Frækorn - 22.06.1903, Blaðsíða 3

F-RÆKORN.
15
arskírnar. Hvernig getur þetta samrímst kenn-
ingu Jóhannesar postula, að guðs börn fæðast
ekki af mönnum, helcitir af guði, og að „sá,
sem er af guði fæddur, syndgar ekki, því hans
sæði verðttr í honum ?" eða kenningu Krists,
að þeir séu fáir, sem finna veginn til lífsins?
Væru allir endurfæddir, þá hefðu líka allir fund
ið vegi in til lífsins, og Kristur stæði þá sem
ósannindamaður.
Spott ;neð skírnina er heldur ekki neitt
ókunnugt í ríkiskirkjunni. í margar aldir (allt
fratn að árinu 1884, þá er konuugur Svía sam-
kvæmt beiðni kirkjttfundarins, ákvað breyting
í því) hefur við skírnina verið framsett þessi
spurning til liins meðvitundarlausa barns: „Barn,
viltu skírast til þessarar trúar?" Að framsetja
spurningu við heilaga athöfn, til þess, sem ekki
hefur meðvitund, til þess, sem maður fyrirfrant
veit um, að getur eigi svarað henni, hlýtur að
vera spott. Að franisetja spurningu tii barns,
sem ckki gerir sér grein fyrir neinu af henni,
sýnir annaðhvort, að sá, sem spyr, er heimsk-
ingi eða spottari, því að skynsamur maður set-
ur aldrei fram spurningu til þess, sem hann
veit um, að hvorki getur skilið sptirningtina
né svarað henni. Þannig hafa prestarnir uni
aldir staðið sem spottarar við skírnarinnar heil-
ögtt athöfn; því að enginn getur sagt, að þeir
hafi allir verið heintskingjar, enda var þeim
mörgum hverjum mjög mó i skapi, að skírn-
arspurningin skyldi útilokast úr handbókinni.
Spottið með skfrnina er þó meira en þetta.
Eftir skírnina þakkar presturinn guði fyrir það,
að hann hafi „látið endutfæða þetta barn."
Hann hcfur aðeins „látið" gera það. Hver
hefur þá fætt það? Það hefttr auðvitað prest-
urinn gert. Hann og foreldrarnir hafa komið
sérsaman um, hvenær endtirfæðingin skuli eiga
sér stað — — það er þá ekki svo undarlegt,
að endurfæðingin verður þar eftir, með öllu því
fálsi og óréttiæti, sem opinberar sig í hinu
aintenna lífi. Gttðs barn getur eigi fæðst af
blóði né af holdsinsvilja, néheldur af manns-
ins vilja, heldur af guði, segir Jóhannes. -
Af öllum kenningum trúarflokkanna er kenn-
ing baplistanna samkvæmust bæði bibh'unni
og skynseminni. *) Ekkert orð í nýja testáiment-
inu talar um barnaskírn. Þeir staðir í ttýja
testamentinu, sem tala uni skírn manna, eiga
við menn, sem hafa heyrt prédikun orðsitts,
trúað orðinu óg þar á eftir látið skírast. Og
meistarinn segir: „Sá, sem trúir og verður
skírður, ntun hólpintt verða," en ríkiskirkjan
segir: „Sá, sem verður skírður og trúir, muit
hóipinn verða." Þetta er slík mótsögn, að jafn-
vel guð yrði að undrast þar yfir, ef hann gætí
undrast yfir heimsku ntanna. En þessi mótsögn
gegn guðs orði er, ásamt fleirutn, nauðsynleg
fyrir vöxt og viðgang ríkiskirkjunnar. Því að
að því leyti, sem maðttr frá sjónarmiði biblí-
unnar og skynseminnar vill tala um sktrn,
verðttr maður að kannast við, að kenning bap-
tistanna er rétt.
Það gettir óntögulega orðið viðurkennt, að
það sé rétt að skíra barn, áðttr en það hefur
meðvitund um sína eigin tilveru; og áður
en það hefur lært að þekkja og tileinka sér
kenningtt þá, sem það skírist til. Að skíra,
áður en þessi skiiyrði eru fyrir hendi, er ekki
aðeins ofbeldisverk gagnvart hinu kristilega,
lieldur líka hinu mannlega frjálsræði, sem er
undirstaða fyrir þroskttn niannsins til þess að
verða sannttr maður, góður borgari í mannfé-
aginu og íbúi himinsins.
9 JCymanson.
Hjálp við biblíurannsókn
Kenninif biblíunnar um skírnina.
I. Kenningin umskíininatilhcyrirgrund-
vallaratriðum fagnaðarerindisins. Heb. 6,
I.. 2.
*) Eins og kunnugt er kenna sjöundadags-
adventistar o. fl. nákvæntlega eins um skírn-
ina og baptistar gera. 1