Dagsbrún - 22.08.1915, Blaðsíða 2

26
DAGSBRÚN
sem verkamenn í Rvík vakna og
sjá að þeir þurfa ekki að vera sí-
ánauðugir þjónar embættismanna
og kaupmanna. En þá þarf að
bæta nýjum lið á dagskrána.
Skrifstofan þarf að gera fleira en
að ráða fullorðið fólk. Hún þarf
líka að ráða kaupstaðarb'órn í
sveit.
Þetta mál kann sumum að
þykja lítilfjörlegt mál, en svo er
ekki ef betur er að gáð. Verka-
menn í Rvík eiga yfirleitt mörg
börn, en hafa lítil laun. Af þessu,
einkum launakjörunum, leiðir að
þeir búa í lélegum húsum, haía
fátæklegt fæði og allan aðbúnað.
Mjög margir þeirra eru aðfluttir
úr fjarlægum sveitum og þekkja
engin heimili á nágrenni Rvíkur.
Eða að þó þeir þektu einhverja, þá
hafa þeir ekki tíma og tækifæri
til að koma börnum sínum þang-
að. Af þessu leiðir það, að verka-
menn í Reykjavík.eiga mun erfið-
ara með að koma börnum sínum
í sveit á sumrin heldur en efnaða
fólkið, sem síður þarf þess þó
með, af því að þar eiga börnin við
betri kjör að búa heima fyrir.
Sjálfsagt þarf ekki að eyða
miklum tíma til að sanna, að
stálpuðum börnum sé hollara að
vera í sveit á sumrin heldur en
að veltast á götunum í Rvík, eða
vera í snúningum fyrir kaupmenn,
sem þó er helzta úrræðið. Flestir
munu sammála um að svo sé.
En þessu verður ekki kipt í lag
fyr en fenginn er staður (skrif-
stofa) sem hefir sambönd út um
alt Suðurland og héruðin við
Faxaflóa, og getur útvegað hverju
heilbrigðu og stálpuðu barni úr
höfuðstaðnum sumarvist á góðu
sveitaheimili, og haft einskonar
eftirlit með að réttilega og vel sé
með börnin farið. Slíkt eftirlit
mundi verða tiltölulega auðvelt
þegar skrifstofan væri vel komin
á laggirnar, hefði góð sambönd
og vissi frá börnunum, hvernig á-
statt er á þeim heimilum þar
sem þau hafa dvalið, og þeim
næstu. Væri farið illa eða ómann-
úðiega með barn væri skrifstofan
á bak við og gerði málið að blaða-
máli. Mjög fáum bændum væri
sama um að fá slíka opinbera
ráðningu. Það mundi spilla fyrir
þeim á fleiri en einn veg. Hins-
vegar hlýtur bændum að vera á-
hugamál að fá efnileg börn til
smávika yfir sumarið til að spara
sér dýrara vinnuafl.
Ráðningarskrifstofumálið ætti að
koma fyrir bæjarstjórn í vetur,
undirbúið af verkamannafélögun-
um í Rvík og Hafnarfirði. Skrif-
stofan ætti að vera undir eftirliti
þessara félaga og stæði að nokkru
af þeim, en að nokkru af bæjar-
sjóðum Reykjavíkur og Hafnar-
fjarðar. Hún ætti að ráða fullorðið
fólk, konur og karla, sem þess
óskaði og hvaða vinnu sem það
vildi stunda. Og hún ætti að
koma börnum verkamanna fyrir,
til sumardvalar, á góðum sveita-
heimilum.
Þetta mái á að geta haft eina
þýðingu enn. Það á að geta sýnt
verkamönnum Rvíkur inn i hug-
skot bæjarfulltrúa sinna. Þetta mál
er svo vaxið að þar er ekki nema
um eina leið að velja, öllum þeim
sem vilja vel fátæklingum bæjar-
ins. Þeir menn verða því fylgj-
andi. En hinir, sem verða á móti
því eru líklega meiri vinir annara
stétta. Þeir hafa annað dýrmætara
um að hugsa heldur en það, hvort
' fátækur verkamaður hefir vinnu
eða er atvinnulaus. Og þeir kenna
ekki í brjóst um börn þeirra
snauðu og vinalausu, sem ekki íá
neitt eiginlegt sumar að sjá á
rykugum og óþrifalegum götum
höfuðstaðarins.
Viðar.
