Breiðablik - 01.10.1907, Blaðsíða 11

BREIÐABLIK
75
sem flestir viðurkenna, að það sé anda
kristindómsins gagnstætt. Samt sem
áður mun hver þeirra hafa lagt eitthvað
til þroska og skilnings mannanna í
trúarefnum.
Hvergi ber meir á því, hve flokkaskift-
ing kirkjunnar er skaðleg, en þar sem
heiðingja trúboðið erannars vegar. Heið-
ingjunum koma þessar mörgu deildir
kristninnar nokkuð undarlega fyrir, sem
ekki er heldur mikil furða. Margur
kristniboði, sem hefir orðið að skýra það
fyrir heiðingjunum, hefir staðið frammi
fyrir þeim með kinnroða og orðið að
skammast sín. Enda dregur þessi marg-
skifting allan mátt úr kristniboðínu, bæði
að því, er rnenn og fjármagn snertir.
Innanlands verður hreyfingin til marg-
faldra framfara. í mörgurn smábæ, þar
sem nú er verið að berjast við með mikl-
urn erfiðleikum að halda við þremur söfn-
uðum og þremur prestum, getur nú orðið
einungis einn blómlegur söfnuður, sem
ekki er ofurefli að reka safnaðarstarfsem-
ina með margföldum árangri.
Á þenna hátt getur líka mentan presta
orðið miklu betri en hingað til, og í því
felst margfaldur gróði. Hún hefir ot't og
einatt verið miklu fátæklegri en skyldi og
miklu minni áherzla á hana lögð vegna
fjöldans, sem þurft hefir.
Komist þetta á,sem miktar líkur virðast
til, gefur Kanada kristninni fyrirmyndar-
dæmi, sem vonandi er, að tekið verði til
eftirbreytni. Ef til vill er þetta forboði
þess, að öll kristnin renni saman í eina
heild og sárin læknist, sem deilugirni
mannanna, sljóskygni og kærleiksleysi
hefir valdið. Enda er margt, sem bendir
í þá áttina. Mörg deiluefni fyrri tíma eru
fallin í gleymsku og dá. Það er ekki unt að
halda þeim vakandi í meðvitund nútíðar-
mannsins. Hann skilur þau ekki og hann
fær sig ekki til að gefa þeim nokkurn
gaum. En hið sameiginlega í kristin-
dóminum skilur hann. Aldrei síðan í
fyrstu kristni hefir tilfinningin um,aðallir
lærisveinar mannkynsfrelsarans sé eitt,
verið jafn-sterk og nú.
í BRÚÐKAUPI.
Og fyrst er hún snumuS í silki og lín
Sú sagan um brúðkaup, af dóttur og syni.
Svo velur hún fleira í verkefni sín !
I við er hún skorin og krotuð á tini,
I eir er hún símuð, í silfurskjöld steypt,
— Og sæmileg't er það og maklega fer það —
Og einstaka sinnum í giill er hún greypt
Og grópuð í demant. — En fátiðast er það.
Þið bróðhjónin ungu, sem byrjið nú hér,
Eg bið ykkur fulitingis komandi alda :
Svo öll þessi brúðkaup — þá bjóðið þið mér —
í búskapnum ykkar að þið megið halda !
Og gangi það alla tíð eins og í dag,
A eir eða gull hvað sem helzt verður skrifað,
að þið látið enda á brúðkaupi og brag
Þann bitrasta vetur, sem fólk hefir lifað.
Stephan G. Stephansson.
21. 6. '07.