Breiðablik - 01.10.1907, Blaðsíða 6

70
BREIÐABLIK
bera sigur úr býtum, eins og- það
er sjálfsagt, að mennirnir láta sér
miða áfram en ekki aftur á bak.
V. Ráö Gamalíels.
Ollum, sem álíta, að þeir hafi allan
sannleikann og- ekkert æðra ætlunarverk
í lífinu en að geyma hann, fer líkt og
manninum, sem geymdi fjársjóð sinn
(mínuna) í sveitadúki, í stað þess að
leggja féð í banka. Hann bjóst við að
fá hrós hjá herra sínum, en í stað þess
lét hann talca peninginn af honum og fá
þeim í höndur, sem ötulastur hafði verið
að ávaxta. Það er aumt,að nokkur skuli
ætla, að göfugasta ætlunarverkið sé að
geyma sannleikann í sveitadúki.
Það er engu líkara en verið sé að taka
silfur satinleikans frá kaþólskri kristni um
þessar mundir. í svo mikilli hnignan og
afturför er andlegt líf í löndum hennar,
nema að svo miklu leyti, sem fólkið hefir
rifið sig undan oki kirkjunnar. Og það
sannast, að það dvínar í höndum allra
þeirra, sem með svipuðu ófrelsis-atferli
ætla sér að tryggja vald hans yfir manns-
sálunum.
Og öllum þeim, sem beita einhverju
ofríki, hvort heldur í smáum stíl eða stór-
um, við annarlegar skoðanir, til þess að
koma sínum að og tryggja þeim lengri
lífdaga, fer líkt og ráðinu mikla í Jerúsa-
lem og öllum öldungum ísraelssona, er
þeir ætluðu að hnekkja kenningu postul-
anna með því að stytta þeim stundir.
Hepnir voru þeir þá, að spekingurinn
Gamalíel sat á bekk með þeim, bað sér
hljóðs og gaf það ráð, sem lengi skal í
minnum haft: Látið þessa menn eiga sig
og sleppið þeim, því ef þetta ráð eða verk
þetta er af mönnum, verður það að engu;
en ef það er af guði, þá megnið þér ekki
að yfirbuga þá. Eigi má yður það henda,
að þér berjist jafnvel gegn guði.
Vér menn erum svo skammsýnir, að
vér vitum oft ekki, nema vér séum a ð
berjast gegn guði og gjörum það vitan-
lega ósjaldan í blindni, en bezta tilgangi.
Þess vegna ættum vér ávalt að vera vara-
samir og taka ráð Gamalíels til greina,
og láta guð ráða, hvort hann gefur þeim
skoðunum og skilningi á sannleikanum,
sem vér aðhyllumst í bili, sigur eða ekki,
í stað þess að láta oss nokkuru sinni til
hugar koma að beita ofbeldi eða aflsmun,
tíl að knýja skoðanir vorar fram.
RITSTJÓRINN OG BÓNDINN.
VEIR menn áttu tal saman um blöð,
kosti þeirra og ókosti. Annar
var bóndi utan af landi. Hitt
var ritstjóri.
,,Eftir hvaða reglutn veitið þér aðsend-
um ritgjörðum viðtöku í blað yðar?“
spurði bóndinn, ofur-hægt.
Ritstjórinn hugsaði sig um dálitlastund.
,,Eg tek nokkurn veginn alt, sem mér
er sent. Eg á svo bágt með að
neita nokkurum. Og þó mig langi til að
neita, þori eg það oft ekki. Eg veit ekki
nema einhver meðhaldsmaður blaðsins
styggist við það og blaðið um leið missi
fylgi hans. ”
,,En finst vðtir ekki bhtðið verða með
því móti ofur-mikil ruslakista? Þegar
við bændurnir komum heim, dauðþrevttir
frá vinnunnijOg heyrum,að blað er komið,
opnum við það sárþyrstir í að fá að lauga
andann í fögrum og nytsömum hug-
vekjum um ýms áhugamál mannanna.
En svo finst okkur oft, að blaðið vera
troðfult ónytju mælgi ýmsra manna hing-
að og þangað, sem engar hugsanir hafi
til brunns að bera, er nokkurum manni
gæti að haldi komið, og enga hæfileika
til að vertt rithöfundar. “ Bóndinn talaði
hægt og stillilega. Það var auðheyrt,
að þetta var efni, sem hann hafði þaul-
hugsað með sjálfum sér.
,,Þetta er hverju orði sannara,“ sagði