Kuldar í Noregi.
Norska blaðið „Aftenposten",
segir að margar frostnætur hafi
komið þar í landi í Júnímánuði.
Skyldi hafa frosið nokkuð í þeim
mánuði hér?
Kaupfólag’.
Kaupfélög eru nú komin á, hér
og þar um alt land, en einkenni-
legt er það, að þar sem þau
hefðu átt að vera búin að ná
mestri útbreiðslu, sem sé í kaup-
stöðunum, einmitt þar gætir þeirra
minst. Þó flest þeirra hafi þar
sölubúðir sínar, þá eru það ekki
kaupstaðarbúar, sem eru félags-
menn, ekki einu sinni í blómleg-
asta kaupfélaginu á landinu, Kaup-
félagi Eyfirðinga, sem hefir aðal-
aðsetur og útsölu á Akureyri. Og
þar, sem af öllum stöðum á land-
inu virðist hægast fyrir kaupfélag
að starfa, ]). e. í sjáJfum höfuð-
stað landsins, þar er kaupfélag
alls eigi til. Hór hafa að sönnu
verið kaupfélög, er hafa farið um
koll, en engum, sem málið er
kunnugt, dylst af hverju þau koll-
sigldu, né getur efast um orsak-
irnar, sem urðu til þess að granda
þeim, hefðu ekki þurft að vera
til. En þessar mishepnuðu til-
raunir hafa orðið til þess, að draga
úr mönnum, að reyna á nýjan
leik, að koma hér á kaupfélagi,
þó auðsætt sé, svo sem þegar er
fram tekið, að hvergi á öllu land-
inu mundi slíkur félagsskapur geta
þrifist betur en einmitt hér í
Reykjavík, ef vel væri um hnút-
ana búið. Og aldrei hefir þörfin
fyrir kaupfélag verið meiri en nú,
ekki sízt, þegar útséð ætlar að
fara að verða um’það, að það verði
ekki áframhald á landsjóðsvöru-
kaupunum, sem byrjað var á í
fyrra, þrátt fyrir það, þó almenn-
ingi ríði enn þá meira á því nú,
en þá, að fá vörurnar eins vand-
aðar og ódýrar og unt er. Sökum
efnismergðar verður ekki komið
að í þessu blaði langri grein um
þetta mál, sem þó er eitt af allra
mestu þarfamálum alþýðunnar hér
í borginni, og því mun verða rætt
ítarlegar í næsta og næstu tölubl.
þessa blaðs.
Þorgils gjallandi.
Nú er stirnuð hönd, sem hög
hélt á góðum penna,
hans er æðstu lífsins lög
lýðnum vildi kenna.
Hans voru sögur ljós og líf,
lýðnum vegar-stjarna,
andinn göfgi ást og hlíf
óhamingu barna.
Hljómaði vítt um breiða bygð
blíða málið skýra:
þýddi atlot, traust og trygð
tilfinningar dýra.
Þorgils dýrum krýna krans
konur lands og synir;
lengi munu minnast hans
manna og dýra vinir.
Gráta fossar fallandi,
færist þögn um dalinn;
nú er gengin Gjallandi
guða- inn í -salinn.
Magnás Gislason.
Síminn.
(Ritað á samtalsbeiðnis-miða).
Síma-afgreiðslan hér í Rvík, og
líklegast alstaðar um land, er,
hvað samtölunum viðvíkur, alveg
dæmafátt hneyxli. Þráfaldlega
kemur það fyrir, að menn bíða á
annan klukkutíma á stöðinni eftir
sambandi, og verða þó að fara án
þess að ná táli af þeim, er þeir
vildu. Um daginn reyndi einn al-
þingismaður í þrjú kvöld í röð
að fá samband við Seyðisfjörð, en
árangurslaust. Það vantar alveg
herfilega símaþræði, að minsta
kosti einn án millistöðva milli
ísafjarðar og Borðeyrar, einn án
millist. milli Seyðisfjarðar og Ak-
ureyrar, tvo án millist. milli Ak-
ureyrar og Borðeyrar, og þrjá án
millist. milli Borðeyrar og Reykja-
víkur.
í landi, þar sem póstgöngurnar
eru jafn tregar og Þeer eru hjá
okkur, er meiri þörf á góðu tal-
síma-sambandi en annarstaðar,
þar sem járnbrautir liggja um
landið þvert og endilangt, og færa
mönnum að morgni þau bréf, er
látin voru í póstinn kvöldinu áður,
á öðru landshorni.
