Breiðablik - 01.09.1907, Blaðsíða 15

BREIÐABLIK
hafður var til nátturðar, — þykka súpu af
jarðeplum, reyktu svínsfleski og kálhöfð-
um, sem soðið hafði verið til samans.
III.
,,Að lokinni þessari einföldu máltíð,
settist eg niður fyrir dyrum úti. Hin dapra
útsýn olli mér óróleika og þung-lyndis og
illa fór að ligg'ja á mér eins og oft verður
með ferðamenn á fagnaðarlausum kveld-
um á einmana stöðum.
,,Það var eins og komið væri að enda-
lyktum lífsins og veraldarinnar. Óttaleg
eymd lífsins skall yfir mig; einangranin
frá öllu, sem maðttr þráir; döpur einverj-
tilfinning mannshjartans, sem draumar
eru að vagga og svíkja fram í dauðann.
,,Gamla konan kom til mín. Forvitnin,
sem aldrei dvínar í djúpi sálnanna, jafnvel
hinna auðmjúkustu, kom henni til þess,
og hún sagði:
,,‘Þér eruð þá frá Frakklandi?'
,,‘Já. Eg er að ferðast mér til skemt-
unar*.
,,‘Þér eruð frá París, ef til vill ?‘
,,‘Nei, eg er frá Nancy*.
,,Mér virtist hún komast sérlega mikið
við. Hvernig eg sá það, eða öllu heldur
varð þess var, veit eg ekki.
,,‘Þér eruð frá Nancy —‘ tók hún upp
aftur ofur-hægt.
„Húsbóndinn kom fram í dyragætt-
ina — sljór eins og heyrnarlausir menn
ávalt eru.
,,‘Það gjörir ekkert til‘, sagði hún.
‘Hann heyrir ekkert*.
,,Að fám augnablikum liðnum sagði
hún: ‘Þér þekkið þá fólkið í Nancy?1
,,‘Reyndar; nærri hvern mann‘.
,,‘Sainte-Allaize fólkið?1
,,‘Já, mjög vel. Það voru vinir föður
míns‘.
,, ‘H vað heitið þér?‘
,,Eg sagði henni það. Hún horfði á
mig eins og til rannsóknar. Svo mælti
hún lágum rómi, eins og þegar endur-
minningar vakna:
63
,,‘Já, já. Eg man það vel. Og Brise-
mare fólkið; hvað er orðið af því?‘
,,‘Alt dáið'.
,,‘Æ! Og Sirmont fólkið. Þekkið þér
það ?‘
,,‘Já. Sá yngsti er herforingi*.
,,Hún skalf af geðshræring, af ein-
hverjum óljósum tilfinningum, sterkum
og heiiögum; einhverri þörf til að játa alt
og segja frá öllu; þörf til að tala um hluti,
sem hún hafði lokað inni í fylgsnum hjarta
síns og dulið það fólk, sem hún nú nefndi
og snart strengi sálar hennar.
,,‘Já; Henri de Sirmont1, sagði hún.
‘Eg þekki hann vel — herforingjann.
Hann er bróðir rninn*.
,,F'g leit upp á hana með furðusvip. Þá
mundi eg alt í éinu.
,,Það gjörðist eitt sinn hneykslissaga í
Lorraine. Ung stúlka, auðug og fögur,
Susanne de Sirmont, hafði verið numin á
brott af undirforingja í Hússar-herdeild-
inni, sörnu herdeild og faðir hennar réð
yfir.
,,Hann var laglegur piitur, bóndasonur,
en bláa treyjan hans fór honum vel —
svona var hermaðurinn, sem töfrað hafði
dóttur undirforingjans. Vafalaust hafði
hún séð hann, tekið eftir honum, orðið
ástfangin í honum, þegar hún horfði á
hann við heræfingar. En hvernig gat hún
hafa talað við hann? Hvernig gátu þau
hafa fundist, skilið hvort annað? Hvernig
gat hún þorað ;ið láta hann skilja, að hún
hefði haft ást á honum? Enginn vissi.
,,Þau höfðu á ekkert gizkað, ekkert
grunað. Kveld eitt, þegar þjór.usta var
úti, hvarf hermaðurinn með hana. Það
var hafin árangurslaus leit, aldrei komu
neinar fregnir af þeim, þau voru skoðuð
sem dauð. Og þarna fann eg hana í þess-
um leiðinlega dal.
,,Svo hélt eg áfram þar sem eg hætti:
,,‘Já, eg man það vel. Þér eruð jung-
frú Suzanne !‘
,,Hún hneigði höfuð sitt játandi, og tár
féllu niður kinnarnar. Svo leit hún til