “Ofur-
efli“. virðist yfirlýsingin “mjer
heyVist allt af einhver vera að
gráta“ hafa læst sig fastast í hjörtu
lesendanna. Það er góðra gjalda
vert að viðkvæmni manna þekkir
sjálfa sig þegar henni er sýnt f
svona spegil, en þó er þetta ekki
sfðasti hlekkurinn f hugsanakeðju
þessa höf.,heldur einmitt sáfyrsti,
eða næstur við þann fyrsta.
í sögu þessari dregur höf. fram
mynd eftir mynd af þvf, sem vald-
andi er að böli mannanna, af því
það er öðruvísi en það mætti og
ætti að vera og þarf þvf íagfæring-
ar við. Sinnuleysi þeirra, sem
eiga að gæta opinbcrra nauðsynja-
verka, er sýnilegt f einni mynd-
inni. Brjóstgæðaleysi unglinganna,
sem engin viðkvæmni er innrætt f
garð þeirra, sem bágt eiga, sjest í
viðmóti þvf, sem Grímur litli
skakkalöpp verður fyrir. Slúður-
burður þeirra, sem þvælast manna
á milli f gegnum Iffið, án þess að
hafa nokkurn tilgang eða lffsskoð-
un, er sýndur bæði hjá körlum og
konum. Undirlægjuháttur drykkj-
umannsins og sálarleysingjans
sjest í hinum lifandi tólum efna-
mannsins. Sjálfsþckkingarleysi
hins nautnagjarna ungmennis,
sem ekki veit fyr en f ótíma hvað
virkilega hefði verið f hæfi við sinn
innra mann, sjcst í Sigurlaugu.
Ást hraustmennisins, sem hefir
misbrúkað hana til elliára og verð-
ur þess þá fyrst varað hún er hans
dýrasta pcrla, dýrmætari en allur
hans auður og allt hans tangarhald
er frjálshugsandi, kærleiks- | meðbræðrum sfnum, en sem verð.
Sáneistier bæði bjartur; Uf sVQ afl hreyfiafli kjarksins til
hciftar og hefndar, þegar útsjeð er
um að hún geti nokkurn tíma feng-
ið virkilega fullnægingu, hún er
þýðingarmesti drátturinn f mynd
Þorbjarnar. Samvizkuleysi þeirra
ný guðfræði , allt meðal okkar | b]aðamannai sem afkasta því eins
íslcndinga geymt á sömu hillunni j Qg öflru dagsverki fyrir ákveðið
f minni manna eins og nafn Þessa: ltftuppeldif að fylIa vissa dálka.
manns. Jafnvel nöfn annara j tö|u f klikkubloðuni með klikku.
manna, sem ekki er þar með sagt, j greinunl) in nokkurs tillits til þcss
að sje ncitt minni menn en hann ( hva<) ^ sje eða ]ogjðj sanngjarnt
eðasje f nokkrum niðurlægjandi: eða ósanngjarnt) það er sýnt með
Verð á smáum auglýsingum er
25 c. fyrir þumlung dálkslengdar.
Afsláttur er gefinn á stærri auglýs-
ingum, sem birtast f blaðinu yfir
lengri tfma. Viðvíkjandi slfkum af-
slætti ogöðrum fjármálum blaðsins,
eru menn beðnir að snúa sjer að
ráðsmanninum.
NÝJAR BÆKUR.
(Framh.).
Þegar Einar Hjörleifsson er
nefndur, rifjast upp f huganum
svo margt f okkar þjóðlffi, sem ó-
mögulega verður aðskilið frá þvf
nafni. Neistinn á andans arni,
hjá hvaða þjóð, sem hann kemur
fram
rfk sál.
og héitur, og læsir sig í allt það,
sem lifað getur f og orðið að and-
Jegum eldi f hjörtum þjóðarinnar.
Þcss vegna er “frjálst sambands-
land“, “andatrú“, “hærri krftfk“, I
skilningi honum áhangandi, eru
við hans nafn tengd f huga þeirra,
sem fylgjast með þvf, sem efst er
nú á bugi hjá fsletizku þjóðinni.
blaðinu “Öndvegi". Og orðsýki
þeirra, sem æðstir teljast í mann-
fjelaginu, og þar af leiðandi þrek-
leysi til að réisa rönd við skrfls-
Björn Jónsson, Þórhallur Bjarnar-1 legu aImenningsá]iti, er sýnt með
són, Jón Helgason, Haraldur Nf- i stfilknafjclagsskapniJm> og Ragn-
elsson, Friðrik Bcrgmann, presta-1 hijdi
skóli, biskupsstóll, kyrkjufjclags-j Þó em alIar þessar myndir ekki
sundrung, þessi orð rifja öll upp fjannað cn undirstöðuatri#i þeirrar
huganum samstæðan hugmynda- j prjedikunar, sem höf. finnur sig til
hóp, sem situr á bekk með mynrl kvaddan að flytja þjóð sinnj.
