Breiðablik - 01.09.1907, Blaðsíða 5

BREIÐABLIK
53
Ef þú frið og farsæld hefur,
feginn un við þeginn skamt.
Þeim mun meira’ er þú burt gefur,
þeim mun meira’ er eftir samt.
Rétt oss hönd, í hring vér stöndum,
hinum gleði miðla’ af þér, —
eins og finst í öðrum höndum,
er þig rafmagn gegn um fer.
Ef þú stendur einn í skugga
angurvær og sorgbitinn,
myrkvastofu gegn um glugga
gá þú upp í himininn.
Illir slokna eldibrandar,
er þeir koma himni nær.
Ljómar guðs til hægri handar
himnesk elsku-sólin skær.
Þú sem enn átt æskustjörnu
yfir lífsins paradís,
ver með lyndi gleðigjörnu,
góður, mildur, blíður, vís.
Drekk úr lífsins dýrum brunni,
drekk þig heitan, teyga nóg,
svo þig neitt ei kæla kunni
kalt þótt verði’ á lífsins sjó.
Þú sem fullar hefir hendur
hæðum lífsins björtum á,
meðan enn þú uppi stendur
öðrum líkn og miskunn tjá.
Reis þitt hús á blómgu bóli,
blasa lát það sólu við;
reis þitt hús í herrans skjóli,
haf við alla sátt og frið.
Þú sem með þitt höfuð hvíta
hátt ert kominn lífs á rið,
ef þú vilt án ótta líta
ofanfyrir, stattu við.
Eigi veiztu loks hvar lendir
lokið þegar sigling er.
Góður svo þér gefist endir
góðar vættir seið að þér.
Af þér gott eitt leiða láttu
líf á meðan endist hér;
þá í friði fara máttu,
friður drottins sé með þér.
Ekkert hatur, engin reiði
yfirskyggi þína sæng.
Eilíf drottins elska breiði
yfir þig sinn náðarvæng.
Valdimar Briem.
GLAPSTIGIR OG GÖNUHLAUP.
Eftir GUÐMUND FRIÐJÓNSSON.
I.
U saga er ný og gömul undir sólunni,
að þeir menn eru kallaðir þjóðfjendur,
sem elska þjóðina sína svo mikið, að þeir
leggja alt í sölurnar fyrir hana, sem þeir
geta lagt.
Hinrik Ibsen, Norðmannaskáld, hefir
tekið þetta efni og rakið úr því uppistöð-
una í einu leikriti sínu: ,,Þjóðíjandinn“.
Sagan er á þessa leið:
Læknir í þorpi einu hefir komist að raun
um, að vatn, sem notað var við böðunar-
stofnan bæjarins, sé morandi af sótt-
kveikjum. Vatnið var tekið upp og leitt
úr vatnsþró inn í bæinn og höfðu ,,helztu
menn“ bæjarins séð um vatnsveituna.
Læknirinn rannsakaði grendina og vatns-
veitustöðvarnar og komst að raun um, að
þar var nærlendis gamall kirkjugarður,
eða valur rotnaðra líka. — Hann kom
málinu á dagskrá og dæmdi vatnið óholt
og eitrað.
En þá risu upp á móti honum ,,beztu“
menn bæjarins og gerðu að honum gern-
ingaveður illyrða og sakargifta. Þeir
sögðu, að hann svívirti beztu menn þjóð-
arinnar og reyndi til að svifta almenning-
inn þessu hagræði. Reyndar hafði þó
læknirinn engum hnútum kastað að þeim
mönnum, sem létu vatnið renna til bað-
anna.