Frækorn - 01.11.1901, Blaðsíða 6
166
FRÆKORN.
áður en hann byrjar að gerast. Pað
er oft þýtt með „ nýju víniu.
Þetta svnir Ijóslega, að biblían tal-
ar um tvenns konar vín — sætt vín
og gert eða áfengt vín. Yér sjáum,
að biblían mælir sumstaðar fram
með víni en bannar algerlega notk-
un þess á öðrúm stöðum. Þetta er
mjög eðlilegt, þegar sá skilningur er
fenginn, að á þeirn stöðum, þar sem
mœlt er fram með víni, er einungis átt
við sœtt vín, en við gert eða áfengt vín
á þeim stöðum, sem varað er við notk-
un þess.
(Framh.)
Kœrleikurinn og það að „láta
brenna sig“.
Ameríkönsk kona, Mrs. Leonowens,
sem hefur verið kennslukona við hirð-
ina í Síam, segir í bók, sem hún
hefur skrifað um dvöl sína þar, meðal
annars svo frá:
Einu sinni spurði konungur hana,
hvort hún skildi orðið „kærleikur"
(á máli Síamsbúa: maitri), eins og
Páll postuli útskýrir það í 1. Korintu-
brjefi 13. kap., og hvað Páll ætti við,
hvað það væri sem vekti fyrir honum,
þar sem hann segir:
„E>ó eg bitaði allar eigur mínar og
léti jaínvel brenna mig, en hefði ekki
kærleikann, væri það mér til einskis
gagns. “
Um þetta urðu skiftar skoðanir
milli þeirra; en konungur fór að segja
henni frá manni, er sér þótti kærleiks-
ríkur, og var það álit konúngsins, að
þessi maður, sem þó var heiðinn,
hafi í sannleika uppfyllt boðorð kær-
leikans, og meðal annars gefið allar
eigur sínar fátækum. Hálfu ári síð-
ar var mrs. Leonowens kveld eitt
kölluð á fund konungsins. Hann sat
þá í klaustri einu við dánarsæng
þessa öldúngs. Fjöldi munka stóð
kríngum rúmið, sem með nokkru
millibili súngu vers. Á rauðmáluð-
um bekk, liðlega 6 feta löngum og
3 feta breiðum, lá gamall munkur í
andlátinu og hafði að eins bera bekkj-
arbríkina undir höfðinu. Hann var
í gulum kufli fornfálegum, hendurn-
ar voru krosslagðar á brjóstinu, höf-
uðið alrakað, fæturnir berir. Hann
leit upp í loftið, virtist vera að hugsa
um eitthvað alvarlegt, og enga óró
var á honum að sjá. Þegar munk-
arnir byrjuðu að syngja, var eins og
bros liði sem snöggvast yfir andlit
hans, eins og hann vildi skilja hjer
eftir ljós góðsemi sinnar og auðmýkt-
ar, þó hann færi burt. Hann mælti
til konúngsins: Jeg fel yðar hátign
fátæklíngana, og það, sem eftir verð-
ur af mér, gef eg til að brennast."
Smásaman þýngdi honum fyrir brjósti,
en allt i einu sneri hann sér að kon-
únginum og sagði með mikilli áreynslu:
„Nú fer eg burt.“ Munkamir sungu :