Dagsbrún - 16.04.1916, Qupperneq 4

58
DAGSBRÚN
Qveravellir unðir þaki.
Ferð inn í framtíðina.
Aðdragandi.
Þegar líður á daginn fer
eg að hlakka til þess að geta
lesið, þegar eg er kominn í
rúmið. Og þó eg sé vanalega
svo lúinn á kvöldin, að eg leggi
íljótlega frá mér bókina, þá
hlakka eg jafnmikið til þessa
lesturs daginn eftir. En nú
hefi eg í þrjú kvöld lagst á
koddann án þess að hafa bók
með mér í rúmið, svo þú hlýt-
ur að sjá, að það stendur eitt-
hvað mikið til. Svo er það
og; eg er að fara í ferðalag.
Langt? Já, lengra en til suð-
urpólsins, og þaðan inn að
miðdepli jarðarinnar. Ætlarðu
upp i tunglið? Lengra. Ætl-
arðu að sækja Marzbúana
heim? Lengra. Nú, þú ætlar
þér í eitthvert sóíkerfi, svo ó-
skiljanlega langt burtu að ljósið
sem geislaði út frá því, áður
en mannlegt auga hafði litið
landið, sem hamingjan gaf
okkur íslendingum, er fyrst nú
að berast til jarðarinnar? Nei,
ekki heldur það. Eg ætla í
alt aðra átl; eg ætla ekki út
fyrir landssteinana. Eg ætla
inn í framtíðina.
* * ★
¥
En ekki langt inn í hana.
Mig langar minna til þess að
vita, 1000 ár fram í tímann,
en til þess að sjá það, sem
nær liggur nútíðinni.
Eftir 10C0 ár. Mikil ósköp!
Framfarirnar hjá þessari fyr-
verandi uppréttustu apategund
jarðarinnar, verða þá orðnar
svo ótrúlegar frá nútímans sjón-
armiði, að ekki einu sinni H.
G. Wells, gæti gert sér þær í
hugarlund, þó vit hans væri
margfaldað með sjálfu sér. Og
því síður gætu minni spámenn
eins og Rosny eða Flammarion
gert sér sanni-nærri hugmynd
um þá tfma.
★ *
¥
Eg er því staðráðinn í því
að fara ekki langt fram í tím-
ann. En hvaða leið á eg að
fara, eða hvernig? Tímavélin
hans Wells! Þessi, sem hann
lét manninn fara á alt fram í
þverrandi sólskin á jörðunni.
Á eg að látast finna hana undir
súð, innan um gamla kassa og
járnrusl, vera svo í hálfan
mánuð næstum nótt og dag í
samráði við ísólf og Jón úr-
smið, að reyna að koma henni
af stað. Hverfa svo alt í einu
fyrir augunum á þeim hæfi-
lega langt inn í framtíðina, og
það þegar við vorum orðnir
vonlausir um að koma henni
af stað. Geta svo ekki í heilt
ár komið vélinni í gang aftur,
til heimferðar, en stýra henni
vitlaust, þegar það loksins tekst,
fara of langt aftur í tímann
og hitta á þann dag, sem faðir
minn, þá drengur, sá hóp af
háhyrningum drepa hrefnu á
Akureyrar-polli, rífa af henni
spikið, og éta. Spjalla við föð-
ur minn, tólf ára gamlan, hnit-
miða vélinni, og hitta á viku-
daginn næstan eftir að eg lagði
á stað í byrjun, og fá þá að
vita, að ísólfur og Jón væru
kærðir fyrir að hafa myrt mig,
því eg hefði horfið skyndilega.
Leggja af stað enn á ný, og
enn á ný, þar til eg loks, grá-
hærður af angist, kæmist aftur
í líðandi stundina, og sæi um
að ísólfur og Jón slippu úr
æfifangelsinu er þeir saklansir
hefðu verið dæmdir í.--------
En mér líkar ekki þetta, það
er Wells, stældur um of.
Hvað á eg þá að gera? Lát-
ast dáfeiddur, og vakna upp
eftir 113 ár, eins og söguhetj-
an hjá Bellamy í »Árið 2000«?
Eða sofa í liðag 200 ár eins
og maðurínn í WHEN THE
SLEEPER WHAKES. Eða á eg
að finna indverskt smyrsl sem
gerir mann sjáandi inn i fram-
tíðina, ef maður ber það á
gagnaugu og iljar og ákallar
Visnú. Eða láta séra Kristján,
æðsta prest andatrúarmanna,
fá mér Eggert Ólafsson aftur-
genginn, til fylgdar inn í fram-
tiðina?
Mér líkar ekkert af þessu,
en kemur ráð í hug. Eg set í
mig kjark, eins og barn sem
ætlar að gleypa bragðvont lyf,
og stíg eitt spor, — ekki til
vinstri né hægri, ekki fram né
aftur, ekki upp né niður, held-
beint inn í framtíðina.
Nú stíg eg sporið, og hér
byrjar
1. kapituli.
Frh.
«■ • tm ---
Reykjavík.
Ritstjóri »Suðnrlan<Í8«
Þorfinnur Kristjánsson var
hér á ferð nú i yikunni. Sagði
hann nær kolalaust eystra nú,
— annars töluverðan hita í
mönnum út af meiðyrðamál-
um og rifbaldaskap.
Gaskolin,
sem stöðin er nýbúin að fá,
endast liklegast fram í Ágúst.
