Fréttir - 16.08.1918, Síða 2

2
F P E T T I R
Marteinn málari.
Eftir
Charles Garvice.
(Frh.)
Eg er hrædd um að hann hafl verið gef-
inn fyrir spilamensku, þó að Lúísa gæti haft
nokkurn veginn taumhald á honum, meðan
hennar naut við, en síðan hún dó, hefur
hann leiðst út í þetta aftur, og hefur hann
víst farið til Monte Carló og eytt aleigu sinni
þar. Þó ótrúlegt sé, þá var mér sagt að hann
hefði staðið uppi allslaus, og var það ef til
vill öllum fyrir beztu, að hann dó loksins í
eymd sinni í einu úthverfi Parísar, þar sem
hann var þá staddur. Mér var skrifað frá
Englandi að hann væri þar, svo að eg skrif-
aði honum þangað, og komst þá að því
hversu alt var komið. Það virðist svo sem
hann hafi lifað við örbirgð seinustu níu mán-
uði ævi sinnar, og hefði sjálfsagt verið hægt
að líkna honum eitthvað, en þú getur ekki
imyndað þér, hvað hann var drambsamur og
ókvartsár. — Þrátt fyrir alt þetta böl og basl
er það þó ánægjulegt, að sonur hans befur
sezt að í Kanada og er í góðum éfnum, að
minsta kosti sem stendur. En hann átti líka
dóttur, Charlottu Sheldon, allra indælustu
stúlku, og er hún forkunnar fögur og tiguleg
sem ein af hinum gömlu líkneskjum Grikk-
lands. Er því mjög mikið látið með hana, en
eg held að það væri nú réttast að láta hana
dvelja á rólegu sveitaheimili um tíma, og eg
hef ásett mér að líta eftir henni eitt eða tvö
ár að minsta kosti. Mér hefur verið sagt að
hún ætti einhverjar námur, og gæti henni því
ef til vill áskotnast nokkurt fé, en þú veizt,
góða mín, hvað eg er ófróð um öll þessi
peningamál. — Hvað sem öðru líður, þá ætla
eg nú að koma til Greymere sem allra fyrst,
og heimsækja ykkur, eins og lengi hefur stað-
ið til, og vona, að eg megi hafa Charlottu
með mér. Þú getur ekki ímyndað þér hvað
hún er skemtileg og upplífgandi. — Að svo
mæltu kveð eg þig, kæra Rósamunda, og bið
þig að bera föður þínum og bróður kveðju frá
þinni elskandi frænku
Mildriði Blair«.
sÞarna er Mildríður frænka lifandi komin«,
sagði Guy Fielding ólundarlega. »Hún tekur
ráðin af öllum sem hún kemst í kynni við.
Líklega er þessi Karólína, eða hvað hún
heitir, einhver tepra og tilhaldsrófa — nokk-
urs konar frú Jenny í nýrri útgáfu. Eg minn-
ist þess, að frænka sagði að hún væri göfug
kona á sinn hátt, svo að eg ímyndaði mér
að hún væri hvit fyrir hærum og klædd í
silki og safala, en svo þegar til kom þá hélt
eg að þetta væri daglaunakonaa.
»Ósköp er að heyra til þín, Guy«, sagði
Rósamunda — »faðir hennar, sem er ný-
dáinn! Þú heyrðir að það stóð í bréfinu að
hún væri viðfeldin og skemtileg —«
»Æ, vertu ekki að því arna, Rósamunda.
Mér er ómógulegt að vera hrifinn af þessu
spilafífli i Monte Carló«, sagði Guy og fór
að lesa bréf sín á ný.
»Eg held að það verði okkur til ánægju
að fá hana hingað«, sagði Rósamunda og
skifti sér ekki af andmælum bróður síns.
»Hpn getur varla haft mikið um sig fyrst um
sinn, og get eg þá sýnt henni bygðina héma.
Eg get beðið Gregsons fólkið að lofa henni
að skoða höllina, og svo er kirkjan og prests-
setrið; það verður að hafa ofan af fyrir henni
með einhverju, þegar faðir hennar er dáinn
— en hvað er þetta, Guy? Hvað gengur á?«
======= Frh.
