Frækorn - 19.03.1903, Blaðsíða 3

FRÆKORN.
35
ari mannanna, frelsisins lind. Elskaða
barn, þú þarft ekki að vera svonahrygg;
eg hefi beðið lind kærleikans að svala
hjarta þínu, og ef þú ætlar að falla, þá
trúðu því, að armur hans er nógu sterk-
ur að styðja þig. Líttu á þessa lind
sem allt þolir. Láttu hana vera þjer
fyrirmynd. Það er fjallið sem ekki bif-
ast, hjarta hennar, sem býr hana svona
vel út«.
»Styddu mig nú heim. elskan mín«.
Og gamla konan stóð á fa tur, en var
mjög óstyrk, og sagði um leið og hún
gekk af stað: »Þátrúogþol vil! þrotna,
þrengir að neyðin vönd, reis þú við reir-
inn brotna og rétt mér þína hönd« Nú
er eg glöð. Einsogþúfær að sjá blómin
þín með vorinu, fær þú að sjá mig aftur
á vormorgni eilífðarinnar. Allt það, er
við höfum nú litið yfir í dag, hefur mint
okkur á það. Nu erum við komnar heim;
eg þarf nú að hvílamig. Farðu að leika
þér með hinum börnunum, látið ykkur
koma \elsaman og látið rós gjeðinnar
og sakleysisins brosa við ykkur, en vilji
hún skrælna cða blikna, færið bana þá
að lind kærleikans sem best svalar henni.s
Veturinn var liðinn. Vorsólin dreifði
fögru morgungeislunum yfir tún og engjar.
Öll jörðin var nú klædd fögru sumar-
skrúði, blómin voru sem óðast að springa
út, alit var svo dýrðlegt og fagurt út að
líta. Við sama gluggan og um haustið
sat litla stúlkan. Morgungeislarnir léku
nú um rjóða vangana; nokkrir fíflar, er
vaxið höfðu upp úr moðinu því um haustið,
breiddu út fögru grænu blöðin sín; dögg-
in, er svalaði þeim, glitraði létt og þýð-
lega í sólarljósinu um leið og hún féll
niður, »Ó, elsku, litlu fíflar, eg var
rétt áðan að hugsa um að slíta ykkur
upp og setja ykkur á leiðið hennar ömmu
minnar, um leið og eg kæmi til kirkj-
unnar í dag, en eg get ekki séð ykkur
faila svo fljótt. Standið hér kyrrir og
gleðjið mig«.
Það var flest sem vakti tilfinningar
þenna bátíðlega hvítasunnudag. Það var
nýbúið að taka eiðinn af börnunum og
byrjað að syngja sálminn: »Drottinn, þú
drottinn, vor hátign stór«. Enginn gáði
að því þó ein lftil stúlka gengi út, eng-
inn fytgdi henni, kraftur orðanna var betri
til þess. Bak við kirlquna var nýlegt
leiði, þar staðnæmdist hún og kraup niður
yfirkomin af saknaðartilfinningu. Ó, hjart-
ans amma mín! Ef þú hefðir nú lifað
hjá mér, hvað eg hefði þá verið sæl. Þá
hefðu ekki tárin mín fallið svona Ört f
þessa mold. Guð minngóðnr! Þú, sem
hefur skapað þau, og skilur hvað þau
þýða. Láttu þann kraft, er knýr þau
svona ört fram, vekja hana sem hér er
hulin, svo eg fái að sjá hana, aftur eins
°g eg hef fengið að líta litlu blómin.
Hljómur kirkjuklukkunnar þrengdi sér
í gegnum hverja taug og tók með sér
þungt andvarp, er hvarf lit í geiminn.
D. í Hkgr.
„Drykkiumenn munu ekki erfa seuDs ríki.“
Getur guð verið svo strangur? spyrja menn.
Ritningin svarar: „Dragið yður ekki á tálar,
hvorki frillulífismenn, né skurðgoðadýrkarar, né
drykkjumcnn né orðhákar, né ránsmenn, munu
guðsríki erfa." 1. Kor. 6, 9. 10.
„En allir vita, hvílík eru holdsins verk, að
það er frillulífi, sattrlífi, stjórnleysi girndanna
. . . öfund, morð, ofdrykkja, óhófs-veislur og
aunað þessu líkt, og um það allt segi eg yður
enn hið sama, sem eg hef áður sagt, að þeir,
sem slíkt gjöra, erfi ekki guðsríki. Gal 5, 19
-21.
Er þá eingin von um sáluhjálp fyrir drykkju-
menn? Jú, vissulega, en að eins með því að þeir
hætti að vera drykkjumenn, eins og þeir verða
að segja skilið við alla aðra lesti. „Hver sein
er í Kristó, hann er orðinn ný skepna; hið
gamla er afmáð: sjá, allt er orðið nýtt.« 2 Kor.
5,17. Þetta hefur fullt gildi einnig um drykkju-
skapinn.
Eftir að postulinn hefur sagt í 1 Kor. 6, 9.10.,
eins og áður er tilfært, að „drykkjumenn munu
ekki erfa guðsríki," bætir hann við: „Þvílíkir
voru nokkrir af yður áður, en nú eruð þér
þvegnir, helgaðir og réttlættir fyrir Jesúm Krist
og anda vors guðs. 1 Kor. 6, II.
OOvG) .. (fl'OC’