Breiðablik - 01.01.1908, Blaðsíða 12

124
BREIÐABLIK
fram með neinar tilhreyting'akröfur á
hendur þeím, því þeir sé vanir að lúta
valdi kirkjunnar. í>eir muni að eins
þegjandi snúa baki við henni. Að því
muni verða brögð svo mikil, að klerkar
skilji að ekki dugar lengur að sitja við
sama keip. Fráfallið sannfæri þá um,
að dagar skólaspekinnar sé taldir og þeir
neyðist til að fara að lesa mannkynssög-
una í þekkingarljósi nýrrar tíðar. Oll sé
hreyfing þessi beint áframhald af kenn-
ingum Newmans kardínála á Englandi,
svo þegar Modernistar eru dæmdir, sé
hann dæmdur um leið. En það er Eng-
lendingum viðkvæmt mál, því hann nýtur
þar hins mesta álits sem maður og rit-
höfundur. Enda er því neitað af hendi
kaþólskra manna og reynt að breiða yfir
það, að kenningar hans hafi stefnt í sömu
áttina. Vonandi er, að öll þessi breyting
verði kaþólskri kristni hinn mesti ávinn-
ingur og verði þess valdandi, að hún
verði þeim hluta mannkynsins, sem hún
nær til, til enn meiri blessunar en nokk-
uru sinni áður. Father Tyrrell tekur
fram, að í insta eðli sínu muni sú trú,
sem páfi Pius X. hefir í hjarta, vera ná-
kvæmlega sama trúin og sú, er Abbé
Loisy, helzti rithöfundur hinnar nýju
hreyfingar á Frakklandi, hefir, þó þeir
gjöri sér ólíka grein fyrir henni. Hann
talar annars, eins og allir þessir menn,
er vér höfum séð nokkuð eftir, af mestu
lotningu til páfans og kirkjunnar. Eng-
inn efl á, að það er heilög sannfæring
þeirra, að þeir sé að vinna kirkju sinni
hið þarfastá verk og bera sannleikanum
vitni, eins og þeir skilja hann. Enda
bera þeir sjálfir tjón og harma úr býtum,
en ávinning engan. Modernista-hreyf-
ingin er kaþólskri kirkju til hins mesta
hróss og verður henni vonandi til mestu
blessunar, eins og öll barátta fyrir frelsi
mannsandans.
t
SONAR-HLÝDNL
Eftir Robert A. Groh.
^pAÓ Yeng var stúrinn. Bækurnar,
sem hann var að lesa, veittu honum
ekkert yndi. Matarlystin var horfin;
hann kærði sig jafnvel ekkert um ilmandi
sjó-snigla og lostæt svöluhreiður, eða
gómsætar bambus-spírur, sem móðir
hans matreiddi til að freista hans.
Hinn lygni árstraumur lífs hans, sem
runnið hafði svo undur-rólsga um átján
ár, var nú úfinn — að eins fyrir augnatillit
konu einnar.
Fyrir fám dögum hafði Paó Yeag
getigið hægt eftir strætinu og verið að
hugsa um hinar þrjú þúsund lífsreglur og
spakmæli heimspekinganna. Lágmælt
og blíð rödd hafði vakið hann af draumi,
og er hann leit í áttina, sá hann í húsdyr-
um fegursta andlit, er hann hafði nokk-
urn tíma dreymt um, skotra til sín aug-
um á bak við blævæng.
Augu stúlkunnar voru smá eins og tví-
bura-möndlur; bogadregnar augabrúnir
hennar voru dökkar eins og nóttin; kinn-
arnar voru dökkrauðar; varirnar hárauð-
ar; tennurnar eins og röð af perlum, er
hún hló. í möskvum hrafnsvarta hársins
bar hún hvítt blóm. Paó Yeng hafði líka
séð tveim hvítum höndum bregða fyrir
með frammjóum fingrum og nöglum eins
og hesliviðarbnot.
Að því augnabliki liðnu, var ekkert
hugsað franiar um þær þrjú þúsund lífs-
reglur, né um spakmæli spekinganna
miklu. Paó Yeng fekk að eins hugsað
I