Flugrnaðurinn.
Eftir
T-firdoll Kequadt. *
(Frh.)
Eg leit niður fyrir mig, og stór akur var
fyrir neðan okkur. Ágætt! 200 stikur áfram!
Eg lét flugvélina svífa til jarðar. Við færð-
umst nær og nær, og gátum nú greint það
sem fyrir neðan var. Nokkrir hermanna vorra
í gráum einkennisbúningi komu nú hlaup-
andi. Eg hækkaði lítið eitt flugið. Lét síðan
flugvélina svífa niður á ný, hækkaði flugið
aftur, sveif siðan alla leið til jaTðar. Síðan
athugaði eg vélina. Stórt sprengikúlubrot
hafði dottið ofan á belginn.
#
Stórskotaliðs-njósnir.
Miklar eru þær skyldur, er þeim tnanni
eru lagðar á herðar, sem er foringi/ stór-
skotaliðs-njósna. Þær eru hið hættulegasta og
erfiðasta allra starfa flugmannanna. Þeir þurfa
að verða þess vísir, hvar stórskotalið óvin-
anna hefur bækistöðvar sínar, til þess að
hægt sé að koma í veg fyrir áform þess og
beina að því skotum. Stöðvarnar eru gerðar
svo líkar umhverfinu, að öðrum er ekki fært
að finna þær en þeim, setri geta bygt á reynzlu
í þeim sökum. Þess vegna fellur aðalstarfið
í skaut athuganamanninum, en til þess að
hann geti hafst nokkuð það að, er að gagni
megi koma, verður stjórnandi flugvélarinnar
að stýra henni sem bezl hentar. Eigi nægir
það, að þessir starfsbræður tali hver við
annan, heldur verður og að vera ósjálfráð
samvinna þeirra á milli.
• Pegar athuganamaðurinn hefur orðið ein-
hvers vísari, sem að gagni má koma, þá
verður hann þegar að gefa hernum merki
um það. Ef athuganamaðurinn er vaninn og
vaxinn starfi sínu, þarf hann sjaldan að
fljúga lengi til þess að verða einhvers vísari.
Þegar ekki liggur mjög mikið á, ber það
við, að athuganamaðurinn geymir upplýs-
ingar sínar, ella er hernum oftast gefið merki
þegar í stað, oftast með því að láta falla
niður sprengikúlu. Þá tekur stórskotaliðið að
skjóta á þann stað, sem sprengikúlan féll
niður á.
Fyrsta skotinu er skotið 100 stikum of
langt, næsta 100 stikum of stutt. Síðan rann-
sakar flugmaðurinn hvar skotin hafi hitt, og
gefur síðan stórskotaliðinu merki um það.
Síðan er tveim skotum skotið á nýjan leik,
og síðan gefur athuganamaðurinn merki um
það, hvern veg farið hafi.
Þann veg er haldið áfram, unz stórskota-
liðið er orðið þess full-víst, hvert það skuli
beina skotum sínum. Að því loknu heldur
flugmaðurinn af stað. Venjulega þarf eigi
nema nokkur skot til þess að gera að engu
stórskotaliðs-stöðvar, sem flugmenn finna og
gefa merki um.
Hætta sú, sem flugmennirnir stofna í lífi
sínu, stafar ekki að eins frá flugmönnum ó-
vinanna, heldur og stórskotaliðinu.
Nú mun eg skýra frá hinni hættulegustu
ferð, er eg hef farið í þarfir stórskotaliðs-
njósnanna.
Vér vorum að leitast við að komast yfir
Weichsel-fljótið í nánd við ána Pilika. Rúss-
ar vörðust vel og orrustan stóð sem hæsf.
Stórskotalið beggja herjanna var að verki.
Rússar leituðust við að hefta för þýzka fót-
gönguliðsins, en vér reyndum af fylsta megni
að gera að engu virki þeirra. En Rússanum
var ekki um það gefið að láta undan síga.
