Alþýðublaðið - 09.04.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Kontir, gerið börnin ykkar hraust
Gefið þeim tvver matskeiðar á dag
af gufubraeddu lýsi; faest hvergi
betra en < matvöruversluninni Von.
Nýkomnar birgðir af J'ikul fiski
Og rikling. Allar nauðsynlegar
kornvörur fyrirliggjandi. Hreinlæt
isvörur, fægilögur, ostar, kæfa,
smjör, tólg, smjörlfki, dósamjólk,
saltkjöt, mikið af mðursuðu, þurk
aðir og fe'skir ávextir, hið bragð-
góða kaffi, br'nt og malað ex
port, kókó, Konsum-suðusúkku-
laði, hveiti nr. i, alt tn bökunar
Til Ijósa sólarljós, spritt, ekki til
að drekka, en drekkum útlenda
maltextrakt, gosdrykki, ávaxtavin
frá Mími og hinn heilnæma og
góða magabitter Kína lifselexir.
Margt nauðsynlegt ótalid. Gerið
kaup f Von á nauðsynjum yðar
Vinsaml — Gunnar S. Sigu ðsson.
Lyles-sýröp
er best,
fæst i
Dagsbrúnarfundur
(aukafundur) verður á morgun, sunnudag 10, apríl,
kl. 6 e. h., í Góðtemplarahúsinu. — Rætt um kaup-
gjaldið. — Aðeins meðlimir Dagsbrúnar hafa aðgang
að fundinum.
Á Laugaveg 26 (skúrnum) er
ge>t við slitinn skóíatnað. Vönduð
vinna, góð fkil
Alþbl. er blað allrar al|iýðu.
S t j ó r n i n.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Ólafar Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Jack London'. Æflntýri.
þúsund ekrur; þar lærði eg að skjóta geitur og villi-
naut. Á Molokai voru stórir skjölaóttir hirtir. Vonn
var ráðsmaður á Hokuna. Hann átti tvær dætur á sama
reki og eg er, og þar var eg ætíð yfir hitatímann og
einu sinni heilt ár. Við vorum hreinustu rauðskinnar/
við stúlkurnar. Eg segi ekki, að við lifðum beinlínis
eins og villimenn, en við vorum ákaflega sólgnar í það,
að leika þá. Kenslukonan og námsgreinarnar, saumar
og matreiðsla flæktist auðvitað alt af fyrir okkur, en
eg held að okkur hafi venjulega verið haldið við vinnu
með loforðum um hesta og ökuferðir.
Vonn hafði verið hermáður og pabbi var gamall sjó-
maður, og þeir héldu okkur í aga; en þeir voru þó
bara karlmenn, og vegna þess, að engin okkar átti
móður á lífi, höfðu þeir voðalegt dálæti á okkur. Þeir
voru konulausir og gerðu okkur að félögum sínum,
þegar skyldustörfin voru af hendi leyst. Við urðum að
læra að gera alt betur en innlendu hjúin — þvl fyrir
gat komið, að við sjálfar þyrftum að stjórna einhvern-
tíman. Og alt af þurftum við að blanda vínblönduna
þeirra, það var ot virðulegt starf til þess, að láta hjúin
gera það. Auk þess fengum við aldrei að gera neitt,
sem við ekki vorum fullfærar um, að gera á eigin spítur.
Hjarðsveinarnir náðu að vísu hestumum okkar og lögðu
á þá, en við áttum sjálfar að vera færar um, áð fara
inn fyrir girðinguna og snara þá".
„Hvað áttu við með því, að snara"?, spurði Sheldon.
„Ná þeim, kasta snöru um hálsinn á þeim. Pabbi og
Vonn kendú okkur að leggja á þá og rannsökuðu mjög
nákvæmlega hvernig við gerðum það. Sama var að
segja um skammhyssurnar og riflana. Húskarlarnir
hreinsuðu þá og báru á þá feiti, en við lærðum það lika,
tál þess að geta séð um, að það væri almennilega gert.
Það kom oftar en einu sinni fyrir í upphafi, að ein-
bver okkar varð að láta byssu sína af hendi í heila
viku, bara vegna þess, að á henni fanst riðblettur.
Okknr var kent að kveikja eld í húðarrjgningu. og meira
að segja 1 rennblautri spítu, þegar við áðum úti á vlða-
vangi — það var allra skemtilegast — auðvitað, að
undantekinni málfræði. Við lærðum meira hjá pabba
og Vonn, en hjá kenslukonunni. Pabbi kendi okkur
frönsku og Vonn þýzku. Við lærðum bæði 'málin ágæt-
lega, og kenslan fór aðallega fram á hestbaki eða undir
berum himni.
Meðan kaldara tímabilið var, komu vinstúlkur mfnar
til mfn og dvöldu hjá okkur á Hilo; pabbi átti þar tvö
hús, annað niður við sjó; eða við fórum öll til eigna
pabba á Puna og eyddum tlmanum með því að róa
eintrjáningum og sigla bátum, fiska og synda. Pabbi,
sem var félagi 1 hinu konunglega hawajiska káppsiglinga-
félagi, fór líka stundum með okkur á kappsiglingar og
f langar sjóferðir. Pabbi gat aldrei slitið sig frá hafinu.
Þegar eg var fjórtán ára, var eg orðin ráðskona föður
míns, og réði ótakmarkað yfir hjúunum, og eg er hreykin
af því tímabili í lífi mínu.
Þegar eg var sextán ára, vorum við allar þrjár send-
ar á kvennaskóla 1 Kaliforníu, en það var móðins og
lika mjög óeðlilegt. Heimþráin gagntók okkur! Okkur
kom illa saman við hinar stúlkurnar, sem kölluðu okk-
ur mannætu-snáða, bara vegna þess, að við komum frá
Sandwich-eyjum, og þær voru með dylgjur um það, að
forfoður okkar hefðu haft Cook landkönnuð í veizlu-
mat — en það er söguleg vitleysa, forfeður okkar höfðu
alls ekki búið á Hawaji.
Eg var þrjú ár á kvennaskólanum, auðvitað að und-
anteknum skyndiferðnm heim við og við, og svo tvö
ár í New-York. Svo varð pabbi gjaldþrota á sykurrækt
á Maui. Áætlanir verkfræðingsins stóðu ekki heima.
Lfka hafði pabbi lagt járnbraut, sem gárungarnir köll-
uðu, asnastryk Lacklands — en hún mun samt borga
sig áður en líkur. En hún flýtti þó fyrir gjaldþroti hans.
Pelálá-náman var síðasta höggið. En þó hefði þetta alt
blessast, ef ekki hefði orðið fjárkreppa í New-York.
Yeslings pabbil Hann sagði mér aldrei neitt um það,
en eg las um gjaldþrotið í blöðunum og flýtti mér heim.
Fólk yar þá búið að troða því í mig, að hið cina, sem