Breiðablik - 01.02.1908, Blaðsíða 13
BREIÐABLIK
141
að segja þjóö vorri sögur af sig-ursæld
kærleikans eins og að rita eina á fætur
annarri af óförum hans? Skvldi sögurnar
úr fornaldarlífi þjóðar vorrar hafa orðið
henni önnur eins auðlegðar-uppspretta,
ef þær heföi verið sögur af óförum einum?
VELDI SANNLEIKANS.
Ó. ÞÚ FJALLDROTNING KÆR!
SETTU SANNLEIKANN HÁTT
LÁTT' HANN SITJA' YFIR TÍMANUM DJARFAN AÐ VÖLDUM
SVO AÐ TUNGAN VOR MÆR
BERI ORÐ HANS OG MÁTT
EINS OG BLIKANDI NORÐURLJÓS FJARST EFTIR ÖLDUM.
Þorsteinn Erlingsson.
Þegar eg var á Rússlandi.
Eftir FELIX HUBEL,
T TIÐ vorum fjögur í sleðanum. Bitter-
• suss, vinur minn, hafði verið þögull
stundarkorn. Alt í einu henti hann vind-
ilsendanum, sem verið hafði einasta um-
hugfsunarefni hans síðasta stundarfjórð-
ung, og sagði: —
,,Sköpun heimsins er listaverk. Guð
var sjálfur myndunar aflið eða vilji hans
réð lögun og lagi. Eg er sannfærður um,
að úrlausn veraldargátunnar væri —“
,,En það var ekki það, sem þú ætlaðir
að segja okkur, “ sagði eg ofur-gætilega.
,,Þú segir þetta satt, drengur minn,
eins og þú ert vanur, “ svaraði hann og
brosti. ,,Eg ætlaði, vitaskuld, að segja
söguna um úlfana, eigi svo mjög þín
vegna, heldur vegna stúlknanna, sem
hafa sýnt okkur þann sóma að fylgjast
með okkur í dag. Það, sem eg var að
segja, hefði samt getað orðið heppilegur
formáli sögunnar, en þú skemdir þann
formála fyrir mér. “
,,Mér þykir vænst um formálalausar
sögur,“ sagði eg. ,,Og kvenfólkið —“
,,Hættu þessu,“ sagði konan mín.
,,Við erum að deyja úr forvitni eftir að fá
að heyra þetta um úlfana. “
Bittersuss byrjaði enn einu sinni:
,,Þegar eg var á Rússlandi —“
,,Þegar þú varst,“ — varð mér nærri
því að hrópa.
,,Ef þú fipar mig aftur,“ sagði Bitter-
suss, ,,svo —“
Eg þagnaði. Jafnvel jungfrú Suse var
að verða óþolinmóð. Á milli dökku
augnabrúnanna hennar voru komnar tvær
djúpar hrukkur, sem boðuðu að hætta
væri á ferðum. Eg hallaði mér aftur á
bak í sætinu. Og um leið og sleðanum
var snúið af alfaraveginum inn í skóginn,
byrjaði Bittersuss sögu sína þriðja sinni.
,,I sambandi við þá sleðaför standa
hryllilegustu endurminningar æfi minnar,
en líka þær dýrlegustu, því áður en sá
óttalegi dagur rann yfir mig, var mér
ókunn dýrð ástarinnar og sú óumræði-
lega tign, sem sú ástríða getur öðlast. “
Hann hneigði höfuð sitt og þagnaði um