þessa rithöfundar, hvort heldur r ... ' ,
Og jafnvel áður cn liann getur
sem honum ber þar sæti á miðjum', , . . . _ I
1 k'omið þetrrt prjedikun að, verðurj
bekk éða yzt á cnda.
Og af hverju stafar þetta ?
Af þvf, eins og fyr var sagt, að
allar fslenzkar sálir eru nfr á tfm-
I hann að fá lesendurna til að sjá
það, sem myndirnar fcla f sjer :
böl mannlffsins.
Tfl þess hlutverks að vekja at-
hygli á því, kýs höf. móður þeirrar
stúlku,sem er lang-ástúðlegasta per-
sónan í allri sögunni. Lesarinn
finnur strax hversu vel það er til
fallið að láta heldur móðurina, sak-
ir lífsreynslu hennar, setja fram
þessa sáreftirtektaverðu bendingu:
“Það er annars allt af einhver að
gráta“.
Þegur því takmarki er náð, að
vöknuð meðvitund um böl mann-
lífsins sje fengin f sálunum, þá fyrst
er höf. kominn að þeirri aðalkenn-
ingu, sem hann hefir að flytja, en
hana er þó ekki að finna á þessum
stað f bókinni, heldur annarstaðar.
Og þá lætur höf. söguhetjuna
sjálfa, prestinn, tala, og þó ekki
einungis hann, heldur má scgja að
presturinn láti barn tala þar fyrir
sig. Kenningin sjálf er svo hrein
og helg, að hún þolir engan yfir-
drepskap, og þvf var bamstungan
bezt til þess kjörin að innleiða hana
Það er f endalokin á ræðu einni,
sem presturinn er að flytja, að
höf. lætur honum farast orð áþessa
Ieið :
“Af því að jeg er að minnast á
snjóinn, dettur mjer f hug smá-
saga, sem jeg las einu sinni f blaði
f Vesturheimi. Hjón fluttu sig
sunnan úr heitu landi með korn-
unga dóttur sína og settust að
f norðanverðum Vesturheimi.
Fyrsta haustið, sem þau voru þar,
fór að snjóa f logni. Það fyrir-
brigði hafði barnið aldrei fyr sjeð.
Það stóð við gluggann og horfði á
mjöllina koma ofan úr loftinu og
leggjast yfir Jörðina. Þvf fannst
svo mikið um, að það sagði: Er
guð kominn, mamma ?
GUí> ER ÆFINLEGA TIL OKK-
AR KOMINN, ÞECAR VIð FöRUM
Að SJÁ SNJóINN í LíFI ANNARKA
MANNA OG OKKUR FER Ab langa
TIL A» ÞÝÐA HANN..............Oo
ÓNEITANLEGA ER HANN BEZTl
GESTURINN, SEM TIL OKKAR
GETUR KOMIÐ. OG VIo ÆTTUM
EKKI Ao ÖTHÝSA HONUM".
Á öðrum stað lætur höf. sex
ára gamlan dreng segja : “Pabbi
er dáinn, en guð ætlar að vera
pabbi minn“, ogeftir stutta þögn:
“Mamma er lfka dáin, og guð ætl-
ar lfka að vera mamma mfn“.
Höf. er ekki að sanna það með
heimspekilegum rökum, að guð sje
til. Hans köllun er að prjedika
það, bágstöddum til hugsvölunar
og hinum til styrkingar f þvf, sem
gott er, að gnð birtist f mannheim-
um, að hann birtist f kærleikanum,
í mönnunMm, ekki að eins f Kristi,
heldur Ifka f öllum hans sporrekj-
endum.
Þess vegna lætur höf. þessi, að
dæmi Shcldons, prests hjer f Ame-
rfku*, og fleiri rithöfunda, sögu-
hetju sfna á einu sfna vafasemdar-
augnabliki spyrja huga sinn þess,
hvað Kristur myndi hafa gjört f
sfnum sporum.
* Sagan "Kristinn Sósfalisti*1,
sem sjera Björn B. Jónsson
þýddi og nýlcga var prentuð
hjer f blaðinu, er eftir þann
hðfund. Saga hans "In His
Steps“ er heimsfrægt verk.
^:^
Hæstmóöins orgel og
píanó.
Hinireinu urnboðsmenn fyrir
Heintzman & Co. pfanó.