En það er nú ekki nóg að fjölga
símunum, það þarf líka að fcera
niður talsímagjaldið um helming.
Þegar hingað er komið greinar-
lestrinum mun margur gætinn
ffesari spyrja: „Verða þetta þá
ekki afskaplega aukin útgjöld fyrir
landssjóð ?“ Skal fyrst, áður en
spurningu þessari er svarað, bent
á, að þegar um fyrirtæki er að
ræða, sem rekin eru af landssjóði,
þá er á tvent að líta, beinan hag
landssjóðs og beinan hag þegnanna
(og þar með óbeinan hag landssjóðs).
Hér þarf víst ekki að skýra hver
yrði beinn hagur íslenzkra þegna
við það að símagjöldin væru færð
niður um helming og línunum
fjölgað, en þó skal bent á eitt,
en það er: hve lífgandi og fjörg-
andi áhrif það hefði á fólkið út
um sveitir, ef það, þegar skugga-
löng skammdegisnóttin grúfir yfir
(varir nálega allan sólarhringinn)
hefði tækifæri til þess fyrir lítið
verð að hafa fréttir af kunningj-
unum hér og þar um landið, eða
fá fróttir þaðan af landinu sero
lífæðar þjóðarinnar slá hraðast.
Pað verður alveg eins skemti-
legt að eiga heima í sveit á ís~
landi, eins og í hverju öðru landR
þegar þær þrjár verklegar fram-
farir eru komnar á, er nú skulu
nefndar: s. s. heilnæm og smekk~
leg Injbýli, raflýsing, og talsími á
livern bæ. Ekkert af þessu þarf aft
liggja mjög langt fram í tíðinni.
En það var hagur landssjóðs,
sem lesarinn ef til vill vildi spyrja
um, en um hann er það að segja,
að síminn mundi þá að líkinduro
svara mikið betur kostnaði en nú,
því ef gjaldið væri fœrt niður um
helming, mundi notkun símans-
þrefáldast.
* *
#
Eftirvari. Grein sú, er hér er
á undan, er skrifuð á símastöðinni.
Hafði sá er þetta skrifar fengið
tilkynningu um að koma þangað-
stundvíslega kl. 11, til þess að
tala við Akureyri. Kl. 12, eða eftir
rétta klukkustundar bið, fékkst
sambandið. Skyldi annað eins þekkj-
ast í Rússlandi?
Það eru víst fáir, sem hafa tíma
til þess að bíða þannig, að minsta
kosti hafði þessi maður ekki tíma
til þess, og hann mundi alveg hafa
gengið af göflunum, hefði eigi svo
vel staðið á, að hann af tilviljun
hafði bók með sér, sem hann lauk
við að lesa þar, og hann að öðru
leyti gat notað tímann til þess
að skrifa greinina hér á undan.
Næst þegar hann er kvaddur á
símastöðina, ætlar hann að vera
betur undir það búinn, og hafa
með sér ferðascgu Eggerts Ólafs-
sonar, eða 1001 nótt, (eru það ekkr
5 bindi?)
Jón Skýri..
Það er dauði og djöfuls nauð,
er dygðasnauðir fantar
safna auð, með augun rauð,
pá aðra brauðið vanlar.
Sig. Breiðfjörð.
Málverkasýningu
halda þau þessa dagana í Barna-
skólahúsinu, ungfrú Kristín Jóns-
dóttir frá Arnarnesi og Guðmund-
ur Thorsteinsson. Eru þar alls
á annað hundrað málverk að sjá,
og mörg mjög falleg. Er hér tæki-
færi til þess að eignast fyrir lítið
fé, málverk, er sönn veggprýði er
að, og sem eftir 10—20 ár, að
öllum likindum, verða orðin mörg
hundruð króna virði. Sá, sem
þetta ritar, gekk eitt sinn fram
hjá listaverkaverslun í Khöfn, og
voru þar tvö örsmá (1 ferfet hvort)
málverk eftir Kröyer, ef málverk
skyldi kallast, því það voru miklu
fremur uppköst að málverkum.
Þau kostuðu 28 hundruð kr. ann-
að, en 25 hundr. hitt! Yarla er
þó von á, að neitt þessara mál-
verka stigi að sama skapi gífur-
lega, og þessar smámyndir, en það
má nú líka fyr vera, en að það
sé svona mikið. Grein um lista-
fólk þetta seinna.
