Breiðablik - 01.04.1908, Blaðsíða 13

BREIÐABLIK
173
MÓDERNISTA - HREYFINGIN
OG ENSKA KIRKJAN.
J ^UNDÚNA - blaðið Guardian hcfir
rækilega grein um þetta efni, þar
setn fram e.r komiö með marg-a góða hug-
vekj og ágætar bendingar gefnar urn,
hvernig kirkjan ætti að taka nýjum skoð-
unjm. Engin deild kristinnar kirkju hafi
betur lag á þessu en biskupakirkjan enska,
með tvöfaldan arf frjálsra skoðana og al-
mennrar trúar. Hún standi einmitt vel
að vígi með að beita aðferð alveg gagn-
stæðri páfans og páfakirkjunnar, og forða
kristninni frá þeim ófærum, er sú stefna
leiði úti í. Páfahirðin er að gjöra alt,sem
í valdi hennar stendur, til að hrinda öll-
um módernislum út úr kaþólskri kirkju
og láta fylgis-menn þeirrar stefnu velja
milli kirkjutrúar og hugsana-stefnu nýja
tímans.Ætlunarverk ensku kirkjunnar sé,
ekki að sundra, heldur að sameina, að
leiða hið nýja til sætis, en halda þó fast
hinu gamla, að kenna fólki sínu, að
tileinka sér alt það, sem gott er í anda
aldarinnar. Ætlunarverk hennar sé ekki
að eins að sýna, að guðfræðin og náttúru-
vísindin sé ekki öfl hvort öðru andvíg, í
heimi mannlegra hugsana,heldur að bjóða
hinn nýja flokk hugsandi manna velkom-
inn, að svo miklu leyti, sem þeir sé vin-
veittir trúbrögðum og kristindómi, jafn-
vel þó rannsóknaraðferð þeirra og sjónar-
mið sé ólíkt því,sem hún af löngum vana
hefir tamið sér.—Enginn vafi er á því, að
þetta er eina rétta stefnan, sem kirkjan
getur valið sér. Enda hefir það orðið
uppi á tening á öllum öldum, að hún hefir
séð þann kost vænstan. Mótmælenda
guðfræðin væri þá næsta ólík sjálfri sér,
ef hún kæmist eigi hvarvetna að þeirri
niðurstöðu á endanum.
Bonita Estrella.
Eftir marianó CASA-ESCRITO.
H ÆGT og hægt, en stöðugt þó, eins
og væri hún gædd viljaþreki lif-
andi veru, hjúpaði þokan hæðirnar fögru
kring um Monclova. Svefnkyrð lá yfir
litla þorpinu, þar sem það hreiðraði sig
notalega niðri í bollamynduðu dalverpi.
Ómur af háum röddum og skólaust
fótatif barst alt í einu gegn um loftið og
urgaði í eyrum.
,,Kí, jí, Bonita Estrella! Kí, jí, Bon-
ita Estrella!“ hljóðuðu þessar hásu radd-
ir og uppeftir rykuga strætinu flugu fjórir
drenghnokkar, dökkir litum; það skein í
hvítu tennurnar þeirra, er þeir hlógu með
fyrirlitningu, og mögru fæturnir þeirra
mórauðu voru á sífeldu iði eins og spriklið
væri þeim fögnuður. Loks leituðu þeir
athvarfs í verndarskugga kýprus-trjánna
og heyrðist þaðan síðasta ertnis-ýlfur
þeirra. Alt datt svo í dúna-logn.
í rökkur-skímunni grilti í mynd af
konu, sem veitti þeim eftirför með nornar-
legum hefndar-svip. Grjót og óþvegin
illyrði hrutu frá henni í áttina þangað,
sem órabelgirnir höfðu flúið. Það var
fótaspark undir kýprustrjánum eins og
þegar fuglar róta sér í hreiðri, þegar sú,
sem eftirförina veitti, lagði leið sína inn
um garðshliðið mitt.
,,Eg kom með fötin yðar, senóra, ”
sagði hún róleg, eins og væri hún búin
að gleyma þessum síðustu skráveifum.
,,Hvers vegna kalla þessir drengir
þig ,Bonita Estrella’ (fögru stjörnuna)?
spurði eg.
Bernarda var orðin gömul og hrukkótt
og eins ólík stjörnu og framast mátti;
hún dró vindling fram úr einhverju
leynihólfi á flíkum sínum. ,,Æfisagan
mín er raunasaga,” sagði hún með al-
vörusvip; ,,en eg er góð með að segja
yður hana, senóra, ef þér viljið hlýða á
hana. “ Hún hlemdi sér niður á svöl-
ina, og blés smám saman frá sér sterk-