J. J< H. McLean & Co. Ltd.
528 Main St. WlNNlPG.
^
Samræður við vini okkar um
orgel og pfanó eru okkar ánægju-
efni/ þvf okkur cr óhætt að ábyrgj-
ast hvaða hljóðfæri, sem valið er
úr okkar búð. Þær tegundir, sem
við hðfum 4 boðstólum, eru allar
reyndar að því, að standa fremstar
allra þeirra hljóðfæra, sem seld eru
hjer f landi.
ARTÐANDI SPOR.
Það er ekki eingöngu í dansin-
um, að fótabragð þitt sýnir sig.
Daglega, heima eða á strætum
kemur það f Ijós. Kaupirðu skó
hjer, þarftu ekki að kosta til
meiru en þú ættir að gjöra, til að
fá þá skó er þú ættir að nota.
KJORKAUP.
GULLSTÁSS. — 30 proc. af-
sláttur. Brjóstnálar, Nisti,
Skyrtuhnappar, Fcstar, TJr etc.
Ábyrgð á vöruntim.
Allskonar aögjörðir
fljótt og vei.
Ch. Goldstein.
Boot & Shoe Dcaler.
695 Wellington Ave. Winnipcg.
Með samræðum prestsins víð
veika drenginn vill höf. einnig
iciða það í Ijós, að einmitt svona
sje opinberun guðs til mannanna
varið. Presturinn er að sætta
drenginn við fyrirsjáanlegan dauða
mcð því, að segja honum hvaðguð
nái vel til hans og verði góður við
hann þegar hann sjc dáinn. Þá
verður drengnum það að orði, að
það sje sýnilegt að guði gangi vfst
illa að ná til sumra, scm bágt eiga
f þessu Iffi. Prestinum varð hverít
við. Höf. Iýsir sálarástandi hans,
þar sem hann renndi augunum yfir
það, sem f kring um hann var, og
huganum yfir tilveruna, “og hug-
ur hans varð fullur af þjáningum
og eymd og synd mannanna'*.
Lesaranum verður það þá einmitt
ljóst, að presturinn hefir þarna
virkilega þörffyrir viðbót við kenn-
inguna um guð, sem nær bezt til
barna sinna eftir dauðann, sem er
sjálfur f himnarfki og hefir að eins
einu sinni f fyrndinni verið virki-
lega n&lægur á jarðrfkinu. “Ilann
nær til þfn, elsku-barn. Hann
HEFIR SENT MIG TIL ÞÍN“, sagði
hinn og tók í höndina á Grfmsa.
(Framh.)
L.EIÐ min liggur ekki nema einu
sinni um þennan heim. Það lftið
gott, sem jeg get, er því bezt fyr-
ir mig að gjöra núna jafnóðum.
Þýðingarlaust að geyma þangað til
seinna það sem jeg gæti fært f lag
meðfram veginum, þvf jeg ferekki
hjer um aftur. (Þýtt).
Laglegur VITNISBURbUR. Það
var eitt sinn að ungur maður biðl-
aði til ungrar og rfkrar ekkju, en
húrt ncitaði.
“Hvers vcgna ætti jeg að gifta
mig?“ sagði hún,“jegáhund, páfa-
gauk og kött, og þessar skepnur
eru til Bftmans jafn gófiar og einn
karlmaður**.
Biðillinn baðum skýring áþessu.
“Já“, svaraði hún, “hundurinn
urrar allau daginn, alveg eins og
karlmenn gjöra, páfagaukurinn
masar mikið án þess hann skilji
hvað hann masarum, cinsogkarÞ
mennimir gjöra“.
“En kötturinn ?“ spurði hann.
“Já, kötturinn, hann er úti allar
nætur eins og karlmennirnir".
Umboðsmaður grammófónafje-
lags nokkurs, hafði raunar fengið
nei til svars, þegar hann bauðkon-
unni að selja henni grammófón f
gær, en hann hafði komist að þvl
að kvennfólkið er ekki ávallt svo
ákvefiið, og því hringdi hann dyra-
bjöllunni hiklaust í dag.
“Ertu kominn aftur ?“ sagði kon-
an, sem sjáanlega kom frá þvotta-
balanum. “Komdu inn“.
Vongóður þáði hann boðið og
gckk á eftir konunni f gegnum
dimman gang. Án þess að segja
nokkuð, opnaði hún dyr til hægri
handar og ýtti honum inn f her-
bergi sem var fullt af organdi
börnum, sem auðvitað orguðu cnn
meira þegar þau sáu ókunnuga
manninn. Hann sneri sjer strax
við og ætlaði út. en dyrnar voru
læstar.
Klukkustundu sfðár lauk hús-
móðirin útidyrunum upp fyrir ó-
lundarlegum manni.
“Ef þú ert enn sannfærður um
að jeg þurfi mciri sönglist á heim-
ili mfnu, þá geturðu komið aftur
seinna".
lin umboðsmaðurinn hcfir ekki
sjcst f þessari götu sfðan.