Ein stórskotaliðssveit þeirra gerði fótgöngu-
liði voru hið mesta tjón og tókst oss eigi að
hefta skothríðina, því að vér vissum eigi
hvar sveit þessi hafði stöðvar sínar.
Fyrst var sendur flugmaður einn í njósnar-
ferð, og kom hann aftur jafn nær, og at-
huganamaðurinn mjög særður. Þá var mér
skipað að leggja af stað.
Flaug eg nú í lof^ upp svo hratt sem eg
mátti, og nam eigi staðar fyr en 2000 stikur
frá jörðu.
Veður var bjart og heiður himinn, en
púðurreykurinn og moldrykið hvíldi sem gul-
leit slæða yfir enginu.
Weichsel var sem silfurborði á gráhvítu
klæði. Beggja megin fljótsins gat að líta þykka
reykjarmökku. Þeir þutu sem örskot yfir
landið, þarna einn, þarna margir, þarna
smáir, þarna stórir. Allir lögðu þeir af stað
með geysihraða, en sinátt og smátt hægðu
þeir á sér og dreifðust. Þetta gat að líta
allan fyrri hluta dagsins.
Við vorum beint uppi yfir fljótinu. »Hér
hljóta þeir nú að vera — einhversstaðar á
þessu svæði«, mælti félagi minn. Eg leit til
jarðar. Landið hsfekkaði eftir því sem lengra
dró í austur frá Weichsel. Þar voru engi víð
og akrar nokkrir, og á einstöku stað gat að
líta gil og grafir. Þeir hljóta að hafast við í
giljunum! hugsaði eg. Félaga mínum hlýtur
að hafa dottið hið sama i hug, er hann kall-
aði til mín. Eg tók nú að sveima um loftið,
fram og aftur, 2000 stikur frá jörðu. Félagi
minn gaf gætur að landabréfum sínum og
sjónaukum, og við og við gaf hann mér
bendingar um stjórnina.
Skothríðin dundi umhverfis okkur, og varð
altaf ákafari og ákafari eftir því sem við
sveimuðum Iengur.
Hávaðinn og gauragangurinn var ógurleg-
ur, og sprengikúlurnar þutu alstaðar um-
hverfis okkur. Var ýmist sem gelt væri, hvísl-
að, urrað eða öskrað, og við þetta bættist svo
vélarskröltið og ýskrið í skrúfunni. Pif—paf!!
— Zisch — bums! — rums! — krax — pitsch
— tsch — tschtsch — tschtscht — prsss —
sssss — hui — sitsch — schtscht — sssummlt
— ssst — ssst — ssst — sst — þann veg hvein
i loftinu í sprengikúlum, brotum og hylkjum
þeirra kúlna, sem ekki voru sprungnar, svo
að varla varð greint hvað frá öðru nema af
vönum mönnum.
Stundum var skolið á okkur úr stórum
fallbyssum, og var þá svo mikill loftþrýst-
ingur, að flugvélin skalf og skektist, og hrap-
aði stundum langa leið niður á við.
Eitt sinn komumst við inn í hvirfisvind,
sem eg gat á að mundi verið hafa þann veg
farið, að ein hinna stóru kúlna vorra manna
hafi fallið niður úr 6—8000 stikna hæð, og
hrifið flugvélina inn í hringiðu sína um leið
og hún fór fram hjá.
Mér er það ávalt í minni, er flugvélin þaut
af stað niður á við og hringsnerist í sífellu.
Við þutum um þetta sprengikúlna-viti með
tveggja rasta hraða á mínútu — 33 stikna á
sekúndu. Eg reyndi sem mér var unt að láta
vélina knýja oss út úr hringi,ðunni. Eg vissi
að það var að eins tilviljun, ef féndurnir
hittu oss - en ekkert var samt líklegra, því
að alstaðar umhverfis var loftið þrungið
sprengikúlum og kúlnabrotum.
Smátt og smátt fann eg óþægilega og ógn-
um þrungna tilfinningu gagntaka mig, en
samt sem áður vann eg verk mitt kaldur og
harður sem vélin, og styrkur og stæltur sem
væri eg úr járni gerr.
Frh.