Breiðablik - 01.09.1907, Blaðsíða 14

62
BREIÐABLIK
þröng’um g'iljum og beljandi ám; ekkert
sléttlendi, en feiknaöldur úr grjóti og risa-
vaxnar moldarhæöir með þykkri ábreiöu
úr blómum og hrísi og óhemju skógum úr
háum kastaníutrjám og furu.
,,Það er jarðvegur í frumlegu ástandi,
ój'rktur og í eyöi, þó hér og þar megi sjá
þorp, allra-líkust grjóthrúgu á fjallabrún-
um.
„Engin menning, enginn iðnaður, eng-
in list. Aldrei rekst maður á fágaðan við
eða úthögginn stein. Hér eru engar leyfar
frumlegrar, en næmrar smekkvísi forfeðr-
anna, er beri vott um fegurðarvit og list-
fengi. Þetta finst mönnum mest til um
í þessu harðhnjóskulega, en fagra landi:
arfgengt áhugaleysi á nokkurri leit eftir
fögrum mvndum, sem vér nefnum list.
,,ítalía — þar sem hver höll er meist-
araverk, full listaverka; þar sem mar-
mari, viður, brons, járn, málmar og stein-
ar bera bott um snilli mannsandans; þær
smæstu fornaldarleifar, sem geymzt hafa
í gOmlum húsum, sýna guðlegan fegurð-
arþokka; — Italía er í huga vorum allra
eins og heilagt land, sem vér elskum af
því það sýnir og sannar átök, stórvirki,
mátt og sigur skapandi hyggjuvits mann-
anna.
,,Og beint á móti Italíu hefir Korsíka
haldið áfram að vera villimannaland, sjálfri
sér lík frá byrjan. Mannlegar verur túa
þar í lélegum hreysum, afskiftalausar um
alla hluti, sem ekki koma daglegu lífi
þeirra við eða snerta ófriðinn á heimilum
þeirra.
,,Þær hafa erft galla og hæfileika gam-
alla kynslóða menningarlausra, ofbeldis-
fullra, hefnigjarnra og grimmra manna
að eðlisfari; og þó gestrisinna, örlátra,
guðhræddra og opinskárra; þeir opna
dyr sínar fyrir gestum og gangandi og
endurgjalda smávegis velvildaratlot með
trúfastri vináttu.
,,Heilan mánuð gekk eg fram og aftur
um þessa fögru ey og fanst eg vera kom-
inn til enda veraldar. Þar voru engin
gistihús og engir vegir.
,,Með því að þræða stigi inúlasnanna
komst maður til smáþorpanna, sem héngu
utan í fjallshlíðum yfir krókóttum gilja-
hyldýpum; og upp úr þe<m heyrðist á
kveldum sífeldur niður — dapur og drynj-
andi fossniður. Eg barði að dyrum ein-
hvers hússins og bað um skjól fyrir nótt-
ina og eitthvað að eta; settist að fátæklegu
borði og svaf undir fátæklegu þaki; og að
morgni tók eg fast í hendi gestgjafans,
sem fylgdi gesti sínum út að takmörkum
þorpsins.
,,Eftir tíu mílna gang kom eg kveld eitt
að litlum, einmana kofa í þröngum dal,
sem lániður að hafi, röst vegar fram undan
mér.
,,Tvær brattar fjallshlíðar, þaktar hrísi,
urð og háum trjám, luktu þetta raunalega
dapra dalverpi inni eins og dimmir veggir.
Kring um kofann voru vín'iðarhríslur og
dálítill garður; litlu lengra burt voru fáein
stór kastaníutré, — ofurlítið til viðurværis;
í stuttu máli heilmikil eign í þessu fátæka
landi.
,,Konan, sem tók á móti mér, var göm-
ul og alvarleg, en hirtnisleg, sem fremur
er óvanalegt í eynni. Maðurinn sat á
tágastól og stóð á fætur til að heilsa mér,
en settist svo aftur án þess að segja eitt
orð.
,,‘Fyrirgefið honum‘, sagði meðhjálp
hans í lífinu. ‘Hann er áttatíu og tveggja
ára gamall og er nú orðinn heyrnarlaus*.
,,Hún mælti á frönsku eins og hún er
töluð á Frakklandi. Eg furðaði mig á því
og sagði:
,,‘Þér eruð þá ekki fædd á Korsíku?1
,,‘Nei‘, svaraði hún. ‘Við erum frá
meginlandinu, en höfum átt hér heima í
fimmtíu ár‘.
,,Mér varð hverft við að hugsa um þessi
fimmtíu ár í þessu dapra gili, svo langt frá
borgum, þar sem menningin á heima.
,,Gamall hjarðmaður kom inn og við
settumst niður að eta eina réttinn, sem