Frækorn - 03.04.1903, Blaðsíða 4

44
FRÆKORN.
konu sína. Þess vegna þykir oss meira
varið i að eignast sonu en dætur. Son-
urinn er stoð og stytta heimilisins. Þeg-
ar dóttirin giftist, tilheyrir hún ekki leng-
ur foreldrum sínum, heldur manni sín- í
um og foreldrum i ans. Sonurinn er !
kyr hjá foreldrum sínum og álítur það
siðferðislega skvldu að annast þau.
I Kina er það skoðuð ógæfa mikil að
eiga engin börn, og þvi fleiri börn, því
betra. í Ameríku ætla eg þetta öfugt.
Hér í Amer'ku er sagt, að einir foreidr-
ar geti framfleytt tíu börnum, en tíu börn
geti ekki séð fyrir foreldrum sínum.
Einu sinni heyrði eg ameríkönsk hjón
segja, að það væri sjálfsögð skylda for-
eldranna að annast börn sín af þeirri
ástæðu, að foreldrarnir ga fu þeim tiiveru
án barnanna samþykkis. En börnin væru
ekki skyidug að annast foreldrana af
sömu ástæðu. Eg fæ ekfi betur séð, en
að slíkt kollvarpaði öilu þjóðfé’agslegu
fyrirkomu’agi. Það virðist eðiilegast, að
hér sé samfara ástríki og skylda foreldr-
anna til barnanna og barnanna til for-
eldra sinna.
Þegar faðirinn tekur frumburð sinn í
faðm sér, hitnar honum ósjálfrátt um
hjartaræturnar af þeirri tilhugsun, að
þessi litla vera, sem er hold af hans
holdi og bein af hans beinum, eigi að
bera nafn hans og halda uppi heiðri
ættar hans. Hann langar innilega tíl að
annast það og veiía því al t hið bczta,
sem hann megnar.
Hvað er eðlilegra, en að slíkt ástríki
veki samsvarandi tilfinningar í hjarta
barnsins — löngun til að enduigjalda
slíka umhyggju?
Eg hef að eins minnst á þau atriði, er
mér þykir inest um vert af því, sem
fyrir augu mín hefur borið á þeasum 3.
ára tíma, er eg hefi dvalið í Ameiíku
Það gæti verið gagnlegt fyrir þessar
þjóðir að bera sig saman meira og oftar,
en gert er, þar sem önnur er hin frjáls-
lyndasta og framgjarnasta þjóó í heimi,
en hin frstheldin og gamaldags. Vera
má að heppdegast fyrir báða málsaðila
yrði millivegurinn. Freyja.
(9 &Ð~Q) *
Sras á veginum.
Tveir svertingjar, sem snúist höíðu til
afturhvarfs, lögðu það í vana sinn að
ganga út til skcgarins hvor fyrir sig til
þess að biðjast fyrir. Annar þeirra hætti
samt að ganga út í skóginn, og það kom
í ljós, að hann vxri faiinn að lifa í
opinberum syndum. Hinn svarti bróðir
hans aðvaraði hann og ragði, að hann
hefði verið hræddur um, að það mundi
enda þannig; því að hann hefði tekið
eftir, að vegerinn til bænastaðarins var
g rasi vaxinn
Enginn af oss veit, hvar það muni
enda, ef vér látum hjá líða að leita styrks
hjá guði,
Látum eigi grasið vaxa yfir veginn til
bænastaðarins!
---
Sem rási kjörð um hraun og hól.
Sem rási hjörð um hraun og hól,
eins hrekjumst vtr um geim.
En hvar er lífsins líkn og skjól,
sem laða vill oss heim?
Til Ouðs! Þá ógu og efa slær,
er ósk mín hjartanleg;
en sagt er: „Elér" og „Sjáðu þar
hinn sanna lífsins veg!"
Til Krists, sein eirm er ljós og líf,
mig langar heim frá sveiin,
svo flytji' hann mig til fcður síns
í friðarsalinu heim.
M J. þýddi.
JCitiar grajir.
Lítill drengur fór að biðja til drott-
ins um nýtt bjarta. Hann var spurður
að því, hvað það var, sem hafði komið
honum til þess að hugsa svo ;nemma
um þetta. Hann svaraði:
»Eg var úti á kirkjugarðinum, og þar
sá eg maigar smáar grafir, og þær
sögðu mér, að það eru ekki aðeins
gamlir menn, sem deyja, heldur líka
smá börn, og þá hugsaði eg mcð sjálfum
mér, að tími væri kominn til þess að
leita drottins.
Ætli hann hafi ekki haft rétt fyrir sér >