DAGSBRÚN
27
Frá Akureyri
var sent svohljóðandi símskeyti:
Alþingi.
Reykjavík.
^ér leyfum oss hér með að
skora á hið háa Alþingi að af-
nema tolla af aðfluttum nauð-
synjavörum og í staðinn leggja
ntflutningstoll á þær íslenzkar
vörur, sem eru í óeðlilega háu
verði vegna ófriðarins.
Einnig að útvega landinu nauð-
synjavörur og úthluta þeim á
sama hátt og siðastliðið ár.
Akureyri 8. Ágúst 1915.
F. h. Iðnaðarm.fél. Akureyrar
Oddur Björnsson, Bjarni Einarsson,
Sig. Sigurðsson.
F. h. Trésmiðafél. Akureyrar
Jón Guðmundsson, Erl. Friðjónsson,
Eggert Melstað.
F. h. Verkakvenfél. Einingin
Guðlaug Benjamínsdóttir,
Ingibjörg Jóhannesdóttir,
Hallfríður Jóhannsdóttir.
F. h. Verkamannafél, Akureyrar
Jón Friðfinnsson,
Halldór Friðjónsson.
Frá Alþingi.
Póstsparisjóðir. Frumv. um
stofnun þeirra er fallið. Málið er
Þó mjög merkilegt, enda verður
bað vafalaust tekið upp á næsta
Þingi.
Dýraverndnn. Frv. um það
bera fram þingmenn Reykjavíkur.
Aðalatriði að misþyrming á skepn-
um sé látin valda alt að 1000 kr.
sektum, og að allir búandi menn
séu skyldir að hafa til hús yfir
allar skepnur sínar. (En þeir, sem
ekki búa?)
líiflutningur hrossa að vetr-
inum bannaður (frá 1. nóv. til
1. Apríl), flm. Sv. Björnsson. Frv.
þetta er mjög- þarft.
Um vatnsveitu í löggiitum
kaupstöðum, flm. Kr. Daníelsson.
Hreppsnefndum heimilað að gera
tuunna til almenningsnotkunar.
Slysa-ábyrgðatsjóður fyrir sjó-
öienn og daglaunamenn. Frv. þar
lútandi bera fram Ben. Sv. og
Snorrason.
Vinnuvísindi. Frv. um stofnun
kennaraembættis við Háskólann í
viunuvísindum bera fram Matth.
Ól., Jón á Hvanná og Sv. Bj.
lúkbrensla. Frv. um að leyfa
likbrenslu hér á landi flytur Sv.
Újörnsson.
Þ°HákSSOn.
Mæiing & ræktuð,
F;rrp um ^ a
Þor. Ben. og Sig. Sig
H írvx Wti komið
?eSS f hve rna ,
hve afarlítið af þeiffi h]
XðT er ræktan
Hafnir 0g lendingar
htvegsnefndin vill ]áta
stjórnina, að láta verkfróðan
mann rannsaka lendingar við
helztu verstöðvar landsins, og
gera kostnaðaráætlanir um hafnar-
gerðir og lendingabætur. Málið
mjög þarft.
Nýtt jarðamat vill dr. Jón
Þork. láta fram fara, og ber fram
frv. þar að lútandi. Frumvarpið
ónýtt upp á verðhækkunarskatt
að gera. __
Til þess að láta álit sitt á blaðinu í
ljósi skutu nokrar verkakonur hjá „De-
fensor“ saman, og gáfu því 9 kr. 57
aura.
Sumarauki.
(Frh.) ---
6. Luther Burbank.
Svo heitir ameriskur garðyrkju-
maður, sem orðinn er heimsfræg-
ur fyrir tilraunir þær, er hann
hefir gert til þess, að framleiða
nýjar tegundir jurta. Leitast hann
einkum við að framleiða harðger-
ar og nægjusamar tegundir, sem
lifað geti í lélegum jarðvegi og
gert mönnum og dýrum, mögu-
legt að hafast við jafnvel þar, sem
nú eru eyðimerkur. Við tilraunir
notar hann jurtir víðsvegar að af
hnettinum, og hefir honum oiðið
töluvert ágengt. Má einkum nefna
strandplómutegund eina, og teg-
und af þyrnalausum kaktus.
