Breiðablik - 01.05.1908, Blaðsíða 5
BREIÐABLIK
181
kveöa niður í íslenzku þjóðlífi af öllum
mætti, hvar sem það birtist.
Sá var aðal-tilgfangmr Vafurlogfa. Það
kann að hafa tekist miður en skyldi. En
óþarft var það ekki, og furða, að nokkur
gfóður maður skyldi hafa ímugust á.
Vera má, að þjóðlífsbaráttan eig'i fyrir
höndum að harðna. Ef til vill eru það út-
varðarskilmingar einar, er vér höfum enn
séð. Um glæsilegan sigur er hégómlegt
að tala. Hann er vanalega lengi á leið-
inni. Einn sáir og annar uppsker.
En drenglyndið er sjálft sigur. Sá
stærsti, sem unt er að vinna.
Ymsum nægir það ekki. Þeir ætla að
koma meira til leiðar á annan hátt. Ber-
serkir vilja þeir vera og með berserks-
gangi ætla þeir að koma öllu til leiðar.
Svo tala þeir lítilsvirðingar-orðum til
allra, sem hvorki vilja vera berserkir, né
ganga berserksgang.
Jafnvel í fornöld voru berserkir ekki í
miklum metum. Orðstír þeirra var fremur
lélegur. Misjafnlega vildi það gefast, er
þeir voru leigðir til liðveizlu. Gæfulitlar
voru oftast hamfarir þeirra.
Og svo virðist það enn. Það er oftast
meiri styrkur í hógvæð en hamförum.
Dæmisagan um faríseann og tollheimtu-
manninn hreinsaði musterið betur en
svipan.
Til er heilmikið af háværum, herskáum
kristindómi, sem reka vill kylfu rétttrún-
aðarins í koll öllum þeim, er eigi hugsa
eins og áður hefir verið hugsað, í öllum
efnum, og er með hana stöðugt á ferðum.
Á þeimberserksgangi ber nú meir og meir
í þjóðlífi voru. Er hann til góðseðaekki?
Býr gæfa og sigur undir þeim höggum ?
Alt þetta eru hugsanir, sem umrædd
bók bendir á. Eru þær óþarfar? Ætti
þær ekkert bergmál að eiga í hjörtum
rétthugsandi manna?
Skyldi eigi sá maður, sem þetta sinn
hefir andaíft þeim, vera þeim samþykkur
í hjarta, er hann hugsar sig betur um ?
ÞEIRRA VAR SÖKIN MEST.
Eftir síra Jón Helgason.
^*OK Pílatusar var mikil, sök borgar-
múgsins var og mikil, en mest var
þó sök prestahöfðingjanna og hinna skrift-
lærðu. Því segir og Jesús við Pílatus:
,,Sá er enn sekari sem ofurseldi mig þér. “
Bak við þenna átakanlega harmleik,
sem lauk með því,að hið bezta, hreinasta
og fullkomnasta mannslíf, sem lifað hefir
verið á þessari jörð, sloknar á kvalakrossi,
stóðu hinir andlegu leiðtogar lýðsins,
prestarnir og hinir skriflærðu,þ. e. helztu
guðfræðingar þjóðarinnar. Veirra var
sökin mest.
Þetta er ef til vill lang-átakanlegasta
atriðið í píslarsögu frelsara vors, að ein-
mitt þeir mennirnir, sem sízt het'ði mátt
ætla slíkt, mennirnir, sem höfðu daglega
umgengni sína í musterinu, tóku daglega
þátt í bænahaldinu, uppbvgðu daglega
sjálfa sig og aðra með orði guðs, voru
daglega önnurn kafnir af íhugan hinna
helgustu og dýrmætustu málefna þjóðar
sinnar og voru því af almenningi álitnir
meðal hinna ágætustu og eftirbreytnis-
verðustu manna þjóðarinnar — einmitt
þessir menn verða valdir að kvölum og
krossdauða frelsarans.
Rétt álitið hefði mátt orða lið trúarjátn-
ingarinnar á þessa leið : ,,Píndur undir
Pontíusi Pílatusi að tilhlutan helztu
guðfræðinga þjóðar sinnar!“ Því þeirra
var sökin mest. Það voru hinir réttrúuðu
guðfræðingar Gyðinganna, mennirnir,
sem kunnu lögmálið og spámennina upp
á sína tíu fingur og heimtuðu bókstaflega
hlýðni við hvert orð þess, er frá upphafi
rísa gegn Jesú, tala illa um hann, reyna
að gera hann tortryggilegan í augum
lýðsins, ofsækja hann á alla vegu og
linna ekki látum fyrri en þeir hafa tekið
hann hönduni og framselt hann bundinn í
hendur Pílatusi. Það voru þeir, sem þar
bera lognar sakir á hann og æsa múginn