Fréttir - 02.09.1918, Blaðsíða 2

2
FRETTlR
Marteinn málari.
Eflir
Charles Garvice.
(Frh.)
»Og viljið þér nú ekki segja mér eitthvað
af trúlofun yðar?« spurði hann, þegar hún
virtist hafa lokið máli sínu.
Rósamunda roðnaði við og leit undan. En
hann gekk á hana, og tók hún þá að segja
honum allan aðdragandann að trúlofun sinni
og bar ört á.
»Eg er trúlofuð Tom Gregson«, sagði hún,
»en hann er sonur herra Gregson’s, sem
keypti Greymere-höllina. Við Tom höfum
verið trúlofuð í viku, og erum mjög ánægð
hvort með annað — sérlega ánægð — og
unnum hvort öðru, skal eg segja yður —«
Hún þagnaði skyndilega, því að hann starði
á hana eins og hann ætíaði að komast fyrir
hinar leyndustu hugrenningar hennar.
»Tom er allra-bezti piltur«, hélt hún áfram,
en leit undan til þess að forðast rannsóknar-
augu hans.
»EIskið þér hann?« spurði Marteinn, og
gerði þannig enda á lofræðu þeirri, sem hún
hefur líklega ætlað að halda um Tom.
Rósamunda var í vandræðum með svarið,
því að hún hafði ekki einu sinni gert sjálfri
sér grein fyrir þessu. Hún hafði ávalt verið
A’ön því í fyrri daga, að bera öll sín vanda-
mál undir sinn gamla vin, Martein, en aldrei
hafði henni komið slíkt til hugar gagnvart
Guy bróður sinum, því að hún hafði aldrei
borið slíkt traust til hans sem Marteins, eða
verið honum eins samrýnd, þó að Marteinn
væri talsvert eldri. Þótti henni því mikið í
það varið að verða fyrst til þess að fagna
lieimkomu Marteins, og vildi alt gera til þess
að létta hugarstríð hans, og datt alls ekki í
hug að það gæti komið í neina bága við
tilfinningar Toms, eða vakið afbrýði hans.
Samt sem áður varð henni ógreitt um svqr
við spurningu Marteins, því að hún hafði
aldrei lagt sömu spurninguna fyrir sjálfa sig.
»EIskið þér þennan unnusta yðar?« spurði
Marteinn enn á ný með dæmalausri þrákelkni.
»Já — það held eg«, svaraði hún vand-
ræðalega, og skildi sízt í, að henni lá við að
fara að gráta. »Okkur þykir verulega vænt
hvoru um annað, megið þér trúa —«. Henni
varð orðfall, og furðaði hún sig á, að hún
skyldi ekki geta sagt annað en þetta sama
upp aftur og aftur.
»Já — eg skil það«, sagði Marteinn, og
leit nú loksins af henni, því að hann þóttist
nú vita fyrir víst, að grunur sinn hefði við
rök að styðjast, og að hún hefði heitbundist
syni auðmannsins til þess að koma í veg
fyrir að faðir sinn yrði hrakinn burt af óð-
ali sínu, og af því að hún ímyndaði sér að
Tom mundi reynast jafn-góður eiginmaður
sem kunningi. Að öðru leyti var henni alls
ókunnugt, enn sem komið var, hvað veruleg
ást væri, eftir allri frásögu hennar að dæma.
»Og segið þér mér nú eitthvað af mótlæti
þvi, sem yður hefur borið að höndum, Mar-
teinn«, sagði hún, og var fegin að hann horfði
ekki lengur á hana sömu rannsóknaraugun-
um.
Hann reis snögglega á fætur og vakti seppa
af værum draumum um veiðar og kjötkrásir.
»Þér verðið of-sein til morgunverðar«, svar-
aði hann út af. »Raunasaga mín getur beðið
betri tíma — það er ekkert hætt við að hún
gleymist fyrst um sinn hvort sem er«.
