Frækorn - 03.03.1903, Blaðsíða 5

FRÆKO RN.
29
áfengi eftir sömu læknisforskrift nema
einu sinni.
Fundarstjóri kvaðst vilja fá bannlög
scm fyrst, enda þótt eigi væri fyrir því
fenginn gieinilcgur mcirihluli. Hvað vínsölu
lyfsala snertir, þá kvaðst hann hafa
fengið umsögn landlæknis um það, að
eigi mættu lyfsaiar eftir nú gildandi lög-
um selja áfengi eftir sömu læknisforskrift
oftar en einu sinni og eigi heldur mættu
gefa slíkar forskriftir nemavið sjúkdómstíl-
felli.
Þá -tók Jóh. sýslumaður Jóhannesson
til máls og skýrði frá því, að þótt þetta
hafi veiið skoðun landlæknis, þá væri
hann eigi á sama máli, hann skildi ekki
lögin þannig, og hefði þvf scm lögrcglu-
stjóri eigi hafið rannsókn út afþví, sero
kvartað hr fði veiið um áfer.gissöiu lyfsala
hér á staðrium. Hvað skoðun sína á
bindindisroálinu snerti, þá hefði hann
áður tekið hana skýrt frani á rr.álfundi
fyrir nokkru hér í bær.um, og væri hann
enn á sama rráli og þá. (Ræðumaður
vitnar hér í urnmæli sín á þingmálafundi
Seyðfirðinga 26 maí í fyrra, þar sem
hann rr.eða) annars kvaðst »vilja vinna
að því, að lögleitt yrði vínsölubann fyrir
iand alit, enaa áiiíi hann, að enginn maður
ætti að hafa atvinnu af vínsölu.«)
Hinn eini andmælandi var hr. Björn R.
Stéfánsson. Hann lofaði satnt mjög starf
og viðleitni bindindismanna, envín-banns-
lögurn var hann mjög á móti, og fannst
honum þau stríða »bæði móti guðs og
manna )ögum« — móti guðs lögum á þann
hátt, að bannlögin sviftu menn frjálsræði
cn slíkt gerði guð eigi. Hann gcrði ekki
mönnunum ómöguiegt að syndga, en hann
bannaði að gera það og lagði hegningu
við;— móti manna lögum væru aðflutnings-
bannltgin á þann hátt, að vér. nú værum
að berjast lyrir því að fá nieiri umráð
yfirr vorri eigin stjóin, en með 'oann-
lögurn gæfum vér i skyn, að vér værum
þeir skrælingjar, er gætum eigi stjórnað
oss sjáifir. Þó vi'ldi ræðmaður stemma
stigu fyrir sölu áfengis t. d. á skipum og
lyfjabúðum.
Þessu svaraði D. Östlur.d á pessa
leið : Sannleikurinn er alveg gagnstæður
því, sem herra B. R Steíánsson heldur
fram: Bannlögin eru einmitt í samræmi
bæði við »guðs og manna lög«. Lítum
á »manna-login« cða stjórnmálastefnuna
hér á landi. Allir vitum vér, að hið
væntanlega nýja stjórnarfyrirkomulag vei ð-
ur byggt á sama giundvelli og hið nú-
verandi, scm sé,að þjóðin stjórni sérsjálf
tneð lögum sínum, og að umráð hennar
nái til hvers einstaklings, að því leyti,
sem heildin kemur sérsaman um. Bann-
lögin væntaniegu yrðu ekki annað en
einn þátturinn í þsssu samkomulagi. Og
hvað guðs iögum viðvíkur, þá lcitar hr.
B. R. S. árangurslaust f þeim cftir
ákvæði, sem banni jjóðlega stjóin Mál
hans verðum vér því að skoða með öllu
órökstutt. Tal hans urn frjálsræði í þessu
sambandí cr ekkert annað cn misskiln-
ingur. Þótt þjóðfélagið semji lög, sem
gilda fyrir meðlimi þess, þá væri mann-
legt frjálsræði ekki hoifið tyrir því.
Menn hafa frjálsræði þrátt fyrir guðs lög,
og frjálsiæði manna er ekki frckar mis-
boðið með því, að rnenn setji sér lög.
Arni Jóhannsson tók það fiarn, að þar
sem hr. B. R. St. viðurkcnndi starfsemi
og viðleitni bindindismanna og að tak-
mark þcitra væri gott og gölugt, þá sæi
hann ekki betur, en að andmælandinn
væri í íaun og veru bindismanna mcgin
í aðalefni þessa máls; og þar sem hann
(B. R. S.) hefði eigi bent á neina aðra
leið að hinu góða takroarki, þá væri ekki
ástæða til að víkja af þeirri leið, erbind-
indismcnn telja tiltækilegasta.
Ennfiemur gerðu þeir Fiiðrik úrsmiður
Gísiason, Jón Þorgtímsson, Erlendur Er-
lendsson, Marteinn verziunarmaður Bjai na-
son og Benidikt verzlunarm. Sigmunds-
son ýrrsar athugasemdir, en afiir voru
þeir bindindismálinu lylgjandí íaðalatrið-
unum.
* *
*
Fundminn var yfii k iit: kerrmtilegur. F.n
æskilcgt hcfði verið, að atkvæðagreiðslan
hefð i gcngið greiðara cn varð.
En atkvæðagreiðslan sýndi svo eindrcg-
ið fylgi kaupstaðarbúa við bindindi; málið,
að varla mun hægt að benda á annað
mál, sem slíkt samhuga fylgi hefur hér.