Frækorn - 30.04.1903, Síða 1

R Æ KORN
HEIMILISBLAÐ MEÐ MYNDUM.
RITSTJÓRI: DAVID ÖSTLUND.
4. ársrangrur. Seyðisfirði, 30. apríi 1903. 7. tölublað.
,,£g skunda til fakmarksins,
til þess himneska hnossins".
„En eitt gjöri eg: Eg gleymi þvi, sem bak
við mig er, en seilist eftir því, sem fyrir framan
er, og skunda til takmarksins, til þess himn-
eska hnossins, sem guð frambýður fyrir Jesúm
Krist". Fil. 3, 14.
F>ótt postulinn Páll tali hér af eigin reynzlu,
þá eru orð hans engu að síður lýsing á hug-
arfari og anda allra guðs barna, eins og hann
líka segir til þeirra, er bréfið er stýlað til:
„Þannig séum vér sinnaðir, sem fullkomnir
erum". Fil. 3, 15.
»Eitt gjöri eg“, segir postulinn. „Eitt er
nauðsyulegt", segir Jesús við Mörtu, að útvelja
hið góða hlutskiftið: að heyra orð drottins og
clska það.
Þetta, sem var verk Páls, var stöðugt um-
hugsunarefni og áhugamál hans. „Eg gleymi
því, sem bak við mig er, en seilist eftir því,
sem fyrir framan er".
Ó, að vér, kæri lesari, inættum gera nið
sama!
Einusinni hafði Páll það, sem nú var bak
við, fyrir fratnan sig. Hann hafði snúist og
tekið aðra stefnu, en liann fylgdi einusinni.
Vér verðuin allir að snúast þannig, og gera
það hér á náðartímanum, svo framarlega, sem
vér viljum ná inngöngu í guðs ríki.
Það, sein hann gleymdi, var allt það, er
þann hafði treyst á sér til hjálpar í andlegu eða
tímanlegu tilliti. Nú áleit hann það „tjón"
og „sorp".
Hann gleymdi því, að hann var af kyni
ísraels og Benjamíns ættkvísl. Hann gleymdi
þeim réttindum, er hann hafði sem Ísraelíti, í
samkundu Qyðinganna.
Hann gteymdi umskurninni og fórnargjöf-
unurn, þ. e. hann treysti ekki hinum holdlegu
fórnum og hinni ytri umskurn, sem lét hjartað
vera óumskorið í syndinni.
Hann gleytndi þeirri speki, sem stríddi á móti
guðs þekkingu, hvort heidur hann hafði numið
hana við fætur Gamalíels eða annarsstaðar og
gerðist heimskingi í augum heimsins vegna
Krists. Hann gleytndi „kveðjunutn á torgun-
um" og »helztu sætunum í samkunduhúsunum"
og sælgætissamkomum höfðingjanna;" hann
gat verið vel ánægður bæði við það að hafa
allsnægtir og að Iíða skort.
Hann gleymdi veraldlegum ávinning og auð,
jarðneskum vinum og ættingjum, þ. e. hann
elskaði þá ekki eins og Jesúm, hann lét eng-
an þeirra aftra sér frá að þjóna Kristi og
fylgja honum.
Að vér verðuin að breyta á þennan hátt, sjá-
um vér af orðum Jesú, þar sem hann segir:
„Munið til konu Lots!" Og ennfremur:
„Enginn sá, sem leggur hönd á plóginn og
horfir á það, sem er að baki hans, er hæfur
til guðs ríkis". (Lúk. 9. 62.). Þessi síðast til-
færðu orð mælti Jesús í tilefni af því, að einn
af þeitn, sem vildi fylgja honum, bað um að
mega fyrst fara heim og kveðja heimílisfólk sitt.