Frækorn - 19.03.1903, Blaðsíða 1

FRÆKORN.
HEIMILISBLAÐ MEÐ MYNDUM
--*-+-
RITSTJÓRl: DAVID ÖSTLUND.
4. árgangur. SeyðisflrDi, 19. marz 1903.
5. tölublað.
LINDIN.
Et' guðs barn viltu vera —
ver það nú!
Þér byrjar ei að bíða,
þú átt boði guðs að hlýða:
O, svo kom þú skjótt án kvíða,—
kom þú nú!
Ef Jesúm viltu játa, -
játa nú!
Hann kom á láð að líða
og oss lífið gaf hið fríða;
því bjóð þú lofðung lýða
líf og trú.
Á tímann skalt ei treysta:
trú þú nú!
því dauðinn öllu ægir,
ei þeim ungu heldur vægir,
og oss neitt ei annað nægir,
en trú og nú.
Því tak þitt ráð í tíma,
tak það nú!
Bið lausnarann þig leiða,
og þinn lífsins veg að greiða
og með blómum friðar breiða,
bið hann nú!
Ef guðs son vin þú velur,
vel hann nú!
O, lát ei tímann líða,
og ei lengi guð þinn bíða,
því að honum skaltu hlýða,
hlýða nú!
Matth. Joch. þýddi úr ensku.
Það var haust. Morgunsólin hafði sent
geislabrot inn um gluggann, inn í löngu
mjóu gluggakistuna, er lá inn úr veggn-
um. Það var eins og geislarnir væru að
reyna að teygja sig sem mest þeir gætu
innar og innar í kistuna og Ieita að ein-
hverju innifyrir til að lýsa og verma.
»Þú ert þá ekki enn komin út í góða
veðrið,« sagði gömul kona, er lá í rúm-
inu rétt á móti glugganum í herberginu,
við litla dótturdóttur sína. »Eg hélt
þú værir komin út, eg heyrði þig ekki
syngja eða neitt til þín.« »Nei amma
mín, eg hef alltaf verið að horfa á glugg-
ann hérna; fyrst þegar eg kom ofan var
hann svo frosinn, að eg gat ekki séð út,
fyrri en eg var búin að blása og þýða
blett svo eg sæi, hvort fuglarnir hefðu
komið í moðið, sem eg fleygði hérna út
fyrir í gær. Þeir hafa ekki komið, það
er heldur ekki von, það hefur verið svo
kalt. Þegar eg blés á gluggann, fraus
hann strax og eg hætti að blása. En
síðan sólin fór að skína á hann, sá eg
koma dropa sem runnu niður eftir rúð-
unni rétt eins og tár. Er það af því
guð sendi sólina að þau þorna, amma
mín?« »Já, elskan mín, guð sendi sól-
ina hérna á gluggann til að þýða þetta
fvost, og geislar hennar eru þeim mun
hlýrri en andinn þinn, að þessir dropar
koma, sem þú kallar tár. Bráðum verð-
ur öll hélan horfin, yigeislar sólarinnar,
sem cr eitt af kærleika guðs, þýða hél-
una og þerra tárin, sem að sjálfsögðu
koma við það að hún þýðnar.«
»Það hefir verið ósköp kalt í nótt,