Henni sárnaði þessi útúrsnúningur hans,
því að henni fanst hann vilja hrinda sér frá
sér fyrir fult og alt, og grunaði hana sízt að
hann hafði aldrei þráð vináttu hennar jafn-
heitt og nú, þó að honum væri nú með öllu
meinað að láta tilfinningar sínar gagnvart
henni í ljósi. Hafði honum orðið það ljóst
meðan hann sat þarna og horfði á hana, að
hann hafði i raun og veru ávalt elskað þessa
stúlku. Hún var altaf í huga hans, þegar hann
hugsaði heim til Englands, og hið eina sem
gat knúið hann til þess að snúa heim aftur,
var vonin um að fá að líta hana enn á ný,
þó að hann byggist ekki við að verða nokk-
urn tíma ástar hennar aðnjótandi.
Hann tók bliðlega um báðar hendur henn-
ar og horfði framan í hana.
»Rósamunda«, sagði hann. »Þér verðið að
vita fyrir víst að þér elskið unnusta yðar,
áður en þér gangið að eiga hann«.
Að svo mæltu sneri hann sér við og skildi
hana þarna eftir, en hún mændi á eftir hon-
um spyrjandi augum, og skildi ekkert i, hvað
hann gat verið bæði blíður og kaldranalegur
i senn.
VIII.
Rósamunda sá Martein nú ekki í tvo daga,
þó að hún leitaði hans tvívegis á fornum
stöðvum þeirra, og ekki kom hún sér að því
að ganga heim á herragarðinn gamla, með
því að hún óttaðist, að Marteinn kynni að
álíta það áleitni af sér. ■
Hún gat um það heima hjá sér, að hann
væri kominn aftur, og varð faðir hennar
bæði forviða og þótti sér misboðið. Hann
hafði þekt Martein frá barnæsku, og áleit
það hreina og beina ókurteisi af honum að
hafa ekki heilsað sér og heimsótt sig.
»Hvað gengur honum til þess að haga
heimkomu sinni svona afkáralega?« spurði
hann. »Að hugsa sér að hann skuli vera bú-
inn að vera heima allan þennan tíma, án
þess að láta svo lítið að koma hingað og
heilsa mér!«
»Eg er viss um að hann gerir það bráð-
lega, faðir minn«, sagði Rósamunda með
hægð, »en þú verður að vera þolinmóður«.
Voru nú lagðar ýmsar spurningar fyrir
Rósamundu viðvikjandi Marteini, svo sem
hvers vegna hann hefði engum skrifað, hvar
hann hefði alið manninn og hvers vegna að
hann væri kominn aftur til Greymere, og gat
hún ekki leyst úr neinni þeirra.
»Eg veit svo sem ekkert um hann«, svar-
aði hún stillilega, »annað en það, að hann
er orðinn mjög breyttur og virðist hafa ratað
í einhverjar raunir«.
Féll þetta þá niður um stund, en eigi fór
*það úr huga Sir Ralph’s að heldur.
Daginn eftir að Rósamunda hitti Martein i
skóginum, kom Tom Gregson enn á ný til
þess að fá hana til að aka með sér í vélar-
vagninum.
Veðrið var yndislegt, og ætlaði Tom sér
að aka til kalksteins-hella nokkurra, sem
voru skamt frá Silfur-tjörninni. Þau höfðu
með sér nesti, og ætluðu að matast við tjörn-
ina, og snúa svo heim aftur til Greymere
um kvöldið. Tom vissi að tunglskin mundi
verða, og mintist þess, hve Rósamundu hafði
áður þótt skemtilegt að aka eftir angandi
trjágöngunum, ýmist i skugga eða glaða
tunglsljósi. En í þetta skifti virtist hún ekki
hlakka eins mikið til þess, því að hún var
altaf að hugsa um samfundi þeirra Marteins.
Hafði hún einsett sér að segja Tom frá því
öllu saman, og leyna hann engu, og áleit
það skyldu sina gagnvart tilvonandi eigin-
manni sínum.
