Frækorn - 30.04.1903, Blaðsíða 4

52
FRÆKO RN.
ur hefur þeim því verið gleymt. En fyrir hér-
umbil 50 árum uppgötvaði amerískur kristni-
boði, dr. Graift, þá og var sannfærður um það,
að þeir væru, eins og þeir sögðu, afkomendur
ísraels. Skólar voru stofnsettir í Oroomiah,
bæði fyrir drengi og stúlkur, og þar sem þjóð-
in yfirleitt er sérlega vel gáfuð, tókst mjög
fljótt að lyfta henni úr þeirri fáfræði og niður-
Iægingu, sem hún var í sokkin. Nafnið Nestor-
íanar, sem þeir venjulega þekkjast á, var gefið
þeim í hæðnisskyni af hinni rómversk-kaþólsku
kirkju, af því þeir meðtóku Nestorius, biskup
af Constantínopel, sem kaþólska kirkjan hafði
lýst villutrúarmann. En sjálfir heiðra þeir
nafn hans sem sannleikshetju. Þeir reikna
uppruna sinn aftur til Tómasar postula og
halda sjer stranglega við þá kenningtt, sem
hann kenndi þeim.
Þeir hafa verið kristnir síðan á tíma postul-
anna, og öid eftir öld hafa þeir orðið fyrir of-
sóknum og kúgttn af hendi Múhamedsmanna
á Tyrklandi og myrtir og rændir af Kurdist-
um. Á síðasta ári hafa því mjög ntargir
Nestoríar.ar ákveðíð að yfirgefa iandið, þar sem
þeir hafa orðið fyrir slíku harðrétti, og setjast
að einhversstaðar ttndir brezkri stjórn.
Nú eru á Persalandi um 150,000 Nestorían-
ar. Um langan aldttr hafa þeir verið kúgaðir
af Múhainmedsmönnum, Kósökkum og Pers-
um, en samt halda þeir fast við trú sína.
Nestoríanarnir eru gttðræknir, stilltir og
starfsamir menn. Amen'sk blöð Iáta vel af
þeim, sem kontnir eru til Vesttirheims, og þeir
munu vera alls uni 200. Hugsttn þeirra er
að korna á stofn nýlendtt í Kanada, og nokkrir
attðmenn í London munu vera þeim hjálplegir
i peningalegtt tilliti.
/''''ð
VORKOMA.
Bráðum fer að færast lííí freðna jörðu,
grös og jurlir grænka taka,
gellur spói, lóur kvaka.
Allt eins sálin ætti að verða afelskuhrifin,
Iofa’ og þakka ljúfumdrottni;
lof og dýrð hans aldrei þrotni.
H. A.
Krossinn
Rússnesk saga eftir Arne de Witt.
Rússneskur kattpmaður og Tartari vóru
nábúar, sinn hvoru megin við stóra á. í
fyrstu vóru þeir báðir mjög ríkir, en Rúss-
anum gekk svo illa með fyrirtæki sín, að
hann varð að síðustu öreigi. Hann leitaði því
til nábúa síns, Tartarans, og bað hann að
lána sér töluverða peningaupphæð.
»Það skal eg gera með mestu ánægju«,
mælti Tartarinn, »cn getur þú sett nokkurt
veð fyrir láninu?«
»Eg hef ekkert veð að setja og engan til
að ganga í ábyrgð fyrir mig«, svaraái Rúss-
inn hnugginn; en eftir litla stund mælti hann:
„Jú, eg veit af einum. Jesús Kristur, sem
hefur tekið að sér skuld mina við minn himn-
eska föður, gengur líka í ábyrgð fyrirímig
hér á jörðunni fyrir nokkurri peningaupphæð.
Krossinn á kirkjubustmni set eg sem veð
fyrir peningunum«.
»Rað er gott«, mælti Tartarinn; »krossinn
er ímynd trúar þinnar, sem kannske er ekki
verri en mín«, og hann fékk hinum öreiga
kaupmanni 6o þúsund rúflur.
Hamingjan fylgdi nú Rússanum eftir þetta,
svo að hann náði sér upp aftur. '"Nú heppn-
aðist honum allt, sem hann lók fyrir, cg hann
van búinn að eignast 200 þúsund rúblur, þeg-
ar skip það, sem hann silgdi á einn dag nið-
ur eftir Doná, hreppti óttalegt óveður.
Kaupmaðurinn hugsaði nú eins og spámað-
urinn Jóras forðum, að nú mundi guð ætla
að hegna sér fyrir syndir sínar, og fór því
að hugsa urn syndareikning sinn með sjálfum
sér. Þá datt honum allt í einu í hugjánið,
sem hann hafði tekið hjá Tartaranum, og
sem hann hafði enn ekki borgað.
„Það er þessvegna að eg á nú að farast
hér«, hrópaði hann, »eg hef haft hinn heilaga
kross sem veð fyrir skuldinni, og samt ekki
borgað eins fljótt eins og ég átti hægt meá«.
Hann tók nú dálitla tunnu ur.dan víni, og
setti 60 þúsund rúblur í hana allt í silfri og
lokaði henni síðan og henti henni í ána.
Skömmu síðar slotaði veðrinu. Áin, sem
Tartarinn bjó við, var ein kvísl úr Doná.
Einn moigun gekk rússnesk eldastúlka,
sem átti heima hjá Tarlaranum, ofan að ánni
til þess að sækja vatn, þá kom hún auga á
litla tunnu, sem fiaut á ánni skamt frá bakk-
anum; hún óð út í ána og æltaði að ná
henni, en gat ekki handsamað hana. Hún
fór því aftur í land og hló með sjálfri sér
yfir þvi, að hún skildi vera að reyna að ná í
tunnuna, sem auðvitað væri tóm. Her.ni varð
litið aftur út á ána, og þá sá hún að tunnan
hafði aftur nálgast bakkann. Hún reyndi aft-
ur til að ná henni, en þá flaut hún aftur
lengra út á ána.
„Rú vilt ekkert með mig hafa«, mælti hún
og gekk heim á leið; en hún gat samt ekki