Breiðablik - 01.04.1908, Blaðsíða 14

174
BREIÐABLIK
um reykjargusum úr vindlingnum. Svo
sagði Bernarda mér æfintýr sitt, sem eg
er hrædd um, að glati hennar augurblíða
hreim, þegar eg fer að mj'ndast við að
segja það aftur.
„Þaðvarárið 1847”, tók hún til orða,
fyrsta árið, sem röndótti stjörnufáninn,
sem Ameríkumenn eru svo hreyknir af,
blakti yfir blessaðri Kaliforníu okkar.
Forvitni og snuður-þrá rak þessa æfin-
týra-seggi svo langt suður á bóginn, að
þeir rákust á þetta litla þorp, sem þangað
til hafði fengið að vera í friði.
,,Eg var ung þá, og þó að þér eigið
bágt með að trúa því, senóra, þá var eg
reglulega falleg. Af öllum stúlkunum,
sem þvoðu lín á árbökkunum þarna, var
eg léttstígust og með björtust augu. Orv-
ar forfeðra minna með Indíánum voru
ekki beinni, svo íturvaxin var eg, og
eigi var fjaðurhamur hrafnsins tinnusvart-
ari en hárið mitt.
,,Á þeim dögum átti eg marga unnusta,
en eg leit að eins hýrt til eins þeirra, hans
José Martinez, en í æðum hans rann göfg-
asta blóð ættjarðarinnar. Margir undr-
uðust, að hann skyldi lúta svo lágt að
tjá ástir sínar stúlku, er á degi hverjum
stóð við línþvott á árbakkanum.
„Gitting átti að fara fram að hausti og
José ætlaði að fara með mig út á stóra
nautabúið hans föður síns hinum megin
við Paso de los Robles. En um mið-
sumars-leytið, þegar dagarnir eru bjart-
astir og dýrlegastir, kom ókunnur maður
til Monclova. Hann hét Tómas Perkins
og var frá fjarlægu landi, sem kallað var
Missouri.
,,Með komu hans var eins og alt
breyttist. Eg veit ekki hvernig það gekk
til, en hann varð unnustinn minn. Því
fas hans var ólíkt öllum háttum karl-
manna hér á fósturjörð minni. Hann
flutti mér enga söngva í tungsljósinu og
ekki stóð hann heldur og einblíndi lengi
á gluggann minn, eins og siður er ungra,
ástfanginna manna með oss. Hann var
eigi stöðugt að vinna mér trúnaðar eiða,
en—hann borgafti mér vel fyrir þvottinn
á skyrtunum sínum.
,,Að eins eitt hinna mörgu gælu-nafna,
sem æskumenn vorir velja unnustum sín-
um, lærði Ameríkumaður þessi, og það
var þetta, sem stákaúrþvættin hrópuðu
eftir mér í kveld, Bonita Estrella. Því
nafni nefndi hann mig oft og gjörði mig
glaða og hróðuga. Dag einn sagði hann
við mig: ,Bernarda, næstu viku ætla
eg að haldá heim aftur til gamla Miss-
ouri. Eigum við ekki að giftast og svo
fer þú með mér? Hvað segir þú?‘ “Eg
leit niður á stuttapilsið mitt og kýrleður-
skóna, og svaraði:1 Eg get ekki látið sjá
mig í þessum görmum hjá fólkinu þínu.‘
,,‘Auðvitað ekki’, svaraði hann, ,en á
morgun ætlar konan hans Rogers að
fara til Monterey, og eg skal láta hana
koma með fegursta búninginn handa þér,
sem þar er hægt að kaupa. Hún kemur
aftur á mánudagsmorguninn og svo lát-
um við gamla prestinn þinn gefa okkur
saman sama kveldið. Daginn eftir leggj-
um við af stað til Missouri. Eg er ekki
óhræddur um, að þar kunni að vera
stúlka, sem verðar nógu reið til að reita
af sér hárið, þegar hún sér hana Bonita
Estrella. Alt þetta talaði senor Perkins
með einkennilegum hættiættjarðar sinnar.
Hann blístraði, þegar hann gekk frá mér.
,,Kveld þetta gekk eg gegn um olíu-
viðar lundinn < hjá Mission', þar hitti eg
José Martinez. Eg ætlaði að ganga fram
hjá honum með kulda og þögn, en hann
gekk í veg fyrir mig og sagði: Því ert
þú svo vond við mig, Bernarda mín?‘
,,Eg svaraði: ,egerekki lengur Bern-
arda þín. Eg er Bonita Estrella hans
senor Perkins,’ og. svo gekk eg hróðug
frá honum.
,,Næsta þriðjudag, um miðjan dag, fór
eg heim til senóra Rogers; hún sagði við
mig:‘ Perkins er heimskingi. Eg skal
hjálpa þér í þessar fatatuskur og svo
getur þú farið ofan að lækjarbugðunni og