Breiðablik - 01.11.1913, Qupperneq 8

88
BREIDABLIK
forlikte veröldina viS sjálfan sig1' —
segir hjá GuSbrandi). AuSvitaS gæti
forsetinn lagt þann úrskurð á úr for-
setastól sínum, aS þessar útleggingar
séu rangar (þótt þær séu orSrétt þýS-
ing gríska textans); en naumast mun
hann væna þá menn, er aS þeim hafa
unniS, því, aS þeir hafi hallast að arí-
anskri eSa únítariskri villu, og gert sig
seka í því að hafna „guðlegu eSli og
uppruna (guSleik) frelsarans"?
En þegar nú þessu er svona fariS,
aS orSin „guð var í Kristi11 eru ský-
laus kenning nýja testamentisins, Jesú
sjálfs og Páls postula, þá fer þaS líka
aS verSa fremur ástæSulaust aS
hneykslast á hinum ummælunum, sem
forsetinn hefir hneykslast á, aS Jesús
hafi verið „fyltur guSi [sbr. líka orS
mín „guSfylt sál“] og opinberandi oss
guS“ og að „guS komi á móti oss í per-
sónu mannsins Jesú“ — því aS auk
þess sem þau eru í mesta máta sam-
kvæm beinum ritningarorSum (sjá
Kól. 1, 19. 2, 9. Jóh. 1, 14. 18. 1. Tim.
3, 16. o. fl. st.), þá ætti hvert manns-
barn aS geta séS, aS þau leiSa beint
af hinu.
Þó tekur út yfir þegar forsetinn
stendur steini lostinn gagnvart þeim
ummælum, aS „Jesús hafi veriS hér í
heimi það sem vér vonum aS verða
annars heims“ — þessum orðum sem
fá svo á forsetann, aS hann dregur af
þeim ályktanir, sem ganga brjálsemi
einna næst. En hér hefir síra FriS-
rik Bergmann þegar gert mér þann
vinargreiða, aS bregSa ljósi upp yfir
biblíuþekkingu forsetans, svo aó eg get
leitt þetta atriSi hjá mér. Þó vildi eg
mega skjóta því aS forsetanum, hvort
hann ekki vildi undirstrika í nýja
testamentinu sínu þessar ritningar-
greinar : Róm. 8, 29. 1. Kor. 15, 49.
2. Kor. 3, 18. Fil. 3, 21. 1. Jóh. 3,
2., ef ske kynni, aS þaö gœti varSveitt
hann frá að flaska a,ftur á jafn augljósu
efni og þaS er, aS hér er um fullkom-
lega biblíulega hugsun að ræða, og þaS
þá hugsun, sem allar kröfur nýja testa-
mentisins um eftirbreytni eftir Kristi,
byggjast á.
í II.
En þetta átakanlega fátæktar-vott-
orS hefSi forsetinn áreiSanlega ekki
fariS aS gefa sjálfum sér, ef hann hefSi
ekki jafn-framt því aS vera ókunnugri
nýja testamentinu sínu en einum presti
sómir, veriS lakar aS sér í guSfræði,
bæSi nýrri og gamalli en vansalaust
getur talist einum kirkjufélags-forseta,
er vegna stöSu sinnar álítur sig eiga
erindi fram á ritvöllinn sem guðfræSi-
lega mentaSur maSur. MikiS af þeim
fítonsanda, sem forsetinn er altekinn
af gegn nýju guSfræSinni (eg tala nú
ekki um suma skjaldsveina hans eins
og þann óskaplega höfund grein-
arinnar : „Umbœtur“ nýju „guSfræS-
innar“ í Sam. marztölubl. þ. á.) er
fyrst og fremst sprottið af rétt ótrú-
legri vankunnáttu á einmitt þeirri
guðfrœði, sem hann álítur sig kallaö-
an til aS verja. Og þess vegna verS-
ur honum sú skissa á aS andæfa gam-
alviSurkendum kenningum sinnar eig-
in guSfræðistefnu svo sem ný-gu8-
/rœSílegum villukenningum. Gerum
ráS fyrir að forsetinn hefSi haft þó
ekki væri nema dálitla nasasjón af
allra helztu trúfræSiritum mótmæl-
enda frá siSbót fram til vorra tíma,
mundi hann þá — þrátt fyrir van-
þekking sína á nýja testamentinu —
hafa getaS flaskaS jafn-eftirminnilega
á annari eins hugmynd og þessari