Góð kaup.
A Sunnudaginn var, var selt á
Reykjavíkurgötum, blað, er var af
sömu arkarstærð og Dagsbrún, en
samtals átta blaðsiður. Af þessum
álta síðum var helmingurinn aug-
lýsingar; lesmál var því aðeins 4
síður, en þessar 4 siður af lesmáli
voru seldar á 10 anra. Nú, þetta er
nú kannske ekki svo dýrt, þvi les-
málið var auðvitað sérlega kjarn-
góð andleg fæsa. Blaðið var sem
sé — Morgunblaðið.
Verkamenn!
Biðjið kaupmann yðar um Sanitas alkunnu sætsaft.
Gamlar og- nýjar sögu- og-
fræðibæur,
innlendar og erlendar, fást með 10°/o—75°/« afslættl i
gékabö8inni á Caugaveg 22.
Þeir sem þurfa að spara vegna dýrtíðarinnar, græða á því
að verzla við Bókabúðina.
Myndagátur.
Myndagáluna í síðasta blaði réðu
rétt: Stefán Eiriksson myndskeri.
Aðalbjörn Stefánsson prentari, Torfi
Hermannsson Grettisgötu 46, Guð-
jón Jónsson Vatnsstíg 4, Árni Jóns-
son Nýlendugötu 19 B. Sigm. Jó-
hannss. (?) N, N. Klapparstíg 19.
»1900« Guðm. Jósefsson, Lugaveg
19 B. Feilstar, Þorbjörg Nikulás-
dóttir, Vesturg. 56, H. Biering, Lauga-
veg 6, XA—XX--54. Njörður og
Jón, 1925. Tvær síðusta ráðníng-
arnar komu nú eiginlega of seint.
Ennfremur sendi Bórarinn Bjarna-
son, Kárastíg 4, blaðinu þessa ráðn-
ingu:
Táknmynd lýðir hrósa hér,
hennar get eg svona;
Lað Jófríður eflaust er
yfirsetukona.
Samtals send.ngu, og var dregið
í milli þeirra í prentsmiðjunni Gut-
enberg og var í’ribjörn Stefáns-
Halldórs- og Benediktsson vitni.
Verðlaunin hlaut:
N. N. Klapparstíg 19.
Hér kemur ný myndagáta. Engin
verðlaun fyrir hana.
Þetta og hitt.
Brnnasimarnir og götnljósin,
Einhver J. V.-B. stakk upp á því
í »Vísi«, að látið væri loga á þeim
götuljósum er næst eru brunasím-
unum.
Þetta er góð uppástunga, það ætti
meira að segja að vera Ijósker,
auðkent frá öðrum Ijóskerum með
rauðu gleri, við hvern brunasíma.
For á Akureyri.
í*að er víst ljóta forin á Akureyri
núna, gefur líklegast ekkert eftir
Reykjavíkur-forinni.
Ritstj. þessa blaðs fékk hrað-sím-
skeyti frá ójafnaðarmanninum K.
H. G., um að senda sér skóhlífar
með Flóru.
Til þeirra forvitnu: Hann fékk
skóhlifarnar. Til þeirra forvitnustu:
Þær voru nr. 7, og rauðar að inn-
an. — Hvernig þær voru að utan,
getið þið sjálfir séð, þegar þið mætið
Karli næst, banni forin það ekki.
Himinn og jörð.
Þrösturinn kominn.
Hún kom mátulega snemmagrein-
in í síðasta blaði, um þrestina. Á
Sunnudagsmorguninn var, sá, sá
sem þetta ritar, fyrsta þröstinn, á
þessu vorí, á Austurvelli. Pað hefir
blásið kalt á móti þeim, ef þeir
hafa þá verið nýkomnir. Hér út
með sjónum hefir nú í vikunni mátt
sjá mesta fjölda af þröstum. Þeir
eru auðþektir á rauða blettinum á
hliðunum.
Ketill Greipsson
hefir sent blaðinu grein, sem
sökum rúmleysis heíir orðið að
bíða.
»Skógarþröstnrinn«
heitir grein í Mbl. í gær. Höf.
þykir keimska að segja að þröstur-
inn sé farfugl, en auðsjáanlega vill-
ist hann á sólskríkju og þresti —
ef það þá ekki er hrafn eða álft,
sem hann hefir haldið að væri
þröstur. Það má þekkja asnan á
fleiru, en eyrunum!
Árni.
Þú heldur ritstjóri góður, að
Thor Jensen hafi fengið hann
Árna frá Umboðshólura til að
skamma þig fyrir sína hönd.
En það er eg viss um að þú
getur ekki rétt til. Árni er
spekulant og að hann hafi
óbeðið farið að hrósa Jensen,
en skamma þig, í þeirri von
að hann gæti síðar sníkt bita
eða Sopa út úr Jensen, því
gæti eg betur trúað. Eg hugsa
að Jensen sé enginn þægð í
þessum liðsmanni. En annars
vildi eg ráðleggja Árna að tala
sem minst um óheiðarleg skrif.
Gamli í hettu.
A. V.
Það hefir ekki staðið í blað-
inu að T. J. muni hafa fengið
Árna til þess.
Staka.
Vetrartíðin veldur kvíða,
vindar stríða geysandi.
Kemur síðar sólskyns blíða
svell úr hlíðum leysandi.
Hrafn.
Prentsmiðjan Gutenberg.