Breiðablik - 01.01.1908, Blaðsíða 13

BREjÐABLlK
125
um stúlkuna, sem hann hafði séð í hús-
dyrum Taleuh, silkikaupmannsins.
Fám dögum síðar sagði faðir hans við
hann : ,,Sonur minn, það er kominn
tími til að þú giftir þig“.
Paó Yeng var fljótur að samsinna því.
,,Já“, sagði liann hátt, ,,fyrir konu liefi
eg kosið mér dóttur hans —“
En faðir hans lyfti annarri hendi.
,,Þegi þú, sonur minn“, ‘agði hann
byrstur. ,,Það er foreldranna að velja
sonum sínum konur“.
Núnú! Paó Yeng var hlýðinn sonur.
Hann hafði lesið hin tuttugu og fjögur
fyrirmyndar dæmi sonarlegrar lotningar,
og hann reyndi að lifa eftir þeim. Af hinu
litla skotsilfri sínu hafði hann nurlað nógu
saman til að kaupa föður sínum laglega
líkkistu, sem faðir hans sýndi vinum sín-
um og var hreykinn af. Foreldrar bentu
á Paó Yeng sem fyrirmynd.
Hann var líka vanur að trúa móður
sinni ástiiðlega fyrir því, að hún liti út
eins og sextug heiðurskona — og var
henni þetta óumræðilegt fagnaðarefni,
þó hún hefði naumast náð þeim aldri
nema hálfum.
Með því Paó Yeng var svo hlýðinn son-
ur, kom honum ekki til hugar að breyta
gegn vilja föður síns um kvonfangið. Og
þó var honum sú tilhugsan, að ganga að
eiga nokkura aðra en hina hugljvifu Si Si
— hann hafði komist að því, að svo
hljóðaði nafn stúlkunnar — sárasta
hugarkvöl.
Hann gekk um strætin, gekk marg-
sinnis fram hjá húsi Taleuh, silkikaup-
mannsins. En hann sá ekki Si Si framar.
Ekkert gat hann grunað, að hún væri á
gægjum í glugga svefnherbergis síns og
yrði þess í hvert skifti vör, er hann gekk
fram hjá. Já, hún beið þess jafnvel, að
hann kæmi.
í dag hafði hann reikað út á landsbygð.
Hann gekk milli smjörkál-reitanna; ilm-
andi voru þeir og hvítir blómum. Ilmur
af baunablómum og svefngresi var í lofti.
En Paó Yeng skeytti fegurð jarðarinnar
ekkert.
Hann kom niður að á, og kastaði sér
niður í grasið undir háum bambustrjám,
sem yndislega vögguðu sér fram og
aftur.
Hann huglék nú alla mæðu sína. Hon-
um kom jaftivel til hugar að stytta sér
stundir. En er hann horfði niður í vatns-
dýpið, er sogaði hann til sín, mundi hann,
að hann mátti heldur ekki deyja, því hann
átti enga sonu, er brent gæti prentuðum
blöðum á gröf hans, að sál hans fengi að
hvíla í friði.
Honum var kunnugt um, að faðir hans
hafði þegar talað við Lí Kíang, konuna
gömlu, sem leiddi hugi manna saman til
hjúskapar, og að innan ellefu daga myndi
hún hafa valið honum brúði, — brúði,
sem hann mætti til að taka, eða baka sér
bölbænir allra forfeðra sinna fyrir þann
glæp, að hafa sýnt foreldrum sínum
óhlýðni.
Hann vissi líka, að foreldrar hans höfðtt
gefið Lí Kíang bending um, að þau vildi
láta son sinn ganga að eiga Sie Ling
Yung, dóttur auðuga tóbakskatipmanns-
ins. Það var langt frá því hún væri fög-
ur og illa var hún skapi farin, en faðir
hennar gekk í blárri silkikápu og hafði
bláan hnapp í hattinum.
Ef hann að eins hefði átt kost á að tala
við hana, sem leiða átti hugi þeirra sam-
an, að velja nú beldur Si Si handa bonum.
En allir þektu gömlu Lí Kíang — að það
var lund hennar, að héldi hún að einhverj-
um stæði hugur til annars en hún vildi,
var hún viss með að gjöra þvert á móti
skapi hans.
Þegar nú Paó Yeng lá þarna, heyrði
hann fótatak einhvers, sem nálgaðist.
Hann leit upp og sá Lí Kíang sjálfa,
sem staulaðist eftir veginum og dreifði
eftir sér smá-pappírsskeklum, rauðum,
grænum og gulum. Paó Yeng vissi, að
nú myndi hún ætla að biðjast fyrir við
gröf heiðvirðra forfeðra sinna.