Strandplóman getur vaxið í ófrjó-
um jarðvegi, og óblíðu loftslagi,
en ber þó ríkulega, safamikla og
bragðgóða ávexti, og eru þeir
miklu stærri en ávextir hinnar
upprunalegu tegundar, sem auk
þess, að þeir eru smáir, eru bæði
þurrir og beiskir. Kaktusinn var
Burbank í tólf ár, eða meira, að
fást við, og er hann ennþá merki-
legri en strandplóman. Burbank
safnaði að sér kaktusum víðsvegar
að og framleiddi hvað eftir annað
kynblendinga af smávöxnum og
stórvöxnum, þyrnóttum og þyrna-
lausum tegundum, unz honum að
lokum tókst af þyrnóttum tegund-
um að framleiða þessa fyrnefndu
Þyrnalausu tegund, sem er mjög
hfseig og nægjusöm, að því er
jarðveg, og raka jarðvegarins.
snertir. Hún er ágætis fóðurjurt,
bæði til skepnu og manneldis, og
nser á þrem árupi 5—6 hundrað
punda þyngd. Er búist við að hún
muni á næstu áratugum breiðast
út um alla jörðina, og verða
ræktuð þar, sem nú er ekki hægt
að rækta neitt sakir þurks. En
ennþá sem komið er, er henni
haldið í afarverði.
Burbank hefir meðal annars
framleitt kartöflutegund, sem mælt
er að hafi gert hina árlegu upp-
skeru Bandaríkjanna ðo milj. kr.
meira virði en hún var áður.
Margt annað hefir honum vel tek-
ist; hér skal að eins eitt dæmi
enn tilfært, af því það gefur góð-
ar bendingar um hvað gera megi:
Við kynblöndun tveggja tegunda
brumberjarunna, sem ekki voru
ræktartegundir, og báru smá ber,
tókst honum að framleiða tegund,
sem bar yfrin, stór og bragðgóð
ber. (Frh.)
Reykjavík.
Sáðgarðinn,
vill maður, sem skrifað hefir
blaðinu, láta kalla hinn nýja hluta
Ingólfsstrætis. Ekki illa tilfallið
nafn, nema einhver finni betra.
Landsbankinn,
Björn Kristjánsson og pólitíkin,
heitir rit sem Árni Árnason frá
Höfðahólum hefir gefið út nýlega.
Sýning
Ríkarðs Jónssonar verður opin
þessa viku út, og sunnudaginn
(12-7).
Þetta og hitt.
Eiii af nfleidÍDgmn
striðsins er gifurlega aukin vinna í
málmnámum, þannig var t. d. í Mai,
unnar 25 milj. punda af kopar fram-
yfir það, sem vant er að koma á mán-
uði úr þessum námum, og þó hefir
kopar stígið framundir það helming.
Zink hefir einnig stigið, syo nú er far-
ið að vinna á ný margar námur, sem
fyrir löngu var hætt við, af því þær
þóttu ekki borga sig.
torflnnur karlsefni.
Nú á að fara að reisa honum lik-
neski, i einum fögrum garði í Fíla-
delfiu í Bandaríkj. Þorfinnur var fyrsti
nýbýlingurinn í Ameríku (af hvítum
mönnum). Bjó hann þar þrjá vetur.
í Boston (sml. Bandaríkj.) er stand-
mynd af Leifi hepna Eiríkssyni. (Hepp-
inn var hann kallaður af því hann
bjargaði mönnum af skipsflaki).
Tlla sprottið
er grasið í Suður- og Austur-Noregi,
segja norsk blöð nýkomin hingað. Það
getur brugðist grasvöxtur víðar enn á
íslandi.
Vitar á íslaiuli.
Þeir voru 35 talsins í fyrra. Elstur
þeirra er Reykjanesvitinn bygður 1878.
Ekki færri en 26 af vitum þessum hefir
verið komið á síðan 1900. Ennþá vantar
illa eitthvað 100 vita.
Síldarveiðiu í fyrra hér á landi:
Norðmenn 148 þús. tn.
íslendingar
Danir
Svíar
Þjóðverjar
Englendingar
71 —
25 —
26 —
2 —
9 _
Þetta er síld sem var söltuð. Auk
ess veiddist töluvert af síld sem
Frakkar
ráku hér í fyrra fiskiveiðar á 47 botn-
vörpungum og 70 seglskipum.
