Breiðablik - 01.05.1908, Blaðsíða 11
BREIÐABLIK
187
Anders Hovden, norskt skáld og íslands-
vin, hljóðar svo:
Lát, Island, atalt rísa
þinn unga fána hátt,
sem svanvæng Ijósan lýsa
við lagardjúpið blátt.
Þín börn um heiminn hafa
svo helga borið glóð,
að sú er sjálfsögð krafa
að sjálfráð verði þjóð.
Lát sæblátt mæna merki
og mjallhvítt yfir flóð
og krefst í vilja ogf verki
að verða alfrjáls þjóð.
Hún flýði í fjallvernd þína
hin forna landnáms þjóð.
Lát frelsisfánann skína
sem forna mannvits-glóð.
SÓLLAUKUR.
(,,Anemone“)
I sólskinsblett’ á hæsta hól
Sem hallaðist að aprílsól,
Sem fvrsta viðbragð vorgróðans:
Úr visnan yddi á græn-koll hans!
En flókahetta á höfði var,
A heiðum röggvarfeld hann bar.
Því svöl var fold og tjúkug-t loft,
Og frostnæturnar langar oft.
Og næðings kul blés illa um
Hvern angurgapa á nærklæðum —
En þó að tog hans þætti grátt
Var þelið niðr'í: silki blátt.
Hann hækkaði og hékk við völl,
og hretin stóðst og lifði öll.
A ,,sumardaginn fyrsta1, fyrst
Hans flókagríma opnaðist.
Þar stóð hann himinbogablár,
I brekkunni með sólgylt hár !
Og skálin hans var gul sem gull,
Af geislum sólar barmafull.
Og blöðin ljósblá lyft og þönd
Sem loftheiðríkja í bikars rönd.
En undir börmum ýrði í rautt,
Sem æðablóð þar glitti blautt.
Æ, komdu sæll ! Eg syng um þig,
Þú sumargjöf í ætt við mig,
Sem sprettur upp og fellur fyrst,
Sem fyrstur hefir átt og mist —
Um vöggu og gröf hvers vökumanns
Eg vefði þig í sveig og krans.
1908.
Stephan G. Stephansson.
LATI-BEPPÓ.
Eftir HANS HOFFMANN.
f
J BUAR Capri-eyjareru ötult og iöiö fólk.
t>að var engin furöa þó það kaliaði
Beppó strákinn mestá letiblóð og ónytj-
ung. í raun og veru var ómögulegt \ ið
hann að tjónka. Foreldrar hans höföu
reynt með öllu móti að halda honum til
vinnu, en alt kom fyrir ekki. Þau höfðu
látið hann hjálpa til í víngörðum og við
olíuvið; hann hafði verið sendur til sjávar
með fiskimönnum ; hann hafði borið grjót,
en það var stúlkna vinna á Capri. í
hvert skifti hafði hann verið sendur heim
aftur eftir fáa daga með skömmum fyrir
óumræðilega leti. Enginn vildi taka
hann aftur, sem eitt sinn hafði haft hann.
Foreldri hans, sem voru fátæk, höfðu
engin önnur ráð, en láta hann bíta bitann
með sér, þó lítill væri.
Dag einn lá lati-Beppó í sólunni í nánd
við gufuskipalendinguna, og sýndist sofa.
I raun og veru var hann að njóta dag-
drauma sinna með hálflokuð augu. það
var gagnstætt lífsskoðan hans að nota
frjálsræðistímana til svefns, af þeirri ein-
földu ástæðu, að þá glataði hann fullri
meðvitund um sitt indæla iðjuleysi.
Gufuskip var nýlega lent og farþegarn-
ir voru að stiga á land. Drengsnáðar,
kvenfólk og karlmenn þrengdu sér utan að
þeim í óskaplega bendu; menn hljóðuðu,
hrundu og stjökuðu. Þér hefði getað til
hugar komið, að þetta ókunna fólk,alveg
nýkomið,væri fallið í ræningja hendur,sem
hefði rán og gripdeildir í huga. í raun og