Breiðablik - 01.10.1907, Blaðsíða 15

B R E I Ð A B L I K
79
fótag’aflinn á rúminu. Stúlkan skildi;
tár hneig niður kinn hennar.
,,Aumingja Louise!“ sagði móðirin,
og tók hönd barnsins og beygði sig niður
til að kyssa hana á ennið og dylja tárin.
,,Ver þú ekki sorgbitin, móðir mín,
egætla að biðja þig þess ! Ef eg verð hölt,
má eg því oftar til að grípa í handlegg-
inn á þér og með því móti verð og hjarta
þínu nær“.
Þetta var mælt af ósíngirni svo mikilli
og viðkvæmni, að Charlin gat ekki ann-
að en komist við, Hve tilfinninganæm
hún hlýtur að vera, þessi stú’.ka, og hve
göfugt hjartalag hún má hafa, til að geta
glevmt svona eigin sorgum sínum og
sýnt öðrum svo mikið ástríki! Það varð
djúp þögn fáein augnablik. Þessar tvær
konur fengu engu orði komið upp, og
Charlin komst jafnvel í mikla geðshrær-
ing Hann sagði við móðurina um leið og
hann stóð á fætur til að fara:
,,Nú þarf mín ekki lengur við, frú mín
góð. Samt ætla eg með leyfi yðar að
koma við og við, til þess að vita, hvernig
þessari ungu stúlku líður“.
Móðirin misskildi, hvað átt var við með
þessum orðum, stóð h kandi og óttaðist
háa skuldareikninginn, sem heimsóknir
hans myndi hafa í för með sér; þá sagði
hann:
,,Eg bið um þessa greiðvikni eins og
vinur; eg hefi valdið nógum sársauka,
eins og læknir“.
Það leið ekki á löngu áðtir Claude
Charlin kom aftur. Að tveim dögum
liðnum var hann þar. Þrem dögum þar
á eftir kom hann enn; svo kom hann ann-
an hvern dag; síðan á hverju kveldi.
Hann gekk inn, brosandi, og sagði:
,,Gott og vel! Hún er með glöðu bragði
í dag. “ Svo gekk hann beint að rúminu,
þreifaði á æðinni, breytti um umbúðir,
mælti nokkur glaðvær hughreystingar-
orð, sem gáfu góðar vonir, og settist að
lokum á stóra hægindastólinn við teboll-
ann, sem gufuna lagði upp úr. Þá hvarf
læknirinn með ö'.lu. Það var ekkert eftir
af Charlin lækni, heldur var þar að eins
lítill maður með gáfulegt andlit; einlægn-
in og mannvitið skinu framan í honum,
þessum litla manni, sem masaði í sífellu,
glaður eins og fugl.
Ósjaldan, þegar hann hafði verið sem
fjörugastur að masa, leit frú Barenne
upp úr hannyrðunum og sagði brosandi
með góðlátiegri gletni:
,, Mikill ágætis-lögfræðingur hefðuð
þér getað orðið, Charlin !“
Hann brosti, Louise brosti, svo varð
þögn; þau voru ánægð. Þá kom eitthvert
nýtt hnittinyrði frá sæng sjúklingsins,
sem var í afturbata, — nýtt sjónarmið,
nýtt sönnunargagn, ef til vill. Hún tal-
aði eins og alvörugefin kona, vel mentuð,
laus við telgerð og tepruskap, og hvessti
augun, sem lesa niátti úr einlægni og
ráðvendni, á hann, sem hún var að tala
við. Lund hennar var eins og Claude
hafði þegar gjört sér í hugarlund, ósér-
plægin, áköf, full örgeðja ástríkis.
Og svona var talað þangað til klukkan
tíu, stundum lengur; öll þrjú voru ánægð
í þessu samúðar-loftslagi, sem nærri því
breyttist í viðkvæmni; því öll þrjú voru
bláct áfram, einlæg, grímulaus. Ef til
vill er það of nvkið sagt, að þau hafi ver-
ið grímulaus, að minsta kosti þar sem
læknirinn var, því hann hafði á sér grímu,
sem var honum til mikillar byrði. Hann
var ástfanginn, þessi vasalings mikli
maður, og það eins og barn. Á kveldin,
þegar hann fór heim, lifði hann í fögrum
draumum, á sama hátt og hann hafði
gjört á tvítugsaldri, og sá þá fyrir fram-
an sig í skuggsýninu í lokaða vagninum
sínum, hátt, fölleitt enni, sem dökk-jarpt
hár lagðist utan að,beint nef, rauðar var-
ir, sem smágjörfar, hvítar tennur gægð-
ust út á milli, þegar bros lék um þær; og
innan um þessa audlitsdrætti tvö stór,
gagnsæ augu, blíð og brosmild, sem
lýstu alt upp.