Stærstn borgir
Norðurálfunnar hafa nú íbúatölu svo
sem hér segir; London 8 milj. Berlín
og París 4 milj. Wien og Pétursborg
2 milj. Moskva l‘/« milj. Konstanti-
nopel og Hamborg 1 milj. Budapest og
Glasgow 900 þús. Liverpool 800 þús.
Warshaw, Manchestir og Bryssel 700
þús. Miinchen, Leipzig, Brimingliam,
Amsterdam 600 þús. Kaupmannaliöfn
575 þús. Um */’ miljón ibúa hafa þessar
borgir: Dresden, Köln og Breslau (á
Þýskalandi) Leeds (Engl.) Marseille og
Lyon (Frakkl.) Bladrid og Barcelona
(á Spáni) Neapel (á Ítalíu) og Prag (í
Bæheimi).
Gullfoss.
Frá Akureyri er blaðinu skrifað ul»:
„Gullfoss kom hér í dag, fánar á öllum
stöngum, ekkert Dannebrog sást í
bænum, nema á skipinu sjálfu, sem
ekki hefir þótt ómaksins vert, að skifta
um fána".
Gamli seigur
eða
alt á sömu bókina.
Sjónleikur af einum þætti (toga)
spunninn.
(Leturfært hefir Jón Söngur).
Embættismaður: Hann stútaði
skú frumvarpinu í efri deild, gamli
seigur!
Kaupmaður: Seigur? Hver hefir
neitað því. Hrafnarnir verða jú 100
ára gamlir, séu þeir ekki dauðir
áður^eins og kerlingin sagði, sem
datt niður stigann, svo það er
rímilegt að þeir séu seigir. En
þessir góðu verkamenn kunna ekki
að meta aldurinn eins og vera ber.
Þeir eru svo ómentaðir að þeir
vita ekki að það er margt sem
verður fínna þegar það eldist. Þeir
ættu t. d. að vita, að eg á vín í
kjallaranum hjá mér, sem er sjötíu
ára gamalt, en að eg tími varla
að gefa það vildustu vinum, þó
að eg með ánægju vildi skenkja
af því fyrir menn, sem hafa unnið
fyrir almennings heill, eins og t. d.
þingmennina okkar, þá Sv. Bj. og
Jón Magn., sem áttu sinn þátt í
því að þessi tillaga um að kaupa
korn var feld.
Stór-stór-kaupmaður: En Pétri
Jónssyni ?
Kaupm.: Jú, líka honum, kaup-
félagsmanninum Pétri Jónssyni
býð eg eitt glas!
En að hugsa sér annað eins og
það,"að fara að kaupa kornvöru,
og selja hana með innkaupsverði!
Þvílíkurskrælingjahattur! Það dug-
ar skú ekki að vera að setja sig
lengur upp á móti því að ísland
verði kúltúrland, og í öllum kúltúr-
löndum græða kaupmenn á stríð-
um, en almenningur skaðast. En
nú er farið að stinga upp á að
landssjóður fari að stela af okkur
kaupmönnum þessum gróða, til
þess að dreifa honum út meðal
fólksins — eg er alþýðuvinur og
vil því ekki segja — meðal skrílsins.
Embættism.: Þarna minnistu
forresten á nokkuð! Hvað væri
íslarid annað en veiðistöð, ef ekki
værum við sem kallaðir erum
heldri mennirnir? Eg spyr, hvað
værum við? Ekkert, góði minn,
alls ekkert nema veiðistöð! Þess
vegna er betra að gróðinn lendi
til fárra manna, en að hann dreif-
ist út á meðal fjöldans, og því
alveg rétt af bönkunum að lána
peningana eins og þeir gera nú,
til trollarakaupa, því trollara eiga
ekki nema einstakir fáir menn, og
næstum eingöngu betri menn.
En þú misskildir mig áðan, þegar
eg nefndi gamla seig ....
Kaupm.: Já, það er satt, eg
var ekki búinn áðan. Sjáið þið:
það er gott dæmi upp á þessa
verkamenn, þegar á að fara að
leyfa þeim að éta hrafna, uglur
og ýmsa aðra sjaldgæfa fugla, sem
okkur heldri mönnunum hefir verið
bannað að éta, þá gera þeir veður
út af þessu, og segja að hrafna-
kjöt muni seigt o. s. frv. En má
eg spyrja, hvaða sanngirni er það,
að ætlast til þess að einn kol-