Breiðablik - 01.05.1908, Blaðsíða 3

BREIÐABLIK
179
samtíðar sinnar. Hann skilur,
það er skaðræði að loka huga sinn
inni í hug'sunum liðinna alda og
skilja eigi sína eigin.
Trú og þekking er eitt í insta
eðli. Það er oss mönnum að
kenna, ef vér sjáum eininguna
ekki. Eitt af sjálfsögðustu‘ætlun-
arverkum kristins manns er að
samþýða trú sína þekkingu aldar-
innar.
Þetta litla tímarit hefir verið til
um tvö ár.
Hvað hefir það haft fyrir stafni?
Með biskupinum hefir það stigið
í stólinn og bent lesendum sínumá
manninn. Einmitt þá mynd af
sönnum manni, sem hér hefirverið
dregán upp. Fyrir sjálfum oss og
öðrum höfum vér verið að leitast
við að afhjúpa hinn sanna mann.
H vernig það hefir tekist, vitum
vér ekki—sjálfsagt mikið lakar en
skyldi. Vanþörf hefir þess naum-
ast verið. Oðrum myndum og
öðrum hug’arstefnum er haldið
fram. Látum hvern velja það,
sem hann sér sannast og réttast.
Sú hugarstefna, sem tímarit
þetta hefir haldið fram, hefir verið
að brjótast fram í þjóðh'finu kring
um oss, síðustu áratugi. Hennar
verður vart svo að segja í hverri
blaðagrein, sem rituð er, hverri
prédikan, sem flutt er, hverju við-
tali, sem átt er við upplýsta menn.
Vestur-íslendingar verða að
undri, svo framarlega sem þeir
láta þrýsta sér inn í þröngsýni og
þekkingarfordóma liðinna alda,svo
heimatrúboðssLefnan danska verði
ofan á hjá þeim.
F. J. B.
BARÁTTA OG DRENGLYNDI.
KKERT er jafn-sjálfsagft í lífinu og
baráttan. Án hennar má enginn
maður vera og—engin þjóð. í henni
þroskast mannsandinn og lundernið. í
henni brýzt sannleikurinn til valda í
mannssálunum. Vegna hennar öðlast
þjóðirnar meira og meira frelsi og láta sér
smá-lærast með að fara. Sökum henn-
ar þokar mannkyninu áfram í skilningi
og og þekkingu. Af hennar völdum
myndast mest af andlegum vorgróðri hér
á þessari jörð. Án hennar verður lífið að
lognmóki og stöðupolli.
En baráttan hefir hættur í för með sér
og fyrir þeim má enginn loka augum.
Baráttan er við menn og um málefni að
býsna rniklu leyti. í raun réttri keppa
allir að sama marki. En þeir vilja halda
sína leiðina hvor og þrátta um stefnur.
Seinast gleyma þeir bæði markmiði og
stefnum og fara að vinna hver örðum alt
mein, er þeir mega.
Baráttan snýst of oft upp í mannhatur,
úlfúð, óvild.
Óvildin gjörir menn að ódrengjum ;
menn ráðast hver á annars mannorð,
hnekkja hver annars sóma, geta ekki
minst hver á annan nema urra.
Að þessu er öllum hinn mesti voði.
Þjóð vor stendur uppi í meiri baráttu
nú en ef til vill nokkuru sinni áður.
Enginn skyldi baráttuna harma, en leit-
ast við að eiga í henni drengilegan þátt.
Með því einu móti ber hún þann árangur,
sem til er ætlast. Annars getur úr henni
orðið ný—Sturlungaöld.