Frækorn - 14.05.1903, Blaðsíða 7
FRÆKORN.
Hérna er hún — og „furstatréð" fyrir utan.
Undir því situr þjóðhöfðinginn, er hann dæm-
ir. Þar eru dæmdir allir dauðadómar —
og það hefur komið fyrir oft og mörgum
sinnum. Blóðhefndin geysaði þar syðra til
skamms tíma.
Séum við heppnir, þá fáum við að tala við
sjálfan þjóðhöfðingjann. Okkur er fylgt gegn-
um neðsta loftið, þar sem alþingið („skúpt-
schína") hefur samkomuherbergi sín, og upp
um hrausta og göfuga hermanni, þjóðhöfð-
ingjanum, sem maður veit það um, að hann
við mörg tækifæri hefur sýnt mikið persónu-
legt hugrekki og hreysti, hefur stjórnað og
Ieitt land sitt gegnum tugi erfiðra og vanda-
samra ára, hefur leitt hið fámenna herlið sitt
svo margsinnis fram til sigurs móti ógnar-ofur-
efli, hefur leitt þjóð sína langt fram í siðmenn-
ingarlegu tilliti, gert land sitt að fyrirmyndar--
ríki — og er þar að auki mjög hugdjúpt skáld,
breiðan stiga til bústaðar þjóðhöfðingjans.
Heilmargir hraustlegir menn í litklæðum og
með ljómandi vopn í belti sér standa á verði.
Það eru „perjanikar", hirðmenn, 60—70 af
vöskustu og ættbeztu drengjum þjóðarinnar.
Það minnir um vörð hinna forn-norsku kon-
unga.
Svo er manni fylgt inn í áheyrnarsalinn, og
maður sér þá sterkbyggðan, háan, herðabreið-
an og gráhærðan Svartfjallabúa koma á móti
sér. Hann er í hinum fagra búningi þjóðar
sinnar, og maður verður alveg hrifinn af því
að standa svona allt í einu frammi fyrir þess-
svo bækur hans eru lesnar með eldmóði yfir
öll slavnesk lönd.
Með mestu alúð er manni boðið sæti — og
vindlingur, og ræðan snýst létt og lipurt að
ýmsum efnum, um ferðir, um lönd og þjóðir,
náttúruna, stríð og frið. Höfðinginn hlýtur að
hafa ferðast mikið og lesið mjög mikið. Manni
verður það ósjálfrátt, meðan á samræðunni
stendur, að minnast þess, er Alexander keisari
sagði við hann í skálræðu einni í St. Péturs-
borg: „að hann væri hinn einasti sanni vinur
Rússlands".
Um þjóð sína komst hann þannig að orði: