Breiðablik - 01.11.1913, Qupperneq 14

94
BREIÐABLIK
víst óttalega óguðlegt". ,,Það jafnar
sig- alt“, segir fóstra hans. ,,Biddu guð
að h álpa þér til að vera æfinlega góður“.
Og svo kysti hún hann. Það varð ekkert
af hýðingunum.
Fóstra Jóns lifði lengi eftir þetta.
Lergi eftir að hann var orðinti fulltíða'
maður áttu þau tal saman um eitthvað
svipað. Hann var þá dapur í bragði;
Traust hans á mönnunum horfið og traust
þeirra á honum. Hann skalf í næðingn-
um. Þá minti fóstra hans hann á sög-
una. ,,Ertu raunamæddari nú en þá?“
— ,,Eg veit það ekki“, sagði hann, ,,en
eg veit að þetta, sem nú er um að tefla,
er einn af hryllilegustu veruleikum lífs-
ins og ekki hégómi, eins og þá“. — ,,Af
hverju veiztu það?“ sagði fóstra hans,
en hann svaraði ekki. Þá segir hún : ,,Ef
við komumst einhvern tímann svo langt
að sjá það, að allar okkar áhyggjur og
sorgir og móðganir og reiði, og alt þetta
sem þjáir þig nú, er ekki annað en barns-
legur hégómi, ekki annað en skuggar af
hrófatildri heimskunnar— skuggar, sem
verða að engu, þegar hrófatildrið hrynur
— þá sjáum við líka, að við höfum verið
börn, alveg eins og þú sér nú, að við
höfum verið börn, — alveg eins og þú
sér nú, að þú varst barn, þegar marjas-
inn olli öldugangi í sál þinni“. — ,,En
ef við komust aldrei svo langt ?“ sagði
Jón. — ,,Þá, er það af því, að við slokn-
um.út af. Og þá er alt hégómi",
sagði fóstra hans.
Tilgangur sögu þessarar er að varpa
Ijósi yfir eitt af allra-almennustu fyrir-
brigðum mannlegs lífs. Það er kvíðinn,
sem upp rís í sálum vorum fyrir hinu og
þessu fram undan. Hann verður ósjald-
an svo sár og tilfinnanlegur, að kvíðaefn-
ið verður sama sem ekkert;þegar vér hugs-
umumþað,sem fram við oss kemuríraun
og veru. Sálarangistin sem vér komumst í
út af einbverjum hillingum hugarins fram
undan er oft svo óumræðilega mikil. En
þegar það sem komið hefir slíku ölduróti
af stað í huga vorum, kemur fram, skil-
jum vér hve mikii börn vér vorum. Alt
er af því spunnið, hve vantraustið er mik-
ið í sálum vorum. Vér kvíðum því ein-
lægt annað slagið og sumir jafnvel stöð-
ugt, að tilveran sé í illum höndum, að
alt muni leiðast út svo, að það verði til
sem allra mests sársáuka og kvalraeðis.
Og þó erum vér alt af stöðugt að reka
oss á hitt, að tilveran er í góðum hönd-
um — kærleiksríkum föðurhöndum, sem
einlægt eru að greiða úr öllum vanda,
gera gott úr hverju kvíðaefni og koma
mönnunum í skilning um, að kvíðaefnin
sé hugarburður og hégómi. Hverju
mannsbarni sjálfsagt að treysta, —
treysta því að alt fari vel áendanum. Því
lífið er sigur.
Framhald í næsta bl.
KVEINSTAFIR.
Forseti Kirkjufélagsins hefir ritað dá-
lítinn greinarstúf í október-blað Sam.,
sem hann nefnir : ,,í rósemi og trausti
skal styrkur yðar vera“. Hann telur
þar upp með eigi litlum drýgindum afreks-
verk Kirkjufélagsins í seinni tíð og má
hann það, sé honum nokkur huggun að í
raunum sínum. Flestum munu finnast
afreksverk þessi raup eitt og hrófatildur,
sem að eins er gert til að sýnast, en
Kirkjufélaginu lítill vegsauki. En vel-
komið er forsetanum að telja þetta upp-
sér og félagsskap sínum til frægðar. Eg
minnist ekki á þetta í þeim tilgangi að
meina honum það. En hann hefir flétt-
að fáein orð inn í þetta greinarkorn, sem
ekki má með öllu leiða hjá sér. Þau eru
út af deilunum, sem hann hefir lent í nú
í sumar og var sjálfur uppbaf að með ó-
svífnum árásum á þá, sem aðrar skoðan-
ir hafa á trúmálum en hann. Ut af því
að honum skyldi andmælt eða ummælum
þeim, er hann kom fram með, (arast hon-
um svo orð :