Regar þau komu að Silfur-tjörninni réðu
þau af að ganga í hellana áður en þau möt-
uðust, og höfðu þau skoðað að eins einn eða
tvo þeirra, þegar Tom vék sér skyndilega að
Rósamundu og einblíndi á hana.
»Hvað gengur að þér, Rósamunda?« spurði
hann. »Þú ert eitthvað svo alvörugefin i dag,
rétt eins og þú þráðir eitthvað út af lífinu,
eins og María mundi komast að orði«.
»Ó, það er alls ekki neitt«, svaraði Rósa-
munda, »en þó er það lítilræði, sem mig
langaði til að minnast á við þig«.
Tom ætlaði að segja að þetta hefði sig
grunað, en hætti þó við það, því að hann
var í sífeldum efa um unnustu sína. Hann
var ekki viss um að hún elskaði sig, og var
si-hræddur um, að hún mundi þá og þegar
komast að þeirri niðurstöðu að sér hefðu
orðið mislagðar hendur, þegar hún tók hinu
óvænta bónorði hans.
Hann leiddi hana þegjandi út úr hellinum
ofan á heiðgulan sandinn við tjörnina.
»Við skulum setjast hérna, góða mín«,
sagði hann blíðlega um leið og þau komu
að steini nokkrum, sem þau gátu tylt sér á.
Hún samsinti því, og þögðu þau svo bæði
um stund. Alt í kring var náttúran svo un-
aðsleg sem á varð kosið, en Rósamunda
skeytti því engu, og hugsaði ekki um annað
en manninn, sem sat niðurlútur í hálf-dimmu
herberginu. — Loksins rauf hún þó þögnina
og sagði:
»Eg gekk tii herragarðsins hérna um kvöld-
ið«.
»Varstu ein?« spurði Tom.
»Já«, svaraði hún. »Mig langaði svo til að
forvitnast um ljósið, sem við sáum, og eg var
hrædd um að þið faðir minn munduð aftra
mér, ef eg segði ykkur að eg ætlaði þangað,
svo að eg laumaðist burtu án þess nokkur
vissi. Eg var svo hrædd í fyrra skiftið sem
eg fór, að eg komst ekki langt, þvi að all
var svo undarlegt í tunglsljósinu og þyturinn
í skóginum svo ægilegur, að eg hljóp heim
aftur eins og fætur toguðu. Þér að segja sýnd-
ist mér eg sjá eitthvert voðalegt mannsandlit
gægjast út á milli trjánna og horfa á mig,
en það var víst ekki annað en vitleysa«.
Hún þagnaði um stund, og beið Tom með
óþreyju eftir framhaldi sögunnar.
»Nú — nú, eg ætlaði mér ekki að láta þar
við sitja, og lagði svo af stað aftur fyrir einu
eða tveimur kvöldum. í þetta skifti var eg
alls óhrædd, og þegar eg kom að húsinu sá
eg að einn glugginn var opinn. Eg læddist
upp sligann og sá alt í einu ljósglampa leggja
út úr einu herberginu, sem bafði áður verið
lestrarstofa Dungals eldra. Gekk eg svo þang-
að inn eftir litla bið, því að eg heyrði eitt-
hvert hljóð, eins og einhver væri þar, sem
tæki út þjáningar, og þar hitti eg —«
»Dungal, býst eg við«, greip Tom fram f.
»Já, en ekki sama manninn sem eg hafði
þekt fyrir átta árum. Hann er að visu jafn-
laglegur enn, en svipurinn er þunglyndislegur
og sorgbitinn. Hann var fölur i andliti og
tekinn til augnanna, og virtist vera mjög
harmþrunginn. Eg bað hann að endurnýja
kunningsskap okkar, og neitaði hann því í
fyrstu, og var eilthvað að tala um, að hann
væri einstæðingur og einmana. Morguninn
eftir hitti eg hann af tilviljun í skóginum,
og sagði honum þá meðal annars frá trúlof-
un minni«.
Frh.